انتشاریافته دلنوشته‌ دختری تنیده در وهم | مهرانه بلوچ

هدایت مجدد ...

romanik.ir

نام دلنوشته: دختری تنیده در وهم

دلنویس: مهرانه بلوچ

ژانر: تخیلی، عاشقانه

مقدمه:
مجنونِ گلایل!
می‌شود مرا به آن سرزمین ببری؟
می‌شود به آن‌ها بگویی مجنون فقط نام مردها نباشد؟
اصلاً می‌شود برایم النگوی شیشه‌ای بخری؟
می‌دانی مجنون جان!
من قلبم را در همان اتاقی که شانه را روی موهای بلندم کشیدی، جا گذاشته‌ام.
می‌شود قبل از رفتن، سر راه، قلبم را برداریم؟
آخر من بدون قلبم چگونه دوباره عاشقت شوم؟

 

[مهرانه بلوچ]

عصرها با دوچرخه به ساحل می‌روم. روی صخره‌ها می‌نشینم و پاهایم را در خنکی آب رها می‌کنم. آن‌قدر به زلالی موج‌ها زل می‌زنم که گوسفندها یکی یکی از آب بیرون می‌پرند. بعد قوچ‌ها و بعد نوبت گاوها می‌رسد.
چرا این‌گونه نگاهم می‌کنی؟
من هم باور نمی‌کردم عموها بتوانند پرواز کنند.
حتی باور نمی‌کردم مادران بتوانند از درون جوی‌های خون برای دختران‌شان دست تکان بدهند!

 

[مهرانه بلوچ]

دیشب به نرمی بالشت پناه برده بودم که حلزونی پشت پلک‌هایم لغزید. صبح که بیدار شدم زده بود به سرم.
می‌خواستم یک دنیا کتاب بنویسم. یک عالم دفتر، خط‌خطی کنم؛ اما می‌بینی فرزندی که هنوز درون شکم مادرش نیست، می‌تواند بمیرد.
مثل گربه‌های درون قاب عکس که هیچ وقت قسمت نمی‌شود روی دیوار ببینمشان.

 

[مهرانه بلوچ]

مجنونِ من!
می‌آیی با هم برویم گل فروشی؟
می‌خواهم کاکتوس بخرم.
شنیده‌ام در آن سرزمین کاکتوس ندارند.
اصلاً می‌شود مجنونِ کاکتوس شوی؟
می‌خواهم اسمم را عوض کنم.
کاکتوس زیباتر است. تازه هیچ کس سراغش را نمی‌گیرد.
تا همیشه برای خودت می‌مانم.

 

[مهرانه بلوچ]

تو که باز داری عجیب و غریب نگاهم می‌کنی.
نکند در چابهار کاکتوس پیدا نمی‌شود؟
شاید هم تو گلایل را بیشتر دوست داری؟
نه! به گمانم دارم پرت و پلا می‌گویم... آخر مگر می‌شود باران ببارد و آدم آیسپک را به شیرچای ترجیح دهد؟

 

[مهرانه بلوچ]

راستی من بدون خانواده‌ام به آن سرزمین نمی‌آیم.
رفیق نیمه‌راه خطابم نکن مجنونم.
صبح برایم نامه‌ای رسید که آدرس فرستنده نداشت. ترس برم داشت که نکند با باز کردنش توی صورتم منفجر شود.
باز که داری می‌خندی!
اجازه بده جمله‌هایم تمام شود بعد هر چه خواستی بخند.

 

[مهرانه بلوچ]

اصلاً با هم می‌خندیم. آن‌قدر می‌خندیم که از چشم‌هایمان موسیقی بزند بیرون و من همه چیز را به باد فراموشی بسپارم.
مثل آخرین شامی که با هم خوردیم و شبیه تمام حرف‌هایت که با عشق برایم می‌نوشتی.

 

[مهرانه بلوچ]

راستی برایت گفته بودم آرزو دارم با هم برویم دَرَک؟
همیشه دلم می‌خواست وقتی به تک نخل آن‌جا تکیه می‌دهم، دست‌هایت مال من باشد.
بعد یک دل سیر نگاهت کنم. یک چشمم به دریا باشد و چشم دیگرم به تو.
یک چشم خون و یک چشم اشک را که حتماً شنیده‌ای؟

 

[مهرانه بلوچ]

نمی‌دانم جیرجیرک‌ها شعرهایم را برایت می‌خوانند یا باید دست به دامن کلاغ‌ها شوم.
شاید هم یک روز یادم برود چه‌قدر دوستت دارم.
می‌دانی مجنونِ گلایل!
من خیلی چیزها را فراموش می‌کنم.
مثل تو که فراموشت می‌شود مرا به آن سرزمین ببری.
فراموشت می‌شود گلایل صدایم کنی یا بگویی مجنونت می‌مانم مهرا جان.
این‌جا تمام قلب‌ها دیوانه خطابم می‌کنند؛ اما تو به من بگو عاقل‌ترین دختر این دیار تویی!
اجازه نده گلایل بودن را فراموش کنم.
من هم لبخند می‌زنم و قول می‌دهم انگشت‌هایم را لای در جا نگذارم؛ اما به من بگو تا کی زنده بمانم که آدرس پنجره‌ی اتاقم را از خورشید بگیری؟

پایان

 

[بخشدار کتاب]

عرض سلام و خسته نباشیدی ویژه خدمت شما نویسنده‌ی عزیز!
بدین وسیله پایان تایپ اثر شما را اعلام می‌‌دارم. با آرزوی موفقیت روز افزون!

|مدیریت کتابدونی|​