انتشاریافته دلنوشته امید | پانیک ۳۱۵

​

نام دل نوشته: امید

نام نویسنده: پانیک 315

ژانر: اجتماعی


خلاصه:
با وجود تمامی دشواری‌ها و سختی‌هایی که در زندگی همه افراد وجود دارد، قشنگی‌های فراوانی نیز در دل همین دشواری‌ها حضور دارد که کافی است نگرشمان را عوض کنیم تا این زیبایی‌ها را دیده و لمسشان کنیم.


مقدمه:
فرقی نمی‌کند آغاز هفته باشد یا پایانش،
صبح باشد یا شب، بذر امید
نه وقت می‌شناسد
نه موقعیت؛
هر وقت بکاری
شبیه لوبیای سحر آمیز
با اولین طلوع آفتابِ خواستن،
جوانه می‌زند
و تا آسمان موفقیت و توانستن
اوج می‌گیرد.
هرگز ناامید نباش.
ناامیدی، تیشه‌ی بی‌رحمی‌ست
به جان ریشه‌ی شعور و خوشبختی‌ات.
پس تا دیر نشده،
بذر جادویی‌ امیدت را بکار
و معجزه‌هایت را درو کن!

 

[هاویر]

می‌دانی گاهی باید حتی بی‌دلیل شاد باشی‌، گاهی باید در هجوم مشکلات‌ آرام‌ترین‌ فرد زمین باشی‌. امید همیشه هست‌ و سختی بخشی گذرا از زندگی‌‌ست. امیدت فقط به خدا باشد. آموختم که هیچ دارویی نمی‌تواند همچون امید آدمی را ایستاده نگه دارد. آموختم‌ که‌ در‌ همه‌حال‌ و همه‌وقت باید عشق ورزید، حتی در زمان خستگی، بیماری و یأس. آموختم که جنگیدن همیشگی برای نداشته‌ها، چشم‌ها را به روی داشته‌هایمان می‌بندد. گاهی باید با خیالی آسوده زندگی کرد، رها از هر نبرد و شکستی. آموختم که هیچ دارویی نمی‌تواند همچون امید آدمی را زنده نگه دارد، زندگی بیاورد و عشق ببخشد.

 

[هاویر]

زندگی فردا نیست،
زندگی امروز است.
زندگی
قصه‌ی‌عشق است و امید،
صحنه‌ی غم‌ها نیست.
به چه می‌اندیشی؟
نگرانی بی‌جاست،
چون خدا با توست.
زندگی یک اتاق با دو پنجره نیست،
زندگی هزاران پنجره دارد.
یادم هست روزی
از پنجره ناامیدی به زندگی نگاه کردم،
احساس کردم می‌خواهم گریه کنم.
و روزی از پنجره امید به زندگی نگاه کردم،
احساس کردم می‌خواهم دنیا را تغییر دهم!
عمر کوتاه است؛
فرصت نگاه کردن از تمامی پنجره‌های زندگی را ندارم.
تصمیم گرفته‌ام فقط از یک پنجره
به زندگی نگاه کنم
و آن هم پنجره امید است!
قلمت را بردار.
بنویس از همه‌ی خوبی‌ها؛
زندگی، عشق، امید!
و هرآنچه بر روی زمین زیباست!
گل مریم، گل رز.
روی کاغذ بنویس:
«زندگی با همه تلخی‌هایش زیباست!»

 

[هاویر]

زندگی همین است،
تجربه‌ای با طعم خاص،
هدایت یک کشتی در دریایی طوفانی،
به امیدِ رسیدن به مقصدی برای آرامش
برای کشف جزیره‌های کشف نشده.
و البته، وقتی که در آخر به هیچ‌کدام هم نرسیدیم،
لبخندی از رضایت، که به هر حال قایق‌ران ماهری شده‌ایم!
لبخند بزن، زندگی همین است!
امید چیز خوبی‌ست
مثل آخرین سکّه،
مثل آخرین بلیط،
مثل آخرین گلوله،
مثل آخرین کشتی؛
آخرین سکّه نمی‌گذارد که غرورت بشکند،
آخرین بلیط نمی‌گذارد که ناامید از ترمینال‌ها برگردی،
آخرین گلوله نمی‌گذارد که سرباز اسیر شود.
کسی که امید دارد فقیر نیست،
همیشه چیزی دارد.
یادم رفت از آخرین کشتی بگویم،
آخرین کشتی حتی اگر هم نیاید
نمی‌گذارد که نام دریا و مسافرت از یادت برود.
ما آدم‌ها از دار دنیا
شکستن‌ را خوب بلدیم،
می‌خواهد شیشه باشد یا در و پنجره،
شاید غرور باشد
یا حتی دل!
اگر از من بپرسی اما
بدتر از همه این است که
گاهی امید کسی‌ را می‌شکنیم.
آدمیزاد بی امید
جسمی متروک است!

