در دست اقدام رمان نبض تنهایی| (=Soniya

نام اثر: نبض تنهایی
نویسنده:سونیا جلالت
ژانر: فانتزی، عاشقانه، تاریخی
ناظر: @فاطره
خلاصه:
دوشیزه آدرا دختر بزرگ‌ترین ناشر و ویراستار ایالت اورگن «هنری لوئیس پیتوک» است. او که سال‌ها پیش مادرش را از دست داده، در دنیای تاریک تنهایی‌اش به سر می‌برد. اما شبی که این دوشیزه جوان با درخت زندگی ملاقات می‌کند، زندگی‌اش به کل تغییر می‌کند. آدرا پس مدتی به واسطه جشنی که در خانه برای کریسمس ترتیب داده شده، با پسری جوان به نام «اریک» آشنا می‌شود. او در این بین به رازهای عجیبی پی می برد که به درخت جادویی بی‌ربط نیست. اما این رازها چیست؟ تصمیم آدرا در مقابل آن‌ها، و درخت جادویی‌اش چه خواهد بود؟

مقدمه:
این روزها می‌گذرد و
یک ترانه تلخ
قصه تنهایی مرا می سراید
یک سمفونی گوش خراشی است
روزهاست پنبه دگر فایده ندارد
باید باور کنم....
تنهایم!

سخن‌ِ نویسنده:

این داستان زندگی دوشیزه آدراست.دختری که زندگی کردن را با درخت زندگی آموخت.درختی که به او آموخت هیچوقت در زندگی‌اش نمی تواند همه را راضی نگه دارد....
درختی که به او آموخت،آسمان شب هر چقدر هم سیاه باشد،باز هم ستاره ها جرئت درخشیدن دارند....
درختی که به او آموخت،حال دلش را به بودن و نبودن آدم ها گره نزند....
آموخت که آدم ها به واسطه شرایط گاهی هستند و گاهی نیستند....
آموخت که خاطرات بد را به دیوار دلش قاب نکند....
آموخت که در جاده زندگی،اگر به عقب نگاه کند،زمین خواهد خورد....
آموخت که در زندگی از بی مهری کسی دلگیر نشود و در عین حال به محبت کسی دل نبندد.....
این دوشیزه جوان،از درخت معنای زندگی را آموخت.
این داستان بیانگر شادی‌ها،غم‌ها،تنهایی‌ها،درد‌ها و راز هاست،رازهایی که اگر چه هنگام فاش شدن زندگی آدرا را دگرگون کرد،در کل این راز‌ها این دوشیزه جوان را در مرحله جدیدی از زندگی‌اش قرار داد؛ مرحله‌ای که طرز فکر این دوشیزه جوان را نسبت به زندگی عوض کرد.حالا آدرا میخواهد داستان زندگی‌اش را این‌گونه شروع کند:
سلام بر حرف‌هایی که در دل ماند و مرد
سلام بر غم‌هایی که در دل تلنبار شد
سلام بر اشک‌هایی که کسی ندید
سلام بر لبخند‌هایی که دوام نیاورد و بغض ترکید
سلام بر آرزوهایی که در دل ماند و عقده شد
سلام بر امید های بر باد رفته که حسرت شدند
سلام بر ثانیه‌های از دست رفته
سلام بر انسان‌هایی که نادیده گرفته شدند
و در آخر
سلام بر دردهایی که همه، درس شدند!

 

[Sonay =)]

پارت یازدهم:
ساعت چهار و سی دقیقه بود که آدرا از اتاقش دل کند و بیرون رفت. راس ساعت پنج عصرانه صرف میشد.
آدرا وقتی به سالن رسید، اکثر دختر‌ها و پسرهای جوان، برای صحبت از اتاق‌هایشان خارج شده بودند. آدرا به طرف میزی که کتابش را روی آن گذاشته بود رفت. آن را برداشت و روی یکی از مبل‌ها نشست. ماری، یکی از خدمتکارها،طرف آدرا رفت و با لبخند پرسید:
- چیزی می‌خوری؟
آدرا کمی فکر کرد و با لبخند گفت:
- نه ممنون.
ماری سری تکان داد و به سمت آشپزخانه رفت. بعد از گذشت دو ساعت صداهایی از راه‌پله طبقه بالا بلند شد. آدرا کتابش را روی مبل گذاشت. توجه همه کسانی که در سالن بودند، به سمت راه پله جلب شده بود، اما چیزی دیده نمی‌شد. آدرا ابروهایش را در هم کشید و از پله‌ها آرام‌آرام بالا رفت. با دیدن گلوریا و چند تا از خدمتکارها که دور عکس مادرش جمع شده بودند، به سرعت خودش را به آن‌ها رساند. با صدای بلند روبه گلوریا گفت:
- چی‌کار می‌کنی؟
خدمتکارها با شنیدن صدای آدرا کنار رفتند. آدرا با بهت به عکس مادرش که پایین گذاشته شده بود نگاه کرد. بغض مهمان صدایش شد. آدرا با بهت آرام گفت:
- چه غلطی می‌کنی؟
گلوریا ابروهایش را درهم کشید و گفت:
- درست صحبت کن.
بعد با بی‌رحمی تمام در حالی که به چشمان آدرا زل زده بود گفت:
- ببرینش بیرون.
خدمتکارها سرشان را تکان دادند و خواستند عکس را بردارند که آدرا با صدای بلند گفت:
- اگه همچین کاری بکنین، شک نکنین که قطعا اخراج میشین.
اما خدمتکارها عکس را از روی زمین برداشتند و از پله ها پایین رفتند. آدرا که اشک در چشمانش حلقه زده بود گفت:
- این تنها عکس مادرمه.میخوای چی کارش کنی؟
گلوریا گفت:
- خیلی تو ذوق میزد. حالا دیگه خانم خونه منم.
بعد راهش را کشید و پایین رفت. آدرا با سرعت تمام پله‌ها را پایین رفت و دنبال خدمتکارها رفت. خدمتکارها عکس را روی زمین برفی حیاط گذاشتند. حالا دیگر اشک‌های آدرا جاری شده بودند. رانیا با پوزخند وارد حیاط شد و ظرف قرمز رنگی را دست یکی از خدمتکارها داد. آدرا با صدای بلند دائماً می‌گفت:
- خواهش می‌کنم. این کار رو نکنین.
با صدای آدرا همه بیرون آمده بودند. پدر بزرگ فردریک، هنری، کیت و لوسی از عمارت خارج شدند. فردریک با صدای بلند گفت:
- این همه سر و صدا برای چیه؟
آدرا با بیچاره‌گی طرف پدربزرگش رفت و گفت:
- خواهش می‌کنم نذار بسوزوننش. التماست می‌کنم.
فردریک با بی‌رحمی تمام در چشمان اشکی دختر مقابلش گفت:
- رفته دیگه برنمی‌گرده. عکسش رو می‌خوای چی کار کنی؟
آدرا با ناباوری به پدربزرگش زل زد. بعد خواست کبریت را از دست گلوریا بیرون بکشد که فردریک بازویش را گرفت و با داد گفت:
- مادرت مرده. می‌فهمی؟ مرده. با بودن عکسش تو عمارت چیزی درست نمی‌شه.
آدرا با بغض گفت:
- اون مادرمه. عکسش بهتون ضرری نمی‌رسونه.
گلوریا کبریت را روشن کرد و روی عکس انداخت. آدرا بادیدن عکس مادرش در حال سوختن، بازویش را محکم از دست پدربزرگش بیرون کشید و با دو دستش روی سرش زد. با زانو روی زمین افتاد و شروع کرد با صدای بلند گریه کردن. همان‌طور که نشسته بود، به کیت و لوسی که ناباور به عکس زل زده بودند نگاه کرد. نگاهش را به پدرش داد و با گریه گفت:
- اصلاً دوستش داشتی؟ عکسشو سوزوندن. سر سوزنم ناراحت نیستی؟ چرا این‌قدر سنگدل شدی؟ حتی کاری نکردی. چیزی نگفتی. خودت می‌دونستی تنها عکسش بود. چه‌طور این‌قدر بی‌رحم شدی؟
لوسی با گریه طرف آدرا رفت و بغلش کرد. پیتر جمعیت را کنار زد و به قشقرقی که به پا شده بود نگاه کرد. کمی جلوتر رفت. با دیدن صحنه روبه‌رویش، ماتش برد. آدرا با گریه رو به گلوریا گفت:
- تو آدم نیستی. آدم نیستی. به زندگی که می‌خواستی رسیدی. از جون مادرم چی می‌خواستی.
پیتر با بهت روبه پدرش گفت:
- چی کار کردی بابا؟

