یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[S O-O M]

همیشه راه پیشرفت برای شما باز است و جای رشد دارید. خیلی از آدمها زندگی شان را به حسادت و سرخوردگی می گذرانند و از اینکه دیگران به موفقیت هایی دست یافته اند ناراضی هستند.

فکر می کنند زندگی یک پیتزای پپرونی است و هرگاه کسی موفق می شود، یک تکه آن کم شده و سهمی برای آنان نمی ماند. نکته ای که به آن توجه نمی کنند این است که پیتزا تنها یکی از غذاهای موجود در بوفه آزاد است. باز هم پیتزاهای دیگری در ظرف خواهند گذاشت. وقت و نیرویتان را بی خودی هدر ندهید که چرا دیگری قبل از شما آمد و آن تکه را زودتر برد. سهم شما در تنور است.

خندیدن بدون لهجه | فیروزه جزایردوما

 

[S O-O M]

آدما باید یه جایی از زندگیشون بگن: خوبه! همین که دارم و هستم، خوبه و بیشتر از این نمی تونم، نمیشه!

این مرحله ی تقدیرپذیری بشره. اینجا مرحله ایه که بهش مرگ آرزوها می شه گفت و من با آدمایی که به اینجا می رسن خیلی راحتم، چون می فهممشون.

به نظرم اینجا یعنی توی این مرحله ی تقدیر پذیریه که آدم تازه می تونه به شخصیتش عمق بده.

دیگه نه صعودی وجود داره و نه نزولی. هرچی هست، همون جاییه که وایستادی. اصلا هم معنی سکون و بیهودگی نمی ده. حتی اگه ندونی با خودت و زندگیت و بخصوص دستات چی کار کنی.

این پذیرفتن تقدیر، کاری باهات می کنه که تو صبح از خواب پاشی و بدون اضطراب از بالا رفتن و بدون شرمندگی از سرازیر شدن، به کاشتن یه درخت یا یه بوته فکرکنی، چون می دونی همون جا که وایستادی اکسیژن می خوای یا مثلا فردای اون روز به این نتیجه برسی باید دونه های قهوه ات رو با کیفیت بهتر بگیری و خودت اونا رو آسیاب کنی و یه کیک شکلاتی درست کنی و غروب چند تا از همسایه هات رو دعوت کنی تا بو و عطر قهوه و کیک شکلاتی، فضا رو پر کنه و بشینی کنار درختی که دیروز کاشتی و در مورد صعود نکردن های بیخودی باهاش حرف بزنی...

بخاطر یک فنجان قهوه در لندن | مهراوه فیروز

 

[S O-O M]

چگونه انتقاد کنیم و نتیجه بگیریم

برای اینکه انتقادمان سازنده باشد و از آن احساس خشنودی کنیم باید به یک پرسش کلیدی پاسخ دهیم:

اطلاعاتی که میخواهیم به طرف مقابل بدهیم چگونه بیان کنیم که طوری آن را بپذیرد که هم از آن سود ببرد و هم به بهبود روابطمان کمک کند.

این پرسش مرکز ثقل مساله را از عیب جویی به حل مشکل تغییر می دهد و بر سه کیفیت ضروری انتقاد مثبت و سازنده تاکید می کند:

1) انتقاد کننده را وادار می کند که به انگیزه هایی که برای طرح انتقاد دارد، با تیزبینی و دقت بیشتری بنگرد.

2) بر امکاناتی که برای تغییر و اصلاح رفتار وجود دارد، تاکید می کند.

3) طرفین انتقاد را نسبت به موضوع انتقاد متعهد می کند یعنی براین نکته تاکید دارد که هردو طرف در مورد بهبود رفتار مورد نظر مسئولیت دارند.

منظور این است که اگر انتقاد کننده و انتقاد شونده می خواهند به هدف انتقاد سازنده که تغییر رفتار خاصی است دست یابند، باید با یکدیگر همکاری کنند.

هیچکس کامل نیست | دکتر هندری وایزینگر

 

[|~Ava~|]

فقط زندگی در جهانی را تصور کن که در آن آیینه نباشد. تو درباره ی صورتت خیالبافی می کنی و تصورت این است که صورتت بازتاب آن چیزی است که در درون تو است.
و بعد وقتی چهل ساله شدی، کسی برای اولین بار آیینه ای در برابرت می گیرد. وحشت خودت را مجسم کن!
تو صورت یک بیگانه را خواهی دید و به روشنی به چیزی پی خواهی برد که قادر به پذیرفتنش نیستی: صورتِ تو، خودِ تو نیست.

کتاب: جاودانگی
اثر: میلان کوندرا

 

[S O-O M]

بعضی آدمها انگار همیشه اشتباهی اند. چطور بگویم؟ منظورم این است که عده ای هستند که انگار همه چیز علیه آنهاست - سه بار ضربه می خورند - بیست بار ضربه می خورند و عاقبت به نتیجه ی دلخواهشان می رسند.

