یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[S O-O M]

وقتی درختی را از تنه قطع می کنند، از پایه، جوانه زدن را آغاز می کند. همین طور روح آدمی؛ روحی که در زمان شکوفایی ضایع می شود، راه خود را به سوی بهار و کودکی آینده نگر باز می جوید، به خیال اینکه شاید آنجا امیدهای تازه ای کشف کند و دوباره این رشته های پاره شده را، به هم گره بزند.

در مورد درخت، ریشه ها سریع رشد می کنند و پر از شیره می شوند، ولی این فقط کمی به زندگی شباهت دارد و این درخت، دیگر هرگز درخت سالمی نخواهد شد.

زیر دنده های چرخ | هرمان هسه

 

[S O-O M]

شهامت از آنِ آنان است که خودشان را یک روز صبح در آینه نگاه می‌کنند و روشن و صریح این عبارت را به خودشان می‌گویند، فقط به خودشان: «آیا من حق اشتباه کردن دارم ؟» فقط همین چند واژه... شهامتِ نگاه کردن به زندگی خود از رو به رو، و هیچ هماهنگی و سازگاری در آن ندیدن. شهامتِ همه‌چیز را شکستن، همه‌چیز را زیر و رو کردن. شهامتِ با خود روبه‌رو شدن. دستِ‌کم یک بار در زندگی، روبه‌رو با خود، تنها خود، همین. «حقِ اشتباه» ترکیب بسیار کوچکی از واژه‌ها است، بخش کوچکی از یک جمله، اما چه کسی این حق را به تو خواهد داد؟ چه کسی جز خودت؟

من او را دوست داشتم | آنا گاوالدا

 

[S O-O M]

گورکن نخستین: آن کیست که از بنا و نجار و کشتی ساز محکم تر می سازد؟

گورکن دوم: آن که چوبِ دار می سازد. برای این که هزار نفر هم که بالایش بروند، باز سرپاست.

گورکن نخستین: راستش، از عقل و هوشت خوشم آمد. چوبه دار خوب است، ولی برای که خوب است؟ برای آنهایی که کار بد می کنند. اما تو هم می گویی چوبه دار محکم تر از کلیسا بنا شده کار بدی می کنی، و چوبه دار می تواند برای خودت باشد. برگردیم به سوال خودمان. بگو.

گورکن دوم: آن کی هست که از بنا و نجار و کشتی ساز محکم تر می سازد؟

گورکن نخستین: بله، بگو و جانت را خلاص کن.

گورکن دوم: به خدا، نمی دانم چه بگویم.

گورکن نخستین: دیگر به مغزت فشار نیار. خر وامانده را هر قدربزنی باز تندتر نمی رود. دفعه دیگر که این را ازت پرسیدند، بگو:«گورکن»، خانه هایی که او می سازد تا روز قیامت برجاست...!

هملت | ویلیام شکسپیر

 

[S O-O M]

به یاد یک روز صبح افتادم که در تنه ی درختی، پیله ای را یافته بودم ، درست در آن دم که پروانه قشر پیله را دریده و آماده ی بیرون پریدن بود. مدت مدیدی انتظار کشیدم ، اما پروانه زیاد درنگ می‌کرد و من شتاب داشتم. خشمگین بر آن خم شدم و با نفسم شروع به گرم کردن آن کردم. بیتابانه پیله را گرم کردم و معجزه با آهنگی تندتر از آنچه در طبیعت روی می‌دهد در برابر چشمان من روی داد. پیله باز شد و پروانه در حالی که خود را می‌کشید از آن بیرون خزید و من وحشتی را که در آن دم احساس کردم هرگز از یاد نمی‌برم ،بالهای پروانه هنوز باز نشده بود و او با تمام نیروی جسم نحیف و لرزانش می‌کوشید که آن‌ها را از هم بگشاید. من که بر او خم شده بودم با نفسم کمکش می‌کردم ،ولی بیهوده بود .بلوغی صبورانه لازم بود و باز شدن بالها می‌بایست آهسته در برابر پرتو خورشید صورت بگیرد ،اکنون دیگر خیلی دیر شده بود .نفس من پروانه را واداشته بود که پژمرده و نزار و پیش از وقت ظاهر شود. مایوس و بی‌حال تکانی به خود داد و چند ثانیه بعد در کف دست من جان سپرد. این نعش کوچک به گمان من بزرگترین باری است که بر دوش وجدان خود دارم.

زوربای یونانی | نیکوس کازانتازاکیس

 

[S O-O M]

همبستگی و سازمان یابی انسان را نیرومند می‌کند، توانایی و استعداد هر کس را شکوفا می سازد و شادی و شوری را به وجود می آورد که در زندگی تکروانه به ندرت حس می شود: شادی پی بردن به این نکته که مردمان بسیاری هستند که همه خوب و درستکار و کارآمدند‌ و می توان به آنان اعتماد کرد.