 

[Sonay =)]

پارت دوازدهم:
گلوریا و رانیا با بی‌خیالی تمام، داخل عمارت رفتند. فردریک نگاهی به شعله‌های آتش انداخت و گفت:
- باید بفهمی که مادرت دیگه مرده. این‌قدر واسم عزا نگیر. خودت رو جمع کن.
آدرا با نفرت گفت:
- برات مهم نیست مگه نه؟ همین‌طور راحت نبودن مادرم رو توی سرم می‌کوبی. شماها مگه احساس ندارین؟
فردریک انگاری که می‌خواهد مگسی را از خودش دور کند، دستش را تکان داد و با هنری وارد عمارت شد. پیتر با عصبانیت داخل رفت تا با پدرش صحبت کند. کیت طرف لوسی رفت و با دست بنی را نشانش داد. لوسی اشک‌هایش را پاک کرد و طرف پسرش رفت. کمی بعد هم لاک وود وارد حیاط شد. با ناراحتی به آدرا که به عکس سوخته مادرش زل زده بود نگاه کرد. آرام دستش را روی شانه‌اش کوبید. بعد کیت را از جایش بلند کرد. کیت با صدای آرامی گفت:
- آدرا. بیا.
آدرا تنها سرش را تکان داد. بعد از این‌که حیاط خالی شد، آدرا اشک‌هایش را پاک کرد و از جایش بلند شد. نگاهی به عمارت انداخت. حالا دیگر از کسانی که در آن عمارت زندگی می‌کردند متنفر بود. همان‌طور که به عمارت نگاه می‌کرد به جنگل نگاه کرد.هوا داشت رو به تاریکی می‌رفت و جنگل را ترسناک جلوه می‌داد.
آدرا با تمام توانش دوید. از آن عمارت دور شد و تا جنگل فقط دوید. وقتی دیگر از دویدن خسته شد، روی زمین برفی نشست و به درخت پشت سرش تکیه داد. هوای چشمانش ابری بود که پس از چندی خیال باریدن به سرشان زد. اشک‌هایش روی گونه هایش می‌غلتیدند و روی زمین برفی می‌افتادند. ناگهان صدایی را دم گوشش شنید:
- چرا گریه می‌کنی بانوی جوان؟
آدرا با شنیدن صدا اشک‌هایش را پاک کرد و به پشتش خیره شد. چشمانش را برای یافتن مردی جوان گرداند، اما چیزی نیافت. با بغضی که امانش را بریده بود گفت:
- چرا به کسی که نمی‌بینم باید جواب بدم.
صدا با مهربانی گفت:
- اما تو الان به من تکیه دادی.
آدرا به درخت نگاهی انداخت .با ناراحتی گفت:
- اگه شوخیه، باید بگم اصلا شوخیه بامزه‌ای نیست.
صدا با لحن ملایمی گفت:
- این‌قدر بد نیستم که سر به سر آدمای دل‌شکسته بذارم.
آدرا لبخند کمرنگی زد و گفت:
- الان باور کنم دارم با یه درخت حرف می‌زنم؟
درخت خندید و گفت:
- بهتره باور کنی. من درخت زندگی هستم.
آدرا سرش را به درخت تکیه داد و گفت:
- مثل درخت‌های افسانه‌ای تو داستان‌ها؟
درخت گفت:
- مثل همون‌ها.
آدرا لبخند تلخی زد و گفت:
- از دیدنت خوشحالم مرد جوان.
درخت با خنده گفت:
- مرد جوان؟ نمی‌خوای بهم بگی درخت؟
آدرا نیم نگاهی به تنه درخت انداخت و گفت:
- نه. چون فکر می‌کنم تو یه چیزی بیشتر از یه درختی.
درخت گفت:
- سردت نیست؟
آدرا نگاهی به لباسش انداخت و گفت:
- نمی‌دونم.
درخت شاخه‌هایش را به هم نزدیک‌تر کرد. آدرا با لبخند به شاخه‌های درخت نگاه کرد. درخت گلویش را صاف کرد و گفت:
- چی باعث شده، این‌قدر ناراحت بشی بانوی جوان؟
آدرا آرام گفت:
- یعنی می‌خوای به حرف‌هام گوش کنی؟
درخت با مهربانی گفت:
- اگه حرف بزنی گوش می‌کنم. اگه هم میگی نمی‌خوای حرف بزنی، پس یه سرنخ کوچیک بهم بده تا من برات حرف بزنم بانوی جوان.
آدرا لبخندی به مهربانی درخت زد و گفت:
- آدرا. اسمم آدراست.
درخت با خوشحالی گفت:
- خوشحالم که می‌بینمت آدرا.
آدرا گفت:
- شده با ارزش‌ترین چیزت رو ازت بگیرن؟ شده دلت برای خودت بسوزه؟ شده کلی آدم دو رو برت باشن و با وجود تمام اون‌ها، حس کنی تنها ترین آدم روی زمینی؟
درخت نفس عمیقی کشید و شروع به حرف زدن کرد:
- آره بانوی جوان. با ارزش‌ترین چیزم رو ازم گرفتن، دلم برای خودم سوخته، دور و بر من زیاد آدم پیدا نمی‌شه، اما به اندازه‌ای که فکرش رو نمی‌کنی تنها بودم. مثل بلندترین شاخه درخت می‌مونم... می‌دونی، بلند‌ترین شاخه‌ی درخت یک کلمه رو خیلی خوب می‌فهمه و اون هم تنهاییه. تلخ‌ترین لحظه دنیا، همون‌جایی که حتی دل خودت برای خودت بسوزه. پس باید بگم آره. من همه رو تجربه کردم.
درخت پس از مکثی کوتاه گفت:
- بانوی جوان، تنهایی حسیه که هر از گاهی همه تجربه‌اش میکنن. مثل ضربان قلب می‌مونه. نمی‌شه که قلب نتپه؛ میشه؟ نبضی که در من و تو وجود داره. نبضی که با هیچ چیز بریده یا نابود نمی‌شه، اما در عین حال قشنگ‌ترین و بی‌منت‌ترین حس دنیاست. چون برای تجربه این حس نیاز به کسی نداری.
آدرا با شنیدن حرف آخر درخت لبخند کم رنگی زد. آدرا آرام گفت:
- اسمت برازندته مرد جوان.
درخت با مهربانی گفت:
- ممنونم.
آدرا دو دل بود. می‌توانست به درخت اعتماد کند؟ می‌توانست تمام زندگی‌اش را برایش تعریف کند؟

