در دست اقدام رمان دوست داشتنت مبارک«جلد اول»| زیبا

رمان: دوست داشتنت مبارک«جلد اول»
نویسنده: زیبا
ژانر: عاشقانه
ناظر: @Delvinak
خلاصه: یک تصادفِ و یک مرگِ غیره منتظره باعث می‌شود زندگیِ چندین نفر به طورِ ناگهانی به‌هم گره بخورد. این داستان، زندگیِ دخترِ جوانی را بیان می‌کند که ناخواسته‌ترین اتفاقِ تلخِ زندگی‌اش در زیباترین روزِ زندگی‌اش رقم می‌خورد.
این رمان در واقع در دو جلدِ مجزا نوشته می‌شود که هر کدوم از جلدها با هم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دیگر ارتباطی مستقیم دارند.

ژانرهای بعدی رمان در طولِ تایپ رمان اضافه خواهند شد.

 

[Romanik Bot]

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمانیک را برای انتشار رمان خود؛
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین تایپ رمان

اگر سوالی دارید میتوانید بعد از خواندن قوانین در زیر سوالتون رو مطرح کنید.
بخش پرسش سوال‌ها

قبل از درخواست جلد، قوانین زیر را مطالعه کنید.
قوانین درخواست جلد

برای درخواست نقد، با توجه به قوانین در تاپیک زیر اعلام آمادگی کنید.
درخواست منتقد

برای رمان شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست رصد


جهت درخواست صوتی شدن آثار خود می‌‌توانید در تالار مربوطه، درخواست دهید.
درخواست صوتی شدن رمان

و پس از پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید.
تاپیک اعلام پایان رمان

|کادر مدیریت رمانیک|​

 

[تی ناز]

مقدمه:
زمانی که تاولِ پاهایم خشک شود، راه جدیدی را در ‌پش می‌گیرم. راهی که بی‌شک راه‌‌انداز‌های پشتِ سرم را ویران می‌کند. دوباره عاشقت می‌شوم. دوباره می‌خندم و شاید هم گه‌گاهی بی‌باکانه و خرامان، درونِ جهانت غرق شوم.​

 

[تی ناز]

با استرس ناخون‌هاش رو تویِ دست‌هاش می‌چلوند و گه‌گاهی نفس‌‌هایِ عمیقی از تهِ سینه‌اش بلند می‌شد.
دلش می‌خواست قلبش رو از سینه در بیاره و تویِ مشتش بگیره و فشار بده تا کمی از هیجانش پایین بیاد. از نگاه‌های گرمِ خواهرِ احسان، نیلوفر و صحبت‌های قشنگِ مادرش، فرزانه خانم داشت آب می‌شد، هر چند که نمی‌تونست منکرِ کیلوکیلو قندی که داشت تویِ دلش آب می‌شد بشه.
سرش پایین بود و چشم‌هاش از هیجان نمی‌تونست رویِ گل‌های قالیِ که پونزده دقیقه‌‌ای می‌شد که همین‌طور بهشون زُل زده بود، منعکس بشه، ولی بازهم سرتقانه رویِ‌ گل‌ها زوم کرده بود و سعی در مخفی کردنِ لبخندِ زیادی بزرگِ روی لب‌هاش داشت.
با نشستنِ کسی دقیقاً کنارش، تکونی خورد و افکارِ هیجان‌آورش جلویِ چشم‌هاش محو شد.
زیر چشمی سحر رو دید که کنارش بدون فاصله نشست.
- جوری سرت رو کردی تو بقچه و داری گل‌های قالی رو با عشق نگاه می‌کنی... الان پسره فرار می‌کنه که.
حرص خوردنِ سحر براش بامزه بود اما گاهی وقت‌ها اصلأ مراعاتِ هیچ چیزی رو نمی‌کرد، مثلاً مثلِ همین الان که با برگشتنِ نگاهِ جمعِ حاضر رویِ خودش و بعد صدایِ خندهٔ ریزِ نیلوفر و فرزانه خانم، چشم غره‌ای به سحر رفت و نگاهش رو بالا کشید.
وقتی چشم‌هاش سمتِ احسانی که کمی اون‌ور‌تر رویِ مبلِ روبه‌رویِ پدرش نشسته بود، سوق پیدا کرد. احساس کرد چیزی تا نزدیکیِ قلبش سقوط آزاد کرد و زیر دلش سخت تکون خورد. احسان خیره بهش بود و به نگاهِ اخمویِ ارسلان روش توجه نمی‌کرد.

