تمام شده دلنوشته سیانور | shadi.gh.m

نام دلنوشته: سیانور
نویسنده: شادی قنواتی محمدی
ژانر: تراژدی، اجتماعی
مقدمه:
متافیزیک عجیبی دارد، ضمیر عالم تکوینی
گاهی باید دور شد و فقط نگاه کرد.
دور شد از هیاهوی آدم‌ها، زندگی و دنیا.
گاهی دور میشم تا به سکوت و آرامش خودم برگردم،
راستی... شما دلتنگ خودتون می‌شین؟

 

[هاویر]

فهم مسائل، دردناک‌تر از شنیدن آن‌هاست،
برای فهم، باید مسئله را درک کرد،
حس کرد و آن وقت بدترین نوع اسارت را احساس می‌کنی.
این‌‌که به زبان بیاوری یا نه تأثیری در آن‌چه
در قلبت می‌گذرد ندارد،
کافی‌ست سکوت کرد،
سکوت کرد و چَشم‌ها را بست و
به نوای قلب خود گوش سپرد... .

 

[هاویر]

گاهی باید زندگی را تفتیش کرد.
غم‌ها، بی‌قراری‌ها و آشوب‌هایش را پیدا کرد.
گذاشت در یک بقچه و آن را گره‌ای کور زد؛
تمنای وفاداری از آدمک‌هایی که از
نژاد غم هستند، نکنید!

 

[هاویر]

در ملل کلمات دنبال واژه‌ی غم‌ها
نباش، او که دوره‌ات کند،
وجودت را در بَر گرفته و پوره‌ات می‌کند.
بالاخره عادت می‌کنی به زندگی،
بالاخره یاد می‌گیری هر چیزی ارزش فکر کردن نداره،
هر چیزی ارزش انتظار نداره!
بالاخره می‌فهمی خودت دوست داشتنی هستی
و ارزش دوست داشته شدن را داری
و بالاخره یه روز یاد می‌گیری با خودت مهربون‌تر باشی
و سرشار از عشق باشی... تا اون روز چیزی نمونده.

 

[هاویر]

گاهی وقت‌ها بیشتر از این‌که
با کسی زندگی کنیم با خیالش زندگی کرده‌ایم.
هیچ‌کس به آن اندازه قوی نیست
که یک تنه رابطه‌ها را نگه دارد!
گذشت‌ها،
خوبی‌ها،
مهربانی‌های یک‌طرفه، در رمان‌ها پایدارند!
دنیای واقعی؛
دنیای خوبی‌ها و عشق‌های یک‌طرفه نیست،
آدم‌ها با ظرفیت‌های محدودی به دنیا آمده‌اند.

 

[هاویر]

خدایا...
کدام پل در کجای جهان شکسته است که هیچ‌کس به مقصدش نمی‌رسد؟!
لذت بردن را یادمان ندادند،
همیشه در انتظار به پایان رسیدن روزهایی هستیم که
بهترین روزهای زندگی‌مان را تشکیل می‌دهند.

 

[هاویر]

من آن صیدم که در پی صیاد می‌روم
با گلویی در حسرت فریاد می‌روم
زور من به سنگ‌های قلبت نرسید
این‌بار ولی خودم سراغ فرهاد می‌روم
ملیکا نقدی (پناه)

پایان