 

[Sonay =)]

پارت سیزدهم:
درخت که متوجه دو دلی آدرا شده بود گفت:
- ابر‌ها به آسمون و درخت‌ها به زمین تکیه میدن. می‌بینی بانوی جوان، چیزهایی که فکرش رو نمی‌کنی هم، زمانی خسته میشن. نیاز دارن به کسی تکیه کنن. نیازی نیست همیشه بدویی بانوی جوان. تو هم می‌تونی خسته بشی، تو هم می‌تونی به یه نفر تکیه کنی، می‌تونی با یه نفر حرف بزنی. تو انسانی آدرا. تو ربات نیستی. تو هم خسته میشی، کم میاری، زمین می‌خوری، زخمی میشی. نیازی نیست همه چیز رو تو خودت بریزی. تو می‌تونی با من حرف بزنی. می‌تونی بهم اعتماد کنی. آخه من جز تو کسی رو ندارم که حرفات رو بهش بگم. هر وقت که بخوای حرف بزنی من این‌جام. درخت‌ها نمی‌تونن جایی برن.
آدرا لبخندی زد و گفت:
- بهت گفتم تو یه چیزی بیشتر از یه درختی. تو حتی انسان هم نیستی. فراتر از یه انسانی. شاید یه فرشته.
آدرا نفس عمیقی کشید و گفت:
- تو منو یاد پیتر می‌ندازی. برادرم.
درخت خندید و گفت:
- واقعاً؟
آدرا پاهایش را که تا الان در آغوش کشیده بود را رها کرد. خودش را کمی بالا کشید و گفت:
- آره. پیتر مهربون‌ترین آدم زندگیمه. همیشه مراقبمه.
آدرا کمی مکث کرد و ادامه داد:
- هشت سال پیش، مادرم رو از دست دادم. ما خانواده خوبی بودیم. من، کیت، لوسی، پیتر، مامانم و بابام. بابام هممون رو دوست داشت، خیلی زیاد... یه ماه هم از مرگ مامانم نمی‌گذشت که بابا با گلوریا ازدواج کرد. یه زن دختردار. بعد از مرگ مامانم، بابام خیلی ازمون دور شده بود. با اومدن گلوریا، رفتار بابا کم‌کم باهام سرد شد. اون‌قدر سرد که وقتی تو چشم‌هاش نگاه می‌کردم، یخ می‌زدم. بعد از مدتی هم به کل منو فراموش کرد، انگار اصلاً آدرایی نبود. بعد از اون دیگه آدرا وجود نداشت، انگار آدرا هم با مادرش مرده بود. یک هفته هم از ازدواجشون نمی‌گذشت که گلوریا مهمونی ترتیب دادن‌هاش رو شروع کرد. همه رو به جشن‌های مختلف دعوت می‌کرد تا جایگاهش رو نشون بده. بعد هم واسطه ازدواج خواهرهام شد. هر دوشون هم ازدواج کردن. حالا لوسی دو تا دختر و یه پسر داره. بعد از مرگ مادرم و دور شدن بابا ازم، پیتر تنها کسی بود که بهم توجه می‌کرد. تمام وقتش رو با من می‌گذروند تا فراموش کنم بابا ازم دور شده. جاش رو واسم پر کرد.
آدرا در حالی که اشک‌هایش را پاک می کرد گفت:
- من با همشون کنار اومدم. یه جورهایی بهشون عادت کردم. ولی امروز...
درحالی‌که بغضش را قورت می‌داد ادامه داد:
- امروز اون‌ها تنها عکس مادرمو جلوی چشم‌هام سوزوندن... بابابزرگم با بی‌رحمی تو چشم‌هام زل زد و گفت مادرت دیگه مرده. بهم گفت عکسش تو عمارت واسه هیچ‌کسی سودی نداره... بابام هم همین‌طور به سوختن عکس مادرم نگاه کرد، بدون گفتن حتی کلمه‌ای...
هق‌هق آدرا اوج پیدا کرد و گفت:
- به بابابزرگم التماس کردم، بهش گفتم نذار بسوزوننش... به همه‌شون التماس کردم. الان دیگه چیزی از عکس مادرم نمونده. فقط یه مشت خاکستر که تو برف گم شده.
درخت شاخه هایش را دور آدرا پیچید و آرام گفت:
- مشکلی نیست. گریه کن.