در سال های اول زندگی اشتباهاتی از آنها سرمی زند مثل خیس کردن شلوارشان در کلاس دوم دبستان و بعد در شهر دیگری مثل یکی از شهرهای ما به زندگی شان ادامه می دهند، جایی که همه چیز فراموش می شود. آنها سعی می کنند طوری زندگی کنند که خودشان را آدم های صمیمی و خوشگذرانی نشان دهند و ادعا می کنند هیچ جای دنیا نمی توانستند شهری مثل این برای زندگی شان پیدا کنند.

زندگی عزیز | آلیس مونرو

 

[ansel]

به چه قصد این صورت را ساخته بود؟ آیا بدین منظور که از غربت پس از مرگش هدیه ای برای معشوقه اش فرستاده و بدین وسیله وفاداری و دلدادگی خود را بروز داده باشد؟
یا اینکه می خواسته به زنی که با چشم هایش او را اسیر کرده بود بگوید که من تو را شناختم به طوری که خودت نتوانستی خویشتن را بشناسی، و من میدانم تو باعث شدی که من امروز زجر بکشم.
شاید هم می خواهد بگوید: ای چشم ها، اگر صاحب شما با من بود من تاب می آوردم و کامیاب می شدم.

چشم هایش | بزرگ علوی

 

[S O-O M]

به نظر میرسد مجرد ماندن سخت است. در پیری حرمت خود را به خطر انداختن و برای گذران شبی در کنار دیگران تمنای پذیرش کردن، بیمار بودن، و از کُنج بستر خود هفته ها به اتاق خالی چشم دوختن، همیشه جلوی خانه خداحافظی کردن، هرگز شانه به شانه ی همسر خود از پله ها بالا رفتن، در اتاق خود شاهد وجود دری فرعی بودن که به محیط زندگی دیگران باز می شود، شام خود را روی یک دست به خانه بردن، از سر بینوایی به بچه های دیگران زل زدن، محروم بودن از فرصت تکرار مکرر این جمله که من بچه ندارم، رفتار و ظاهر خود را شبیه یکی دو مرد مجردی کردن که به خاطرات دوران جوانیات تعلق دارند.

وضع مرد مجرد کم و بیش اینگونه است. فقط اینکه هر آدمی در عالم واقعیت امروز و در آینده صاحب یک بدن و یک سر واقعی خواهد بود. بنابراین پیشانی ای هم خواهد داشت که با کف دست برآن بکوبد.

داستان های کوتاه (شوربختی مرد مجرد) | فرانتس کافکا

 

[S O-O M]

زمین هر ساله پوست می اندازد. درختان و گل ها به هویت خودش بی توجه می شوند. وقتی هویت قدیمی می میرد، هویت جدیدی متولد می شود. بدن مرتب پوست می اندازد. بعضی این اتفاق ها نامریی هستند و آن قدر ذاتی و بی صدا رخ می دهند که متوجه آنها نمی شویم. قلب و روح پوست می اندازند. آنها هیجانات و تجربیاتی را دور می ریزند که دیگر به درد نمی خورند.

آنها چیزهایی را بیرون می اندازند که مانع رشد هستند و این کار را طی مراحل نامرئی انجام می دهند. اما با این وجود ما به دلیل انرژی موجود در هیجانات در اغلب موارد پوست اندازی هیجانی و معنوی خود را حس میکنیم. انگار که می میریم، در واقع می میریم. ما در هویت قدیمی خویش می میریم. این پوست اندازی یا مرگ انتهای کار نیست، بلکه شروعی دیگر است.

دیروز گریستم | اییانلا ونزنت

 

[|~Ava~|]

پسر، موقعی که آدم می‌میرد، این مردم خوب آدم را از چهار طرف محاصره می‌کنند. من امیدوارم که وقتی مُردم، یک آدم بافهم و شعوری پیدا بشود و جنازه‌ی مرا توی رودخانه‌ای، جایی بیندازد.

هرجا که می‌خواهد باشد، ولی فقط توی قبرستان، وسط مرده‌ها، چالم نکنند. روزهای یکشنبه می‌آیند و روی شکم آدم دسته گل می‌گذارند، و از این جور کارهای مسخره.

وقتی که آدم زنده نباشد، گل را می‌خواهد چه کار؟ مرده که به گل احتیاجی ندارد… آدم تا زنده است باید از کسی که دوستش دارد گل هدیه بگیرد…

کتاب: ناتور دشت
اثر: سلینجر

 

[S O-O M]

یاد پدر افتادم که می گفت: نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن. هرکی هرچی گفت بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن. آدم ها که عقیده ات را می پرسند، نظرت را نمی خواهند.

می خواهند با عقیده ی خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم ها بی فایده است.

چراغ ها را من خاموش می کنم | زویا پیرزاد