انتشاریافته دلنوشته دختری که تو را دوست داشت | مهرانه بلوچ کاربر انجمن رمانیک

​

نام دلنوشته: دختری که تو را دوست داشت

دلنویس: مهرانه بلوچ

ژانر: عاشقانه، تراژدی

مقدمه:
شاید یک شب که حالم خوب بود با تو تماس بگیرم و بگویم:
- دوستانت دروغ می‌گویند!
من شاعر نیستم.
فقط دختری از ساحل تیس‌ام که دست‌هایش را لابلای موهایت جا گذاشته.

 

[مهرانه بلوچ]

شاید یک شب که حالم خوب بود، با تو تماس بگیرم و بگویم:
- مجنون شعرهای من! چه‌قدر جای تو خالیست، در نیمکت‌های پارک؛ در صف‌‌های نانوایی، در چشم‌های تیله‌ای من!

 

[مهرانه بلوچ]

چه‌قدر بی‌تو نمی‌توانم شعر بگویم، فیلم ببینم، کتاب بخوانم.
چه‌قدر جای قدم‌های تو خالیست در شهر؛ در ساحل، در امتداد این خیابان که به خانه‌ی ما ختم می‌شود.
چه‌قدر نمی‌توان بدون تو زنده بود و زندگی کرد!

 

[مهرانه بلوچ]

شاید یک شب که حالم خوب بود، با تو تماس بگیرم و بگویم:
- نمی‌دانی چه‌قدر اشک به اقیانوس بدهکارم؛ چه‌قدر خواب به چشم‌هایم و چه‌قدر دوستت دارم، میان اشعارم می‌میرد‌!

 

[مهرانه بلوچ]

لطفاً بیا! با یک سبد لیوّار؛ شیرین، آب‌دار؛ مثل لب‌هایت.
چه‌قدر نامه‌هایت دیر به دستم می‌رسد و چه‌قدر تو نمی‌دانی من انتظار را دوست ندارم!

 

[مهرانه بلوچ]

شاید یک شب که حالم خوب بود، با تو تماس بگیرم و بگویم:
- کتابم، عشق در حال تایپ را امضا می‌کنم و برایت کنار می‌گذارم. شاید سرنوشت دوباره تو را سر راهم قرار داد.

 

[مهرانه بلوچ]

شاید یک شب که حالم خوب بود، با تو تماس بگیرم و شعر جدیدم را بخوانم.
- او دست‌های بلندی دارد که از سقف آرزوهای من کوتاه‌ترند!
یا بگویم:
- در جنگ با او، ترجیح می‌دهم مقتولی دل‌شکسته باشم تا قاتلی عاشق!

 

[مهرانه بلوچ]

شاید یک شب که حالم خوب بود، با تو تماس بگیرم و بگویم:
- لطفاً حرف‌های عاشقانه بزن!
بگو:
- دست‌های من آن‌قدر نامهربان نیستند که برای رسیدن به تو، به تمام درهای بسته نکوبند.
از من بپرس:
- در مسیر کدام باد بایستم تا شالت را سهم من کند؟

 

[مهرانه بلوچ]

شاید یک شب که حالم خوب بود، با تو تماس بگیرم و بگویم:
- برگرد مجنونم! این‌جا هیچ‌کس به اندازه‌ی من، شب‌ها تب نمی‌کند. ببین چه‌قدر خورشید دیر طلوع می‌کند و چه‌قدر دست‌های مادرم، روی پیشانی‌ام، جا مانده است.

 

[مهرانه بلوچ]

شاید یک شب که حالم خوب بود، با تو تماس بگیرم و به صدای دل‌نواز تو که می‌گویی:
- من دختری را می‌شناسم که نامی ندارد؛ اما بانوی تمام شعرهای مردیست که گل خطابش می‌کند.
با جان دل گوش دهم.

 

[مهرانه بلوچ]

شاید یک شب که حالم خوب بود، با تو تماس بگیرم؛ تو با تعجب بپرسی:
-مِهرا! مهرا جان! مهراییِ من!
و من در حالی که از خوش‌حالی قهقهه می‌زنم، بگویم:
-خودمم! مهرا! دختری که تو را دوست داشت!