 

[Sonay =)]

پارت چهاردهم:
آدرا دستش را روی شاخه درخت گذاشت و با اشک سرش را به تنه‌اش تکیه داد. بعد از چند ثانیه سکوت، آدرا آرام گفت:
- ممنونم.
درخت با مهربانی گفت:
- بابت مرگ مادرت متاسفم. تو دختر قوی هستی آدرا.
آدرا پوزخندی زد و گفت:
- کسی که معنی قوی بودن رو نمی‌دونه چه‌طور می‌تونه قوی باشه؟
درخت گفت:
- بذار ببینم... قوی بودن یعنی با وجود تمام دردها، غم‌ها و تنهایی‌ها باز هم بتونی با صدای بلند بخندی... این کار رو کردی درسته؟
آدرا گفت:
- این‌طور که تو میگی قشنگه. یه قشنگی تلخ. قوی بودن سخته.
درخت آهی کشید و گفت:
- همین‌طوره. قوی بودن اصلاً آسون نیست. حالا می‌خوای چی کار کنی؟
آدرا چشمانش را آرام روی هم گذاشت و گفت:
- نمی‌دونم. باید سرشون داد بزنم؛ یا اینکه اصلا برنگردم. باید ساکت بمونم؛ یا باید سقف خونه رو روی سرشون خراب کنم. من هیچی نمی‌دونم. فقط این رو می‌دونم که خسته شدم، می‌دونم کم آوردم، می‌دونم ظرفیتم دیگه کاملاً پره، می‌دونم با یه تلنگر کوچیک می‌شکنم. طوری که دیگه نمی‌تونم تیکه‌هام رو از روی زمین جمع کنم.
درخت با مهربانی گفت:
- می‌دونم خسته‌ای، کم آوردی، می‌دونم ظرفیتت پره. اما تا این‌جا اومدی. بهترین راه حل رو پیدا کن و طبق اون رفتار کن. اول شرایط عمارت رو با خودت بسنج، بعد راجب اینکه چی کار کنی تصمیم بگیر.
آدرا چشم‌هایش را باز کرد و گفت:
- من گیج شدم. تو تاریکی زندگیم دارم گم میشم. طوری که دیگه نمی‌تونم مثل قبل زندگی کنم. من از نفس کشیدن خسته شدم، میخوام زندگی کنم اما نمی‌تونم.
درخت گفت:
- وقتی زندگیت اون‌قدر تاریک شده که نمی‌تونی راهت رو پیدا کنی، باید تبدیل به نور بشی آدرا. نور زندگی خودت. هیچ‌ کسی به جز خودت نمی‌تونه زندگیت رو برات روشن کنه.
آدرا با بی‌چارگی گفت:
- تو درخت زندگی هستی. بهم بگو باید چی‌کار کنم. بهترین کار چیه؟
درخت گفت:
- خیلی قشنگه وقتی کسی انتظار داره تو از کوره در بری، تو ساکت بمونی. بهشون نشون بده نتونستن تو رو ناراحت کنن. محکم باش آدرا. می‌دونم قوی بودن سخته، ولی جلوی اون‌ها کم نیار. هر وقت که خسته بودی، دلت شکسته بود، می‌خواستی با کسی حرف بزنی... من این‌جام.

 

[Sonay =)]

پارت پانزدهم:
آدرا لبخند کوچکی زد و گفت:
- ممنونم.
جو عمارت به دلیل نبود آدرا حسابی متشنج شده بود. لوسی با بی‌قراری کنار پنجره نشسته بود و بیرون را نگاه می‌کرد. مادربزرگ سوزانا روی مبل ولو شده بود و خدمتکارها دائماً برایش آب می‌ریختند. پیتر با کلافگی در حیاط این‌طرف و آن‌طرف می‌رفت؛ کیت هم کنار لوسی نشسته بود، اریک از عمارت خارج شد و وارد حیاط عمارت شد. دستش را به نشانه هم‌دردی روی شانه پیتر گذاشت و گفت:
- این‌جوری نمی‌شه. سه ساعت از رفتنش می‌گذره. بهتر نیست بیرون دنبالش بگردیم؟
پیتر درحالی‌که دستش را داخل موهایش فرو می‌کرد گفت:
- اما اون‌جایی رو نداره که بره. چه‌طور باید پیداش کنیم؟
فردریک وارد حیاط شد و گفت:
- اگه قرار بود بیاد تا الان اومده بود. جایی نداره که بره. فردا پیداش میشه. این‌قدر به‌ خاطر یه دختر قش و ضعف نکنید.
پیتر با عصبانیت رو به پدربزرگش گفت:
- ممکنه برای شما مهم نباشه. ولی آدرا خواهره منه، اگه آدرا پیداش نشه بدونید همش تقصیر شماست؛ وای به حالتون اگه آدرا برنگرده. اون‌وقت این عمارت رو روی سر همه‌تون خراب میکنم.
فردریک با صدای بلند گفت:
- وقتی با من صحبت میکنی، صدات رو برام بالا نبر. حرمت‌ها رو نباید شکست پسرجان.
پیتر لبخند عصبی زد و دستش را از شدت خشم مشت کرد. چند نفس عمیق کشید و گفت:
- اگه بحث، بحث حرمت باشه باید بگم شما خیلی وقته شکستینش. آخه تو به نوه خودت هم رحم نکردی! تو چشم‌هاش نگاه کردی و گفتی مادرت دیگه مرده... حالا از کدوم حرمت حرف می‌زنین؟
فردریک مثل همیشه دستش را در هوا تکان داد و گفت:
- بسه دیگه! واسم عزا نگیرید! پاشید خودتون رو جمع کنید. انگار مادرشون مرده.
بعد داخل عمارت رفت.
پیتر به دیوار تکیه داد و چشمانش را بست. اریک نفس عمیقی کشید. با خودش فکر کرد این دختر در این سرما کجا ممکن است رفته باشد.
داشت قدم میزد و به زمین برفی نگاه می‌کرد که آدرا مقابلش قرار گرفت. اریک با دیدن آدرا با لبخند خواست حرفی بزند که آدرا دستش را به نشانه سکوت جلوی دهان اریک گرفت. اریک سرش را آرام تکان داد و آدار آرام طرف برادرش رفت. پیتر به دیوار تکیه داده بود و چشمانش را بسته بود؛ آدرا با لبخند پیتر را در آغوش گرفت. پیتر چشمانش را باز کرد و با دیدن خواهرش لبخند بزرگی زد و دستانش را محکم دورش حلقه کرد. آدرا در حالی که می‌خندید گفت:
- له شدم.
پیتر اخم‌هایش را در هم کشید و گفت:
-حقته. بگو ببینم کجا رفته بودی؟
آدرا که چشمانش از گریه قرمز شده بود گفت:
- بعدا بهت میگم، بریم تو؟ خیلی سرده.
پیتر سرش را تکان داد و گفت:
- باشه. بریم!

