در دست اقدام شعر معراج سقوط| دمیورژ

شاعر: دمیورژ
قالب: سپید
نام: معراج سقوط
ژانر: ...................
خلاصه: .............
سخنی با مخاطبین: از اونجایی که شعر مثل رمان یا داستان نیست که منسجم باشه و هر شعر یک نوشته مستقل و جدا به حساب میاد نمیتونم ژانر یا خلاصه کلی واسش تعیین بکنم​

 

[Romanik Bot]

​

سلام خدمت شاعر گرامی؛ متشکریم از انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار قافیه و ردیف‌ شعرهایتان!​

لطفا قبل از تایپ اشعارتان قوانین زیر را با دقت مطالعه بفرمایید:​

قوانین و چگونگی ایجاد تاپیک مجموعه شعر​

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.​

درخواست طراحی جلد مجموعه شعر​

پس از ارسال حداقل دوازده پارت از مجموعه شعر، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.​

درخواست نقد و تعیین سطح مجموعه شعر​

پس از اتمام تایپ مجموعه شعر، در تاپیک زیر اعلام کنید.​

اعلام پایان تایپ مجموعه شعر​

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.​

درخواست رصد​

پس از اتمام رصد، برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.​

درخواست ویراستاری مجموعه شعر​

متشکریم از همکاری شما با انجمن رمانیک!​

با آرزوی موفقیت‌های روز افزون شما
|کادر مدیریت انجمن رمانیک|​

 

[دمیــــــورژ]

سخنانِ افلیج
به کلیساها و مساجد
به معابد
می‌ریزند
با دهانی رو به معجزه...
با دهانی چشم به راه
و چشم‌هایی تشنه که در لاله‌زارها پلک می‌زنند
در لاله‌زارها، معجزه می‌کارند
در لاله‌زارها، لال می‌شوند
که صدایی بیاید
صدای تخت
که از پهلو به دروغ
از پهلو به ریا
غلت می‌خورد
گویا معجزه خوابیده


سخنانم که پای صدایشان
از معابد آویزان
که مسیرشان به حلقوم مسجد پیچیده
عطسه‌ می‌کنند حرف را
حروفی که میمیرند نرسیده به لامسه گوش‌ها
و بالا می‌آورند سخن افلیج را

سخن افلیج
تولد اشک‌های سینه خیز و
پافشاری سکوت در گلوی زندگیست

و من برای ما
برای سخنان افلیجمان
از پرتگاه دستانم
به گلو می‌ریزم
به مردگی صدایی که
از پنجره حنجره
گردن خم می‌کند
و به خودکشی دست تکان می‌دهد
و تنها این دم است که صدا می‌دهد
صدای مرگ
صدای شکستن شیشه
صدای جـ×ر خوردن گلو
صدای پاره شدن امید
صدای مرگ
و برای خود می‌بارم که
باران سنگینی نگاه آسمان
روی زخم‌های ماست
و اگر دهان، زخم باز کند
شهر را سیل می‌برد
سیلی از خون گلو‌های بریده شده
نزدیک به گشودن پای سخن

از تولد سخن افلیج بگو
که در جنازه منتقدی رویید
از انتقادی بگو که کلاه منتقدی را انداخت
از سکوت بگو
که
این انتهای سکوت است
نقدی تمجیدپوش
این انتهای سکوت است
لبی که به تحسین گشود
این انتهای سکوت است
و شاید تنها شاید
سقوط آخرین منتقد
مرگ آخرین صدا باشد

به لب‌هایمان خیره شوید
به انعکاس معابد
مسجدها
کلیساها
به انعکاس کلمات افلیج
و واژگان بی دست و پایی که
همه را جز خودمان
سوار زندگیمان کرده
و اگر مرگ
تماشای زندگیمان از فاصله نزدیک نباشد
پس چیست؟
اگر مرگ
نگاه غبارآلود دردپوش در آیینه نباشد
پس چیست؟
که من مقابل خودم
تا یقه فرو رفتم

شاید که مدادم
بوی لاله بدهد
بوی خون در دیواره گلو
بوی تلخ سخنانی که
به زور فرو دادیم
بوی جنازه صدساله
در گوشه قلبمان
که بی ضربان ضربه می‌زد
شاید هم بوی ع×ر×ق تنی را بدهد که
دنبال زندگیش دوید
و هرگز نرسید
هرگز نرسید
با سخنانی افلیج
هرگز نرسید
شاید که مدادم
بوی آخرین منتقد را بدهد
که مُرد
و من نیز...​