یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[S O-O M]

سرنوشت هیجاناتتان در دست خودتان است. تا حدودی خودتان دفعات و شدت ناراحتی هیجانی خود را انتخاب میکنید. این شما هستید که فرو رفتن در وحشت و ناامیدی را انتخاب میکنید که تا حد زیادی البته نه کاملا این خودتان هستید که افکار و احساسات پریشان کننده را در خودتان ایجاد میکنید، بنابراین قدرت کنترل کردن و تغییر دادن آنها را نیز دارید، به شرط آنکه این بینش را بپذیرید و به شدت از آن استفاده کنید!

هیچ چیز ناراحتم نمیکند | آلبرت الیس

 

[S O-O M]

ما فلک زده ها در ماتحت دنیا واقعیم. لذت دنیا و امنیت را راه نبرده ایم. نه در دوره ی افتخار بودیم، نه در عصر مدنیت و تربیت و عدالت.. در دوره ی هرج و مرج واقع شده ایم.

دلیران می میرند و حاصل به ترسوها می رسد که زنده اند.

این ملت غیور به غرشِ دویست توپ از صدا و حرکت افتادند و دیگر نفس نمی کشند!

چقدر عبرت در این عروسک هاست، ما از عروسکها کمتریم. آنها مرده بودند و زندگی میکردند، ما زندگی میکنیم و مرده ایم!

نـدبه | بهرام بیضایی

 

[S O-O M]

روزی روزگاری موجی عاشق صخره ای بود که جایی میان دریا قد برافراشته بود. موج، کف بر لب و از خود بی خود، دائما دور صخره می چرخید و شب و روز بر آن ب×و×س×ه می زد و نوازشش می کرد.

هر روز و شب گریه کنان از او می خواست با او مهربان باشد و به طرفش بیاید. این عشق پر شور و نوازشهای موج، رفته رفته پایه ی صخره را می تراشید و سست می کرد، به نحوی که سرانجام روزی، صخره به نداهای عاشقانه ی موج پاسخ داد و میان بازوانش افتاد.
بعد از آن، صخره دیگر صخره نبود که موج دائما دورش بگردد، نوازشش کند، دوستش بدارد و در رویاهایش او را ببیند. قطعه سنگی بود فرو افتاده در اعماق دریا و غرق شده در آغوش موج. موج خودش را مغبون احساس کرد و رفت به جست و جوی صخره ی دیگری که روی پایش ایستاده باشد.

طاق نصرت | اریش ماریا رمارک

 

[S O-O M]

بیشتر آدم ها در بیست و پنج سالگی تمام می شوند و بعد تبدیل می شوند به ملتی بی شعور که رانندگی می کند، غذا می خورد، بچه دار می شود، و هرکاری را به بدترین شکل اش انجام می دهد، مانند رای دادن به کاندیدای ریاست جمهوری ای که آن ها را یاد خودشان می اندازد.
من دل بستگی نداشتم. به هیچ چیز دل بستگی نداشتم. هیچ چیز هم نمی دانستم. حتی نمی دانستم چطور باید فرار کنم. بقیه دست کم حساب کار دستشان آمده بود که چطور زندگی کنند. آن ها ظاهرا چیزی را فهمیده بودند که من نفهمیده بودم.

ساندویچ ژامبون | چارلز بوکوفسکی

 

[S O-O M]

مردم را که می شناسی!

مردم از ترسوها خوششان نمی آید، اگرچه خودشان چندان هم شجاع نیستند. آنها از ضعیف و ناتوان بیزارند. اگرچه خودشان هم کمتر قوی و توانا هستند. این مردمی که من دیده ام خود به خود حامی قدرت هستند. پشت کسی هستند که توانا باشد. اما اگر آن قدرت ضعیف شود، مردم خود به خود از او دور می شوند. اگر قدرتی که می پسندند از پا دربیاید، آنوقت همین مردم لگدش می کنند و از رویش می گذرند، همین مردم..!