 

[Sonay =)]

پارت شانزدهم:
با ورود آدرا به عمارت، کیت با خوشحالی طرف آدرا دوید و در آغوش کشیدش. آدرا هم لبخند کم‌رنگی زد و دست‌هایش را آرام دور لوسی حلقه کرد. به نظر مهمان‌ها همه در اتاق‌هایشان بودند. لوسی بعد از چند دقیقه آدرا را رها کرد و آرام گفت:
- کجا بودی دختر؟
مادربزرگ سوزانا از جایش بلند شد و رو‌به‌روی آدرا ایستاد و با نگرانی براندازش کرد. خواست چیزی بگوید که صدای فردریک در عمارت طنین انداز شد که با اخم همیشگی‌اش گفت:
- پس بالاخره تصمیم گرفتی برگردی عمارت. مگه ما بازیچه تو هستیم؟
آدرا نگاهش را از مادربزرگش گرفت و به فردریک داد. مادربزرگ کنار آدرا ایستاد و خواست چیزی بگوید که فردریک باری دیگر حرفش را قطع کرد و گفت:
- شما ساکت خانم.
بعد رو‌به‌روی آدرا قرار گرفت. آدرا سرش را تا جایی که می‌توانست بالا گرفت و با لبخندی کوچک گفت:
- نگران شدین؟
فردریک با خشم دستش را بالا برد و محکم روی گونه آدرا کوبید و با صدای بلندی گفت:
- می‌خندی؟ این‌جا یه لشکر نگرانت بودن. تازه یه لبخند ژکوند می‌زنی و می‌پرسی نگران شدین؟
پیتر با بهت به آدرا و پدربزرگش نگاه کرد. لوسی هم دستش را جلوی دهانش گرفت. مادربزرگ با صدای بلندی گفت:
- چرا می‌زنیش؟
آدرا از درد لبش را گزید و دوباره سرش را بالا برد. پوزخندی زد و گفت:
- وقتی عکس مادرم رو می‌سوزوندید نگران نبودین. حالا که من نبودم نگران شدین؟ جالبه.
بعد از مکث کوتاهی ادامه داد:
- در ضمن، این آخرین باری بود که دست روم بلند می‌کردین. چون از این به بعد شما با من صنمی ندارید.
فردریک خواست حرفی بزند که پیتر جلوی خواهرش ایستاد و گفت:
- بسه دیگه. بسه هر چی حرف‌هاتون رو شنید. دیگه حرفی باقی نمونده. شنیدید که آدرا چی گفت؟
فردریک خنده عصبی کرد و با عصبانیت از پله‌ها بالا رفت. گلوریا و رانیا با لذت به نمایشی که راه انداخته بودند نگاه می‌کردند. اریک از بهت کاری که فردریک با آدرا کرده بود، گوشه‌ای خشک شده ایستاده بود. بعد از رفتن فردریک، پیتر طرف خواهرش برگشت و با غم صورت خواهرش را قاب گرفت. آدرا لبخند کوچکی زد و گفت:
- خوبم.
مادربزرگ سوزانا به صورت آدرا نگاهی انداخت و با عصبانیت آرام گفت:
- ای دستت بشکنه.
پیتر روی موهای خواهرش را بوسید و پرسید:
-گشنته؟
آدرا سرش را به چپ و راست تکان داد و گفت:
- نه. می‌خوام بخوابم.
سرش را تکان داد و گفت:
- بیا بریم.
آدرا دنبال پیتر راه افتاد تا به اتاقش برود. وقتی به اتاق آدرا رسیدند، پیتر با لبخند گفت:
- برو بخواب. فردا با هم حرف می‌زنیم. باشه؟
آدرا سرش را تکان داد و با لبخند برادرش را در آغوش کشید و گفت:
- ازت ممنونم.
پیتر موهای خواهرش را نوازش کرد و بعد گفت:
- خب دیگه، برو؛ شبت بخیر.
آدرا در اتاقش را باز کرد و واردش شد. بعد از رفتن پیتر در را بست و همان‌جا روی زمین آوار شد و شروع کرد به گریه کردن.
از نیمه شب می‌گذشت و عمارت در سکوت فرو رفته بود. آدرا اشک‌هایش را پاک کرد و از جایش بلند شد. موهایش را باز کرد و آن‌ها را شانه زد. بعد هم بطری شیشه‌ای از داخل کشویش بیرون کشید و آرام در اتاقش را باز کرد و کفش‌هایش را از پاهایش درآورد.بعد هم پاورچین، پاورچین پایین رفت. در حالی که وارد حیاط میشد کفش هایش را دوباره پایش کرد . بعد هم درست جایی که عکس مادرش را سوزانده بودند ایستاد. نفس عمیقی کشید و روی برف‌های سرد نشست و دنبال بقایایی از عکس مادرش گشت. تکه ای از عکس سوخته را برداشت و به آن نگاه کرد. سبزی چشم های مادرش، چشمانش را نوازش کرد. آدرا لبخند کوچکی زد و آن را داخل بطری شیشه‌ایش انداخت. بعد از جایش بلند شد و برف‌ها را از روی دامنش تکاند. وارد عمارت شد و دوباره کفش‌هایش را درآورد. عمارت را از نظر گذراند و از پله‌ها بالا رفت. با رسیدن به طبقه‌ی دوم، کسی را دید که به‌خاطر سیاهی شب هویتش نامعلوم بود.

