شعر اشعار کمال خجندی

[S O-O M]

گفت فرهاد آقا به میر ولی
که رشیدیه را کنیم آباد

زر به تبریزیان بآجر و سنگ
بدهیم از برای این بنیاد

بود مسکین به شغل کوه کنی
که از موران کوه و دشت زیاد

لشگر پادشاه توقتمش
آمد و هاتف این ندا در داد

لعل شیرین بکام خسرو شد
کوه بیهوده میکند فرهاد

 

[S O-O M]

مرا هست اکثر غزل هفت بیت

چو گفتار سلمان نرفته زیاد

که حافظ همی خواندش در عراق

بلند و روان همچو سبع شداد

به بنیاد هر هفت چون آسمان

کزین جنس بیتی ندارد عماد

 

[S O-O M]

مرا یار از شکارستان مشگین

در آهو بره مشگین فرستاد

چو افتادند دور از لاله و گل

بصحرای عدمشان رخت افتاد

گر آهو برگان را کرد اجل صید

بقای آهوان چشم او باد

 

[S O-O M]

وقت است که استان زمان زرگر منی

مانند زر از بوته بما صاف نماید

کان نیک نباشد که ز صندوق ضمیرم

زر دزدد و با من چو ترازو نگراید

شک نیست که اقبال درآید ز در من

گر رای مبارک بصفا روی نماید

 

[S O-O M]

آواز حزین سوزنی را

مشنو که کنند عیب بسیار

خشک است همین و نیز باریک

چون سوزن خار های دیوار

 

[S O-O M]

دو کمالند در جهان مشهور
یکی از اصفهان یکی ز خجند

این یکی در غزل قدیم المثل
و آن دگر در قصیده بیمانند

فی المثل در میان این دو کمال
نیست فرقی مگر بمویی چند

 

[S O-O M]

دوش مهمان لب جانان شدم

عذر گفت و منتم بر جان نهاد

کامشبم چیزی چنان در خورد نیست

تا توان پیش چنین مهمان نهاد

گفتم آن نقل دهان بس نیست گفت

هیچ پیش مهمان نتوان نهاد

 

[S O-O M]

ز شعر خویش جز وی و کلاهی

که هریک به قالبی و بی بهایند

بدان حضرت فرستادم به تحفه

اگر چه صدر عالی را نشاید

امیدم هست کز لطف تو هر دم

چو یابند التفاتی بر سر آیند

 

[S O-O M]

قطعه مدح تو گردید ترک شد مکتوب

عفو فرما ز دعاگو که قلم دیر کشید

ورنه آن گفته چون آب روان بود چنان

که ببوسید خاک قدمت خواست دوید

تو روانی سخن بین که ز دروازه شهر

تا در خلوت خاص تو بسه ماه رسید

 

[S O-O M]

طبع من هر چه بسازد بسر خوان سخن

قسمت تست اگر بد سازد

بنده در هر غزلی کرد ادا قول کمال

تا بتصنیف ترا معتقد خود سازد