کلیدر | محمود دولت آبادی

 

[S O-O M]

چطور با هشتاد سالگی و احساس این که دارین به پایان نزدیک و نزدیک تر میشین کنار اومدین؟

شوپنهاور در جایی احساس عشق رو با نور کور کننده ی خورشید مقایسه می کنه. وقتی در سال های آخر، زندگی کم نور میشه، ناگهان متوجه آسمان های پر ستاره ای میشیم که خورشید مانعشون بوده یا پنهانشون کرده بوده. خوب ناپدید شدن جوانی که بعضی اوقات خیلی احساس بدیه، باعث شده از آسمانهای پر ستاره و شگفتی های زنده بودن، بیشتر لذت ببرم؛ شگفتی هایی که قبلا بهشون توجهی نداشتم.

مخلوقات یک روز | اروین د یالوم

 

[S O-O M]

دوست داشتن یک نفر، مثل نقل مکان کردن به یه خونه ست. اولش عاشق همه ی چیزهایی میشی که برات تازگی دارن. هر روز صبح از اینکه می بینی این همه چیز بهت تعلق داره حیرانی. بعد به مرور زمان دیوارها فرسوده می شن. چوب ها از بعضی قسمت ها پوسیده می شن و می فهمی که عشقت به اون خونه به خاطر کمالش نیست؛ بلکه به خاطر عیب و نقص هاشه. تمام سوراخ سنبه هاش رو یاد می گیری. یاد می گیری چطور کاری کنی که وقتی هوا سرده، کلید توی قفل گیر نکنه، یا در کمد رو چطور باز کنی که جیرجیر نکنه. اینا رازهای کوچیکی هستن که خونه رو مال آدم می کنن.

مردی به نام اُوه | فردریک بکمن

 

[S O-O M]

یک کارگر ماهر و پرکار یا یک دانشمند قابل و پر تلاش، فرقی نمی کند، هر کدام زمانی برازندگی و ارزش واقعی خود را نشان می دهد که به هنر خود بنازد و از کار خویش احساس سربلندی کند و با بسندگی و خشنودی بر زندگی خود نگرد. هیچ چیز بدتر و تاسف برانگیزتر از آن نیست که کفاش یا آموزگاری با چهره ای رنج نما بخواهد بفهماند که برای کاری بهتر زاییده شده است!

اراده معطوف به قدرت | فردریش نیچه

 

[S O-O M]

آیا مشاهده کرده اید که مرگ سبب بیداری احساسات ماست؟ چقدر رفیقانی که ترکمان می کنند دوست می داریم. چقدر آن عده از استادانمان که با دهانی پر از خاکند و دیگر قادر نیستند با ما صحبت کنند، ما آنها را مورد تحسین قرار می دهیم. این احترام به طور طبیعی به وجود می آید، احترامی که در زمان حیات از ما انتظار داشتند. آیا می دانید چرا با مرده ها عادل تر و کریم تر هستیم؟

دلیلش ساده است! به آنها تعهدی نداریم. آنها ما را آزاد می گذارند و ما می توانیم هر وقت فرصت آن را داشتیم، در فاصله میان یک محفل پذیرایی و یک معشوقه دوست داشتنی، یعنی در اوقات به هدر رفته صرف آن کنیم و اگر ما را به چیزی مجبور کنند، این فقط خاطره ای برایمان خواهد بود و نیروی حافظه ما ضعیف است. در حقیقت آنچه در دوستان خود دوست داریم همانا، مرگ تازه و دردناک رفقا است که آن را تاثر پذیرا می شویم.

سقوط | آلبر کامو

 

[S O-O M]

هرگز کار ما تمام نخواهد بود تا آنکه جنگ را از میان برداریم. برای تامین این منظور، باید آدمی را ترغیب کنیم که مسائل بین المللی را با روشی نو بنگرد، نه بعنوان زورآزمایی، که در آن پیروزی از آن جناحی است که در کشتار عامه نهایت چیره دستی را دارد، بلکه آنرا حکمیتی بداند که بر اساس اصول و موازین قانونی پذیرفته شده ای عمل می کند. تغییر دادن عادات ذهنی که طی قرن ها ملکه آدمی شده است کار آسانی نیست، اما چاره ای نداریم جز اینکه به تغییر این عادت ذهنی همت گماریم.

آینده بشر | برتراند راسل