 

[Sonay =)]

پارت هفدهم:
روی زمین نشسته بود و به دیوار پشت سرش تکیه داده بود. فرد با احساس سنگینی نگاهی، سرش را سمت آدرا چرخاند. آدرا که دید کار از کار گذشته جلوتر رفت و با دیدن اریک متعجب به اطرافش نگاه کرد. اریک از جایش بلند و شد و روبه‌روی آدرا ایستاد.آدرا با صدای آرامی پرسید:
- چیزی می‌خواستی؟
که خودش هم از گرفتگی صدایش تعجب کرد. مگر چه‌قدر گریه کرده بود؟ اریک لبخند ساختگی زد و پچ‌پچ‌وار گفت:
- احساس کردم اتاقم یه‌کم گرمه. گفتم کمی بیام بیرون.
آدرا سرش را تکان داد و پرسید:
- چرا نمیری حیاط؟
اریک گفت:
- گفتم شاید کسی با صدای من بلند شه.
آدرا سرش را به چپ و راست تکان داد و گفت:
- اون‌ها الان دارن خواب هفت پادشاه میبینن.
اریک با لبخند سری تکان داد و سوالی به بطری و کفش‌های دست آدرا نگاه کرد. آدرا لبخندی زد و پاشنه‌های کوتاه کفشش را نشان اریک داد و گفت:
- بزرگ‌ترین مشکل دخترها.
اریک آرام خندید و گفت:
- شب به‌خیر بانوی جوان. من دیگه برم اتاقم.
آدرا آرام گفت:
- شب بخیر مرد جوان.
آدرا تا خواست به سمت پله‌ها برود اریک دوباره برگشت و صدایش زد. آدرا برگشت و سوالی به اریک نگاه کرد. اریک چند قدمی به آدرا نزدیک شد و پرسید:
- تو خوبی؟
آدرا که از این سوال شوکه شده بود، چند ثانیه همان‌طور به اریک نگاه کرد. اریک با خنده دستش را مقابل صورت آدرا تکان داد. آدرا به خودش آمد و لبخند کوچکی زد و در حالی که سرش را تکان می‌داد گفت:
- خوبم...چرا پرسیدی؟
اریک نگاهی عاقل اندر سفیه به آدرا انداخت و گفت:
- به نظرت چرا باید بپرسم؟
آدرا لبخندش را کمی بزرگ‌تر کرد و گفت:
- بی‌خیال، من به این رفتار‌هاشون عادت کردم.
لحظه‌ای نگاه اریک رنگ غم به خود گرفت و بعد دوباره لبخندی زد و گفت:
- خوبه که خوبی... شب بخیر
آدرا سرش را تکان داد و به اتاقش برگشت. بطری شیشه‌ایش را داخل کشو گذاشت و بعد از تعویض لباس‌هایش روی مبل سه نفره‌ای که پشت به پنجره بود نشست و پنجره‌اش را باز کرد و به آسمان نگاه کرد. با یادآوری حرفی که درخت به او زده بود لبخند کوچکی زد و دنبال پر‌نور‌ترین ستاره گشت. درخت قبل از این‌که آدرا به عمارت برگردد به او گفته بود:
- قبل از خواب به آسمون نگاه کن...پر‌نور‌ترین ستاره رو پیدا کن و بهش لبخند بزن.
آدرا با تعجب از درخت پرسیده بود، چرا باید این‌کار را کند و درخت در پاسخ گفته بود:
- چون به اون ستاره سپردم، به حرف‌هات گوش کنه. اگه روزی بود که خیلی ناراحت بودی و نتونستی بیای جنگل با اون ستاره حرف بزن. اون حرف‌هات رو به من می‌رسونه.
آدرا با لبخند رو‌به ستاره گفت:
- خوشحالم که باهات آشنا شدم... شب‌ بخیر مرد جوان.
درخت در سکوت جنگل داشت به زندگی‌اش فکر می‌کرد که صدای آدرا در جنگل طنین انداز شد که می‌گفت:
- خوشحالم که باهات آشنا شدم... شب‌ بخیر مرد جوان.
درخت با شنیدن صدای آدرا با مهربانی گفت:
- شب‌ بخیر بانوی جوان.
آدرا که داشت پتویش را رویش می‌کشید با شنیدن صدای زمزمه‌ واری که می‌گفت:
- شب‌ بخیر بانوی جوان.
با تعجب به اطرافش نگاه کرد و با خودش فکر کرد که خیالاتی شده. بعد هم با خیال راحت سرش را روی بالشتش گذاشت و خواب مهمان چشم‌هایش شد.

 

[Sonay =)]

