یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[S O-O M]

زمان همه چیز را تغییر می دهد.

چیزی که دیروز بد بود، معلوم نیست که امروز هم بد باشد.

در دنیا چند نفر را می شناسید که یک ساعت درونی داشته باشند که به موقعش زنگ بزند و بگوید: وقتش است! یک سگ بخر، چمدانت را بردار و راه بیفت!

کجا؟ به دنبال آنچه تا حالا به دست نیاورده ای! به دنبال یک نقطه ی سفید افسونگر، به دنبال یک گمشده!

گمشده چیست؟ برای هرکس، یک چیز. اما در بازیِ ابدیِ "گشتم نبود، نگرد نیست"، برنده ی واقعی، فرجام ها هستند که چمدان می بندند و راه می افتند به دنبال گمشده ی ازلی و ابدی...

پایان یک مرد | فریبا کلهر

 

[|~Ava~|]

«مردم همیشه شکایت می‌کنند که چرا کفش ندارند تا اینکه یه روز آدمی رو می‌بینن که پا نداره و بعد غر می‌زنن که چرا ویلچر اتوماتیک ندارن. چرا؟ چی باعث می‌شه که به طور ناخودآگاه خودشون رو از یه سیستم ملال‌آور به یکی دیگه پرت کنن؟ چرا اراده فقط معطوفه به جزئیات و نه کلیات؟ چرا به جای اینکه «کجا باید کار کنم؟» نمی‌گیم «چرا باید کار کنم؟» چرا به جای «چرا باید تشکیل خانواده بدم؟» می‌گیم «کی باید تشکیل خانواده بدم؟»

جزء از کل اثر استیو تولتز

 

[S O-O M]

من یقین ندارم کی حق داره بگه فلان آدم چه وقت دیوونه ست، چه وقت نیست.

گاهی پیش خودم میگم هیچ کدوم ما دیوونه ی دیوونه نیستیم، تا روزی که بقیه ی آدما با حرفهاشون تکلیفش را معلوم می کنن.

قضیه این نیست که آدم چه کاری میکنه، قضیه اینه که اکثریت مردم چه جوری به کارش نگاه می کنن.

گور به گور | ویلیام فاکنر

 

[S O-O M]

مردم همیشه فریاد می زنند که می خواهند آینده ی بهتری بسازند. این حقیقت ندارد. آینده خلئی بی احساس است که به درد هیچکس نمی خورد. گذشته آکنده از زندگی است، ریشخندمان می کند. به ما اهانت می کند و ما را وسوسه می کند تا آن را نابود کنیم یا رنگ تازه ای به آن بزنیم.

مردم فقط به این دلیل می خواهند اربابان آینده باشند تا گذشته را تغییر دهند. می جنگند تا به تاریک خانه هایی راه یابند که در آن ها عکس ها را دستکاری و زندگینامه ها و تاریخ ها را بازنویسی می کنند.

کلاه کلمنتیس | میلان کوندرا

 

[|~Ava~|]

-چرا رنجم می‌دهی؟
-چون دوستت دارم.
آنگاه او خشمگین می‌شد.
-نه، دوستم نداری. وقتی کسی را دوست داریم، خوشیش را می‌خواهیم نه رنجش را.
-وقتی کسی را دوست داریم، تنها یک چیز را می‌خواهیم: عشق را، حتی به قیمت رنج.
-پس، تو به عمد مرا رنج می‌دهی؟
-بله، برای این که از عشقت مطمئن بشوم.

بارون درخت نشین اثر ایتالو کالوینو

 

[S O-O M]

معجزه فقط به واسطه غفلت انسانها بوجود می آید. در دوران باستان هر اتفاقی که نمی توانست به واسطه ی علت طبیعی توجیح شود، معجزه تلقی می شد و هرچه غفلت از چگونگی عملکرد طبیعت بیشتر بود، تعداد معجزات هم بیشتر بود.

اما معجزات بسیاری بوده اند که بسیاری آن را دیده اند؛ دیده اند دریای سرخ برای موسی به دو نیم شد یا خورشید برای یوشع ثابت ماند. "خیلی ها دیده اند" صرفا نحوه ی بیان است، راهی برای صادق جلوه دادن رویدادهای باور نکردنی!

مسئله اسپینوزا | اروین د. یالوم

 

[|~Ava~|]

من نمیخوام نیمه‌ی پر لیوان رو ببینم. خوش بینی باعث میشه حالت تهوع بگیرم و منحرفانست. انسان بعد از هبوط این دنیا فقط لیاقت بدبختی رو داره.

اتحادیه ابلهان اثر جان کندی تول

 

[S O-O M]

محبوب من! دنیا آنقدر گل ندارد که در هر خانه حتی یک شاخه گل وجود داشته باشد. تو چگونه باغچه هایی پر از گل می خواهی؟

معشوق گفت: دنیا آنقدر گل دارد که در هرخانه، حتی باغچه ی پرگلی باشد. من زنی را می شناسم که روزی هزار گلایول از باغچه ی خانه اش می چیند و در گلدان هایی به بزرگی گلدسته های مسجدهای قدیمی می گذارد.

محبوب من! هم او باعث شده که گل برای همه کَس نباشد. او، هزارخانه را بدون گل نگه می دارد تا هرروز هزار گلایول در گلدانهای خانه ی خود داشته باشد؛ اما تو، به من بگو، آن زن را دوست داری یا آن هزار خانه ی بدون گل را؟

+هیچکدام را. من فقط گل را دوست دارم.

رونوشت، بدون اصل | نادر ابراهیمی

 

[|~Ava~|]

دنیا مملو از آدم های تنها، ناکام، عصبانی و ناخشنودی است که نمی توانند به هیچ آدم خشنود و شادمانی نزدیک و با او صمیمی شوند. عمده ترین مهارت های اجتماعی آنان نیز شکایت، سرزنش و انتقاد است که به سختی می توان با چنین مهارت هایی با دیگران کنار آمد.

کتاب تئوری انتخاب اثر ویلیام گلسر

 

[S O-O M]

عامه مردمان مشتاق دیدار انسان هایی بزرگند و اگر دقایقی چند از نزدیک، شاهزاده ای یا شهبانوی محبوبی، یا شاعر و حکیم و دانشمند بزرگی را ببینند یا با او صحبت کنند همه عمر از آن به افتخار یاد می کنند و اغلب آرزو دارند که ای کاش ما در زمان فلان حکیم یا شاعر یا قدیس یا پیامبر می بودیم و از نزدیک با او صحبت می داشتیم و گاه از رسیدن به حضور بزرگان با الفاظ پر شکوه مانند باریافتن و افتخار حضور داشتن یاد می کنند.

در حالی که انسان های بزرگ خود در آن اطاقک های کوچک که قفسه کتاب نام دارد در انتظار ایستاده اند تا به حضور هرکس که ایشان را راه دهد بار یابند و آدمیان اغلب به سبب اشتغالات باطل و ازدحام تعلقات خاکی فرصتی برای دیدار با ایشان ندارند. کتاب های خوب حاصل والاترین نقطه های عمر بزرگان جهان است.

سیصد و شصت و پنج روز با سعدی | حسین الهی قمشه ای