هنگامیکه آدمی تنها و تکرو زندگی می کند، فقط یک جنبهٔ انسانهای دیگر را می بیند، جنبه ای که آدمی را وا می دارد همواره بهوش باشد و حالت دفاعی به خود بگیرد.

بارون درخت نشین | ایتالو کالوینو

 

[S O-O M]

اولین نشانه های بارقه ی ادراک، آرزوی مرگ است. این زندگی تحمل ناپذیر می نماید و زندگی دیگر دست نیافتنی. آدم دیگر از میل به مردن احساس شرم نمی کند؛ تقاضایش این است که از سلول قدیمی اش که از آن بیزار است، به سلول تازه ای منتقل شود که از آن بیزار خواهد شد.

آخرین نشانه های ایمان هم اینجا دخیل است، زیرا در وقت انتقال شاید زندان بان اتفاقا از راهرو رد نشود تا زندانی را ببیند و بگوید: این مرد را دوباره حبس نکنید، او با من می آید.

پندهای سورائو | فرانتس کافکا

 

[S O-O M]

نگاه عاشق هم اندوهگین است و هم مانند ابزاری است که چیزی را می سازد و از آن استفاده می کند.

با خنجر قلبی را می شکافند و با نگاه این عمل را بدون خونریزی انجام می دهند.

با کلمات کسی را می فریبند و جیب او را خالی می کنند .اما نگاه در یک لحظه کوتاه قوای ذهنی او را واژگون می سازد که هر چه در اختیار دارد به او تسلیم می کند.نگاه مادر، کودک را می فریبد و از گریستن باز می دارد.با نگاه معشوق را می ترساند و آزادی را از او سلب می کند.

نگاه دل ها را می لرزاند ،امید را به نا امیدی و نا امیدی را به امید تبدیل می کند.

هستی و نیستی | ژان پل سارتر

 

[S O-O M]

- چطور با هشتاد سالگی و احساس این که دارین به پایان نزدیک و نزدیک‌تر میشین، کنار اومدین؟

- شوپنهاور در جایی احساس عشق رو با نور کور کننده‌ی خورشید مقایسه می‌کنه. وقتی در سال‌های آخر، زندگی کم نور میشه، ناگهان متوجه آسمان‌های پر ستاره‌ای میشیم که خورشید مانعشون بوده یا پنهانشون کرده بوده. خوب ناپدید شدن جوانی که بعضی اوقات خیلی احساس بدیه، باعث شده از آسمانهای پرستاره و شگفتی‌های زنده بودن، بیشتر لذت ببرم؛ شگفتی‌هایی که قبلا بهشون توجهی نداشتم.

مخلوقات یک روز | اروین د یالوم

 

[S O-O M]

با هم تو خيابان ول گشتند و به همه‌ی قضاياى قديم‌شان سرك كشيدند و رفته‌رفته غم زده‌تر، هوشيارتر و بى‌رودربايستى‌تر شدند. ولى بعد، عین دوتا رفیق تریپ تو خیابان‌ها رقصیدند و من هم پشتشان لخ‌لخ کردم، همان کاری که یک عمر پشت آدم‌هایی کرده‌ام که باهاشان حال می‌کردم، چون تنها آدم‌هایی که باهاشان حال می‌کنم دیوانه‌هایند، آدم‌هایی که دیوانه‌ی زندگی‌اند، دیوانه‌ی حرف زدن‌اند، دیوانه‌ی نجات یافتن، در یک‌آن خوره‌ی همه چیز هستند، آدم‌هایی که هیچ‌وقت خمیازه نمی‌کشند و حرف‌های معمولی نمی‌زنند، فقط می‌سوزند، می‌سوزند، می‌سوزند عین آتش‌بازی‌های زرد فامی که مثل عنکبوت‌هایی میان ستاره‌ها منفجر می‌شوند و وسط‌شان نور تند آبی رنگی می‌بینی و همه می‌گویند«وااای!».

در راه | جک کرواک

 

[S O-O M]

لطفا سنگی را تصور کنید که در حالی که به حرکت خود ادامه می دهد قادر باشد بیاندیشد و بداند که دارد تا آن جا که می تواند، می کوشد تا به حرکت خود ادامه دهد. این سنگ که فقط از کوشش خود آگاه است...یقین خواهد کرد که کاملا آزاد است، و تصور خواهد کرد که فقط به خواست خود ادامه می دهد. این آن آزادی انسانی است که همه به داشتن آن می بالند و صرفا عبارت است از این حقیقت که انسان از خواست خود آگاه است، ولی از عللی که موجب پدید آمدن این خواست شده است خبر ندارد.

اسپینوزا | راجر اسکروتن