پارت هجدهم:
صبح روز بعد آدرا با صدای پیتر بیدار شد. پیتر دائماً نوک انگشتش را داخل بازوی آدرا فرو می‌کرد. آدرا با بدخلقی بالش را روی سرش گذاشت و گفت:
- پیتر ولم کن. سوراخ کردی دستم رو. اول صبحی هی وز، وز، وز؛ عین خرمگس.
پیتر با این حرف خندید و نچ نچی کرد و گفت:
- تو الان به من گفتی خرمگس. ای بابا. آدرا بیدار شو دیگــــه.
آدرا با صدای بلند پیتر حرصی جایش نشست و بالش را از روی سرش برداشت. درحالی‌که موهایش جلوی چشمانش ریخته بود گفت:
- خب. چی شده؟
پیتر خندید و گفت:
- هیچی. بیدار شو دیگه. می‌دونی ساعت چنده؟
آدرا در حالی‌که موهایش را از جلوی چشمانش کنار می‌زد گفت:
- نه.مگه ساعت چنده؟
پیتر با خنده گفت:
- ساعت یازده. بیدار شو دیگه دختر.
آدرا مثل برق گرفته‌ها به ساعت اتاقش نگاه کرد و گفت:
- چرا زودتر بیدارم نکردی؟
پیتر خندید و گفت:
- چند دقیقه‌ای بود که داشتم تلاشم رو می‌کردم.
آدرا سریع از جایش بلند شد و گفت:
- خانم میلر منو می‌کشه.
پیتر در حالی که می‌خندید گفت:
- نگران نباش. هنوز نیومده. سریع آماده شو.
پیتر بعد از گفتن این حرف از اتاق خارج شد. آدرا با هول و ولابه طرف کمدش رفت و لباسی انتخاب کرد.
طی چند دقیقه، آدرا هر چیزی دستش آمد پوشید، کمی از موهایش را بست و باقی موهای سیاه رنگ بلندش را روی شانه‌هایش رها کرد و بیرون رفت. پیراهنش صورتی گلبهی، راسته و توری بود. تک آستین بود و با گلهای توری تزئین شده بود. دستکش های سفیدی دستش کرده بود تا برهنگی دست دیگرش را بپوشاند. بعد از این‌که از اتاقش خارج شد و نفس عمیقی کشید. درس‌های جلسه قبلش را در ذهنش مرور کرد و با خودش تکرار کرد:
- آروم و آهسته. با اعتماد به‌نفس.
نفس عمیق دیگری کشید و در حالی که لبخند می‌زد از پله‌ها پایین رفت. در حالی‌که از پله‌ها پایین می‌رفت خانم‌ها و دختر‌هایی را می‌دید که بادبزن‌های گلدوزی شده در دست داشتند و با باز کردنش و باد زدن خودشان به خواستگاری احتمالی ابراز علاقه می‌کردند. اگر هم از کسی خوششان نمی‌آمد با محکم بستن بادبزن‌هایشان نشان می‌دادند که هیچ علاقه‌ای به طرف مقابلشان ندارند. بچه‌های کوچک‌تر کنار هم جمع شده بودند و درگوشی صحبت می‌کردند.دسته‌دسته دختر‌های خوش‌خنده دنبال ماجراجویی‌هایی ناشناخته، با ذوق همدیگر را وسط جمعیت این‌طرف و آن‌طرف می‌کشیدند و پسرهای جوان هم گروه‌گروه نزدیک میز غذاها جمع شده بودند. بین بزرگ‌ترهای سالن کلی آدم کله‌گنده و خوش‌لباس بود، کارخانه‌دار و سیاست مدار، نویسنده و هنرمند و سفیر و مقام‌دار؛ از قماش آدم‌هایی بود که هنری با آنها عجین شده بود. وقتی آدرا به پایین پله‌ها رسید صدای ملایم آهنگ از گرامافون داخل سالن پخش شد و به عمارت روح بخشید. پیتر طرف خواهرش رفت و با لبخند فنجان قهوه‌ای دستش داد و آرام گفت:
- بخور موقع راه رفتن غش نکنی.
آدرا خندید و با لبخند فنجان را از برادرش گرفت و گفت:
- متشکرم.
پیتر لبخندی زد و سری برایش تکان داد و دور شد. آدرا به دنبال جایی برای نشستن چشم گرداند، اما تمام مبل‌ها پر بودند. به میز غذا‌ها که پشتش بود، تکیه داد و جرعه‌ای از قهوه‌اش نوشید. پسرهای جوان که نزدیک میز غذا جمع شده بودند با هم حرف می‌زدند. یکی از پسرها نزدیک آدرا شد با لبخند گفت:
- می‌تونم چند لحظه وقتتون رو بگیرم بانوی جوان؟
آدرا لبخند کوچکی زد و گفت:
- البته.
پسر دستش را مقابل آدرا گرفت. آدرا دستش را در دست پسر گذاشت و پسر جوان او را نزدیک دوستانش برد .

 

[Sonay =)]

پارت نوزدهم:
با همان لبخند گفت:
- دوست داریم بیشتر راجع به ساخت عمارت بدونیم.
آدرا لبخندش را حفظ کرد و در جواب پسرهایی که با او احوال.پرسی می‌کردند سر تکان داد و گفت:
- خب... عمارت یک قصر به سبک رنسانس فرانسویه، از معماری دوره ویکتوریایی فرانسه الگو برداری شده؛ پدرم دستور ساخت عمارت رو سال 1909 داد و هنوز هم تکمیل نشده. بر اساس مجموعه‌ای از سبک‌های ژاکوبین، ادواردی و ترکی الگو برداری شده... تا این حد می‌دونم. اما اگه دوست دارید چیز دیگه‌ای هم بدونید، اگه بتونم کمک می‌کنم.
پسری که او را به جمع خود ملحق کرده بود لبخندی زد و گفت:
- متشکرم.
آدرا سری تکان داد و تا خواست از آن‌ها دور شود، صدایی مانع شد که پرسید:
- عذر می‌خوام. معمار عمارت کی بود؟
آدرا کمی فکر کرد و گفت:
- اگه اشتباه نکنم ادوارد فولکس.
چشمان پسر با شنیدن این حرف برق زد و با لبخند تشکر کرد. بنی بدوبدو خودش را به آدرا رساند و از دامن آدرا آویزان شد و با صدای کشیده‌ای گفت:
- آدرا.
آدرا با لبخند نگاهی به بنی انداخت و سمت بنی خم شد تا هم‌قدش شود و پرسید:
- چی شده مردجوان؟
بنی لبخند گشادی زد و گفت:
- خانم عصبانی اومد.
آدرا با این حرف خندید و فنجان قهوه‌اش را روی میز گذاشت و گفت:
- خیلی خب. ممنون که گفتی.
بعد روبه پسرها گفت:
- عذر می‌خوام.
و بعد از آن‌ها دور شد و به سمت اتاق خیاطی راه افتاد. از آن‌جایی که سالن اصلی پر از مهمان بود، قرار بود در اتاق خیاطی کلاس را برگزار کنند. با تصور کلاس خسته کننده خانم میلر غم وجودش را فرا گرفت. همین‌طور داشت فکر می‌کرد که با سر به سی*ن*ه کسی خورد. آدرا با وحشت سرش را بلند کرد و با دیدن اریک نفس راحتی کشید. اریک با لبخند روبه آدرا گفت:
- حالت خوبه؟
آدرا کمی عقب رفت و گفت:
- معذرت می‌خوام. متوجه اطراف نبودم.
اریک با همان لبخند سرش را به چپ و راست تکان داد و گفت:
- مشکلی نیست. خوبی؟
آدرا لبخند کم‌رنگی زد و گفت:
- خوبم. ممنون.
اریک سری تکان داد و پایین رفت. آدرا پوف کلافه‌ای کشید و چند تقه به در اتاق خیاطی را زد و بعد وارد شد. خانم میلر موهای سفیدش را مثل همیشه از بالا جمع کرده بود؛ پیراهن پیازی رنگی پوشیده بود که آستین‌های پف دارش خودنمایی می‌کرد. مثل همیشه نگاه پرنفوذش را از زیر عینکش به آدرا دوخت و گفت:
- چه عجب؟
آدرا لبخند کوچکی زد و گفت:
- روز به‌خیر دوشیزه میلر.
خانم میلر سرش را تکان داد و گفت:
- روز به‌خیر بانوی جوان. خواهر‌هات کجان؟
همین که خانم میلر این حرف را زد، گروهی از دختران همراه کیت و لوسی وارد اتاق شدند و شروع کردند به گفتن:
- روز به‌خیر.
بعد از این‌که حرف دخترها به پایان رسید، خانم میلر گفت:
- به نظر امروز مهمون داریم.
آدرا با خودش فکر کرد لابد دخترها نمی‌خواستند این کلاس ها را در نبودشان از دست بدهند و حالا این‌جا حضور داشتند. خانم میلر نگاهی به همه نگاهی انداخت و گفت:
- روز به‌خیر دخترها. از دیدنتون خوشحالم. من امیلی میلر هستم.
چوب نازک و درازش را را از روی میز خیاطی برداشت و گفت:
- بهتره که درس‌های جلسات قبل رو مرور کنیم.
آدرا و لوسی با شنیدن این حرف نزدیک بود زمین بیفتند، اما خودشان را نگه داشتند. خانم میلر دست‌هایش را به هم کوبید و با صدای بلند گفت:
- به صف شید.
دختر ها پهلوی هم ایستادند. خانم میلر از زیر عینکش دخترها را از نظر گذراند و گفت:
- حالا ازتون می‌خوام جوری که یک دوشیزه جوان می‌ایسته، بایستید.
دخترها نهایت تلاش خود را کردند تا طبق تمرین‌هایشان درست بایستند. خانم میلر قدم زنان دخترها را از نظر گذراند و روبه‌روی یکی از دخترها ایستاد و چوبش را زیر چانه دختر گذاشت و بالا برد و گفت:
- سرت رو بالا نگه دار دوشیزه جوان. استوار و با اعتماد به نفس.
دختر با این حرف سرش را بالا نگه داشت.