 

[تی ناز]

احساس می‌کرد لب‌هاش داره هر لحظه‌ بیشتر کش میان، به‌ همین خاطر درحالی‌که از نگاهِ احسان گرمیِ چیزی رو تویِ گونه‌هاش احساس می‌کرد، سرش رو پایین انداخت؛ به حتم گونه‌هاش از آتیشِ نگاهِ احسان گلگون شده بود ولی... با فرو رفتن چیزی درونِ پهلوش نیمچه لبخندی که با خجالت رویِ لب‌هاش نقش بسته بود و قلبش رو برای تند تپیدن وادار می‌کرد، محو شد و اخم قشنگی جاگزینِ لب‌هاش شد و صدایی «هیع» مانندِ آرومی هم از بینِ لب‌هاش خارج شد. صداش اون‌قدری بلند نبود که باعث جلبِ توجهِ جمعِ حاضر بشه اما با صدایِ بیشتر شدنِ خندهٔ نیلوفر و فرزانه خانم و حتی لبخندِ بزرگی که رویِ صورتِ احسان نقش بسته بود و از همون فاصلهٔ نه‌چندان دور می‌شد واضحِ طرحِ خندهٔ پلیدش رو دید، فهمید اون‌طوری که فکر می‌کرده نبودِ و این عملِ زیادی بی‌پروایِ سحر رو با دقت دیدن و حتی صدایِ آرومش رو هم شنیدن، جوری که حتی گرمیِ نگاهِ پدرِ احسان آقا کاظم و پدرش و ارسلانم رو هم حالا احساس می‌کرد.
لپ‌هاش با دیدنِ خیره‌گیِ جمع حاضر و خنده‌‌هایی که حالا بلند شده بودند و به طرزِ عجیبی هم داشتن وسعت می‌گرفتن، به ناگهانی گل انداخت و احساس کرد نفسش لحظه‌ای ایستاد.
چشم‌هایِ گردش رو به سحر داد که اون هم داشت به دستِ گلی که به آب داده بود و انگار هم اصلأ واسه‌اش چندان مهم نبود که آبروش رو برده بود، می‌خندید، اون هم با صدایِ بلند، پا به پایِ جمعِ حاضر!
سرش رو با خجالت و شرمندگی پایین انداخت و حتی دیگه روش نمی‌شد صورتش رو بالا بگیره.
نیشگونِ آرومی از پهلویِ سحر گرفت تا دیگه بس کنه و این خندهٔ مزخرف رو که خودشم هنوز نمی‌دونست دقیقاً برای چی بود رو جمع کنه. خنده از روی لب‌های سحر پاک شد و درحالی‌که سعی داشت چیزی رو بروز نده نگاهش رو با مکثِ لطیفی از نیلوفر گرفت.

 

[تی ناز]

در حالی‌که سعی می‌کرد لبخندِ زورکیش رو رویِ لب‌هاش نگه‌دارِ بهش چشم غره‌ای غلیظ رفت و زیر لب خواست چیزی بگه که ناگهانی با صدایِ بلندِ فرزانه خانم که گفت:
- راستی عزیزم چرا عمه‌ات رو نمی‌بینم؟ نمیاد؟!
سحر به سمتِ فرزانه خانم برگشت و این‌بار اَرنواز بود که تهِ مه‌های قلبش با پرسیدنِ این حرف توسط فرزانه خانوم خالی شد.
با درمونده‌گی نگاهی به پدرش انداخت و سعی کرد اول فکر کنه بعد جوابی قانع کننده پیدا کنه ولی باز نمی‌تونست دروغ بگه، با لبخندی ساختگی چشم‌هاش رو به سمتِ احسان کشید و می‌دونست که احسان می‌دونه چرا عمه‌اش نمی‌خواست به این مهمونی بیاد، اون عمه‌اش رو چند باری در حالی که از این وصلت ناراضی بود دیده بود و حتی با لحنی قاطع برای ناراضی بودنش دلیلی خواسته بود اما هر بار عمه‌اش عصای دستی و گرون قیمتش رو به زمین کوبیده بود و با اعصبانیت به سمتِ اتاقش رفته بود؛ حتی یادش میاد که هر بار که احسان درموردِ این مسئله ازش سوال کرده بود خودش هم سکوت پیشه می‌کرد.
- راستش سکینه خاتون برای مدتی رفتن شهر امروز که داشتم براش موضوع رو می‌گفتم احضارِ ناراحتی کرد و معذرت خواست، حقیقتاً یهویی شد و انگار شرایط این‌طور خواسته وگرنه ما هم که تویِ عملِ انجام شده قرار گرفتیم.
این رو ارسلان گفت و کنایه‌اش رو هم احسان متوجه شد، اخمِ قشنگی صورتِ احسان رو ذر برگرفت و قلبِ ارنواز تند‌تر تپید.
نفسِ ارنواز عمیق بیرون داده شد و متشکر به ارسلان نگاه کرد، دروغ نگفته بود؛ سکینه خاتون رفته بود شهر ولی با خواسته خودش نه به خواسته پدرش رفته بود!