 

[هاویر]

زندگی سخت نیست، تلخ نیست؛
چون نت‌های موسیقی
بالا و پایین دارد؛
گاهی آرام و دلنواز
و گاهی سخت،
گاهی شاد و
گاهی پر از غم.
زندگی باور می‌خواهد، آن هم از جنس امید.
باید قدر لحظات را دانست.
آدم به امید دست یافتن به ثروت، عشق یا آزادی
خود را خسته و فرسوده می‌کند،
و وقتی که آن را به دست آورد
از داشتنش لذت نمی‌برد
یا آن را تباه می‌کند.
خوشبخت واقعی آن کسی‌ است که
بتواند به خود بگوید
من می‌خواهم راه بروم، نه به مقصد برسم.
و بدبخت کسی‌ است که
خود را مقید می‌سازد و می‌گوید من می‌خواهم به مقصد برسم.
رسیدن مردن است!
زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست
و دلم بس تنگ است.
باز هم می‌خندم،
آن‌قدر می‌خندم
که غم از روی رود.
زندگی باید کرد
گاه با یک گل سرخ،
گاه با یک دل تنگ.
گاه باید رویید
در پس این باران،
گاه باید خندید
بر غمی بی‌پایان!

 

[هاویر]

وقتی شما نگران هستید، یک تصور غیر واقعی از آینده را در ذهن خود ایجاد می کنید
و اعتقاد به این تصور، موجب ایجاد احساس منفی در شما می‌شود.
به عبارت ساده‌تر، شما بدون هیچ دلیل قابل قبولی خودتان را از آینده می‌ترسانید.
نگرانی را از خود دور کنید.
در زندگی با امید زندگی کنید و اجازه دهید انرژی‌های مثبت وجودتان آزاد شود.
نگذارید امواج منفی قدرت فکر و اراده و پشتکار شما را مسدود کنند.
می‌دانی، گاهی باید حتی بی‌دلیل شاد باشی.
گاهی‌ باید در هجوم مشکلات‌ آرام‌ترین فرد زمین باشی.
امید همیشه هست‌ و سختی بخشی گذرا از زندگی‌ست.
امیدت فقط‌ به خدا باشد‌.
زندگی تکرار فرداهای ماست!
می‌رسد روزی‌که فردا نیستیم‌
آنچه می‌ماند فقط نقش نکوست،
نقش‌ها می‌ماند و ما نیستیم!

 

[هاویر]

از درخت بیاموزیم؛
برای بعضی‌ها باید ریشه بود،
تا امید به زندگی را به آن‌ها بدهیم.
برای بعضی‌ها باید تنه بود،
تا تکیه‌گاه آن‌ها باشیم.
برای بعضی‌ها باید شاخ و برگ بود،
تا عیب‌های آن‌ها را بپوشانیم.
برای بعضی‌ها باید میوه بود،
تا طعم زندگی کردن را به آن‌ها بیاموزیم
نه زنده ماندن را.
گاهی برای انداختن یک درخت باید صد ضربه تبر بزنید.
از این صد ضربه، نود و نه ضربه اول کارش این است که شرایط را برای ضربه صدم آماده کند.
اینکه درخت در طول نود و نه ضربه سر جایش است، دلیل بیهودگی آن ضربات نیست، دلیل دلسردی نیست، دلیل ناامیدی نیست!
هر مبارزه‌ای به همین شکل است. این‌که اقداماتی که می‌کنیم به سرعت جواب نمی‌دهد نباید در عزم و اراده ما خللی ایجاد کند.
هر کاری می‌کنیم بگذاریم به حساب یکی از همان نود و نه ضربه اول. ضربه صدم بالاخره از راه می‌رسد و درخت را می‌اندازد.
نگران نباش، موفقیت صبر می‌خواهد. هرگز ناامید نشو!
از امیرالمؤمنین (ع) پرسیدند: بزرگ‌ترین گناه کبیره چیست؟
حضرت نگفتند بی‌نمازی، بی‌حجابی و یا روزه نگرفتن!
فرمودند: «مأیوس و ناامید شدن از رحمت خداوند.»
بیایید یک قراری با هم بگذاریم،
این‌که امید آخرین چیزی باشد که از دست می‌دهیم!

 

[هاویر]

به آن ذره نور در دوردست می‌نگرم،
نور،
دور،
نور،
دور.
ای شب‌زده!
ای مغموم!
ای ناامید از نور!
من نیز چون تو زخم دارم از این نامردمی‌ها؛
ولی نور را باید دید،
ابرها را کنار باید زد،
پشت این ابرهاست که نور هنوز هم نفس می‌کشد.
هرچند بیداری امان زخمی و چشمانمان خسته است،
ولی زخم بیداری نباید کهنه‌تر گردد.
این زخم نباید ناسور شود.
ماه و ستاره تا ابد پشت ابر نمی‌مانند، حتی در شب ظلمت.
من به امیدواری خود معتادم.
زخم بیداری نباید کهنه‌تر گردد.
در پوشش سیاه هر شب، تبسمی از طلوع صبح پیداست.
به آن لبخند امید باید بست.
این زخم نباید کهنه‌تر گردد.
من به امیدواری خود معتادم.
نور را باید دید!

اصغر صادقی
پایان

 

[ARA.O.O]

عرض سلام و خسته نباشیدی ویژه خدمت شما نویسنده‌ی عزیز!
بدین وسیله پایان تایپ اثر شما را اعلام می‌‌دارم. با آرزوی موفقیت روز افزون!

|مدیریت کتابدونی|​