 

[Sonay =)]

پارت بیستم:
خانم میلر با چوبش ضربه آرامی به شکم لوسی زد و گفت:
- شکم داخل بانوی جوان.
بعد از اینکه تمام دخترها را از نظر گذراند گفت:
- خب، به نظر خیلی از شما ایستادن درست رو به خوبی یاد گرفتید.
سرش را مانند جغد طرف بادبزن‌ها برگرداند و گفت:
- حالا ازتون می‌خوام بادبزن‌هاتون رو بردارید و به من خوب نگاه کنید.
وقتی خانم میلر رویش را طرف دیگری برگرداند، آدرا چشمانش را در حدقه چرخاند. بعد از چند ثانیه خانم میلر چوبش را کنار گذاشت و با بادبزن برگشت و گفت:
- نباید طوفان ایجاد کنید. بادبزن رو درست دستتون بگیرید و با ملایمت خودتون رو باد بزنین.
دخترها حرکت خانم میلر را تکرار کردند. آدرا نزدیک بود از حرص پایش را روی زمین بکوبد و همان چوب را در حلق خانم میلر فرو کند اما جلوی خودش را گرفت.
بعد از انجام چند کار بی‌خود دیگر که شامل راه رفتن در حالی که کتابی بالای سرشان گذاشته بودند، تا کردن دستمال‌ها، خندیدن درست و گلدوزی بالاخره کلاس به پایان رسید. بعد از این‌که خانم میلر از اتاق بیرون رفت، دخترها نفس راحتی کشیدند و روی زمین فروریختند. یکی از دخترها با ناله گفت:
- صد رحمت به معلم من. این دیگه کی بود؟
دخترها با این حرف خندیدند. یکی از دخترها از جایش بلند شد و چوبی که خانم میلر چند دقیقه پیش در دست داشت برداشت و عینک خیاطی را به چشم‌هایش زد و با ادا و اصول گفت:
- استوار و با اعتماد به‌نفس بانوی جوان.... این کار رو بکن بانوی جوان... این‌جوری بخند بانوی جوان.
آدرا با دیدن این کارها خندید و لوسی گفت:
- دقیقاً عین خودشی.
دخترها هم با دیدن کارهایی که دختر ناتالی نام انجام می‌داد خندیدند. چند تقه به در خورد و پیتر وارد اتاق خیاطی شد. دخترها با دیدن پیتر خودشان را جمع کردند و نگاهشان را تنها به او دوختند. پیتر با لبخندی پررنگ روبه دخترها گفت:
- روز به‌خیر خانم‌های عزیز.
نگاهش را به آدرا داد و گفت:
- می‌خوام بدزدمت.
آدرا در حالی‌که می‌خندید از جایش بلند شد و به سمت برادرش رفت و برای دخترها دست تکان داد. پیتر در را بست و دستش را دور شانه آدرا انداخت و گفت:
- عذاب قبر چطور بود؟
آدرا خندید و گفت:
- افتضاح. این چند ساعت شامل انجام دادن کارهای بی‌خودی مثل ایستادن، راه رفتن درحالی‌که مثل احمق‌ها یه کتاب روی سرته، دستمال تا کردن و خندیدن مثل بز می‌شد. دوست داری بیشتر بدونی؟
پیتر در حالی‌که می‌خندید گفت:
- همین برام کافیه. ممنون.
آدرا نگاهی به پیتر انداخت و گفت:
- دلیل دزدیدنت چی بود؟
پیتر شانه بالا انداخت و پرسید:
- صبحونه خوردی؟
آدرا لبخند ملیحی زد و ابروهایش را بالا انداخت. پیتر گفت:
- عالیه. بیا بریم غذاهای آشپزخونه رو انگولک کنیم.
آدرا با شنیدن این حرف خندید و مشتش را آرام به بازوی برادرش کوبید.