بحث و گفتگو مشاعره

[Paradox]

من عاشقم و دلم بدو گشته تباه عاشق نبود ز عیب معشوق آگاه

هیچ کس در نزد خود چیزی نشد
هیچ آهن خنجر تیزی نشد
هیچ قناد نشد استاد کار
تا که شاگرد شکر ریزی نشد

 

[آرشام سرمست]

هیچ کس در نزد خود چیزی نشد
هیچ آهن خنجر تیزی نشد
هیچ قناد نشد استاد کار
تا که شاگرد شکر ریزی نشد

در آن هنگامه‌ی تردید، در آن بن‌بست بی‌امید

در آن ساعت که باغ عشق به دست باد پرپر بود

در آن ساعت هزاران سال به یک لحظه برابر بود

شب آغاز تنهایی، شب پایان باور بود

 

[Paradox]

در آن هنگامه‌ی تردید، در آن بن‌بست بی‌امید

در آن ساعت که باغ عشق به دست باد پرپر بود

در آن ساعت هزاران سال به یک لحظه برابر بود

شب آغاز تنهایی، شب پایان باور بود

دل همه دم به یاد توست
دیده در انتظار توست
بر در و دیوار دلم
نقش تو و نگار توست

 

[آرشام سرمست]

دل همه دم به یاد توست
دیده در انتظار توست
بر در و دیوار دلم
نقش تو و نگار توست

تلخی عمر به شیرینی عشق آکنده است

چه سرانجام خوشی گردش دنیا دارد

عشق رازیست که تنها به خدا باید گفت

چه سخن‌ها که خدا با من تنها دارد

 

[Paradox]

تلخی عمر به شیرینی عشق آکنده است

چه سرانجام خوشی گردش دنیا دارد

عشق رازیست که تنها به خدا باید گفت

چه سخن‌ها که خدا با من تنها دارد

دارم از زلف سياهش گله چندان كه مپرس
كه چنان زو شده ام بي سر و سامان كه مپرس

 

[آرشام سرمست]

دارم از زلف سياهش گله چندان كه مپرس
كه چنان زو شده ام بي سر و سامان كه مپرس

سکوتت را ندانستم، نگاهم را نفهمیدی

نگفتم گفتنی‌ها را، تو هم هرگز نپرسیدی

شبی که شام آخر بود، به دست دوست خنجر بود

میان عشق و آینه یه جنگ نابرابر بود

 

[Paradox]

سکوتت را ندانستم، نگاهم را نفهمیدی

نگفتم گفتنی‌ها را، تو هم هرگز نپرسیدی

شبی که شام آخر بود، به دست دوست خنجر بود

میان عشق و آینه یه جنگ نابرابر بود

دارد به جانم لرز مي افتد رفيق؛ انگار پاييزم
دارم شبيه برگ هاي زرد و خشك از شاخه مي ريزم

 

[آرشام سرمست]

دارد به جانم لرز مي افتد رفيق؛ انگار پاييزم
دارم شبيه برگ هاي زرد و خشك از شاخه مي ريزم

منم تنها‌ترین تنها که تنهاتر از این تَن‌ها ندیدم

نمی‌دانی چه از دستِ زمان از دستِ این تن‌ها کشیدم

شنیدم که بلا خیزد زِ تن‌ها پس به تنهایی نمودم خو

که بس تنها شدم همرنگِ تنهایی از این تن‌ها بریدم

 

[Paradox]

منم تنها‌ترین تنها که تنهاتر از این تَن‌ها ندیدم

نمی‌دانی چه از دستِ زمان از دستِ این تن‌ها کشیدم

شنیدم که بلا خیزد زِ تن‌ها پس به تنهایی نمودم خو

که بس تنها شدم همرنگِ تنهایی از این تن‌ها بریدم

میازار موری ک دانه کش است
ک جان دارد و جان شیرین خوش است 🙄🤓😁

 

[آرشام سرمست]

میازار موری ک دانه کش است
ک جان دارد و جان شیرین خوش است 🙄🤓😁

تمام خاطراتت را به یاد می‌آورم در تنهایی

در این احساس بی پایان در این انشای تنهایی

هنوز اما امیدی هست در این تالاب تنهایی

که بازآیی و رها بخشی‌م از این ژرفای تنهایی