در دست اقدام داستان همان همیشگی | دردانه

نام داستان کوتاه: همان همیشگی
نام نویسنده: دردانه
ژانر: تخیلی، طنز
خلاصه:
وقتی مشتری دائم رستوران یا کافه خاصی باشی بعد از مدتی سفارش‌هایت یکسان شده و برای کافه‌چی و گارسون آشنا می‌شوند و تو می‌توانی با هر بار گفتن «همان همیشگی» سفارشت را دریافت کنی.
اما یک «همان همیشگی» خاص وجود دارد که نصیب تک‌تک ما می‌شود. سفارشش را خودمان نمی‌دهیم اما برای ما سرو می‌شود.

 

[دردانه]

مامور شماره سه که به سر وقت روح مربوط به خودش رسید، متوجه شد که روح بدبخت (به ضایع‌ترین شکل ممکن) خود را به خواب زده است (چه‌طور به خواب زده بود؟ دیدی گفتم این‌ها حرف‌های توئه خودشیرین؟ به بقیه می‌گی بپرسن که لو نری، از این به بعد دیگه کسانی که چهار طرف خودشیرین نشستن حق سوال پرسیدن ندارن، البته که هیچ‌کس حق سوال کردن نداره، فقط همین خواننده نمونه ردیف اول می‌تونه نظرشو بگه... اصلاً هم پارتی‌بازی نیست... بله عزیزم چی گفتی؟ بله، بدبخت واقعاً فکر می‌کرد این کارها تاثیرگذاره)
اما مامور شماره سه از دو مامور دیگر باتجربه‌تر بود و با این بچه‌بازی‌های ارواح خودسر کاملاً آشنا. نفسش را با حرص بیرون داد (چی‌کار داری فرشته‌ها چی تنفس می‌کنن؟ یا اکسیژن یا هر کوفت دیگه‌ای... خودشیرین گمونم با این‌ور سالن هم تله‌پاتی داری)
مامور شماره سه با کلافگی از این‌که، این‌بار هم قرار نیست با زبان خوش جان بگیرد گفت:
- هی یارو پاشو‌ جونت رو بده برم (عجب مامور خجسته‌ای)
اما روح هم‌چنان خود را به خواب زده بود.
- هی... من این‌قدر جون گرفتم که بلد باشم چیکار کنم، الان هم اصلاً لازم نیست چشم‌هات رو باز کنی، به راحتی جونتو می‌گیرم و‌ میرم.
روح نگون‌بخت با شنیدن این حرف مضطربانه چشم باز کرد (یه‌بار دیگه به باز و بسته کردن چشم روح گیر بدید خودم از این در میرم بیرون... فهمیدید؟ دیگه به چشم روح کاری نداشته باشید)
روح چنگال‌های مامور را در اندک فاصله‌ای از خودش دید و سریع و دستپاچه گفت:
- صبر کن، صبر کن، صبر کن!

 

[دردانه]

مامور در همان‌حال با چنگال‌های باز شده متوقف شد و گفت:
- چیه؟
- میگم چرا همین‌جور بدون تشریفات (بچه پررو مراسم بدرقه هم می‌خواد)
مامور شماره سه کمی سرش را کج کرد.
- تشریفات؟ آخه لازم نداره، آدم بدی نبودی چنگک منگک بخوای، آدم خوبی هم نبودی بخوام‌ بهت حال بدم، پس باید زود کارم رو‌ انجام بدم و برم.
دوباره با چنگال‌های باز شده نزدیک شد و روح دوباره لابه کرد(همون التماس)
- صبر کن، صبر کن، صبر کن!.
- دیگه چیه؟
- میگم نمی‌شه نگیری؟
فرشته با گفتن «نه نمی‌شه» روح بدبخت را از خرخره جسم بیرون کشید (این خیلی رو مخ بود، همون بهتر که زودتر جون‌گیر شد، عجب کلمه‌ی باحالیه این جون‌گیر ازش خوشم میاد... چیه؟ نمی‌ذارید آدم یه کم با خیال راحت داستان بگه؟ از کجا‌ می‌دونم روح توی خرخره است؟ پس کجاست؟ من میگم اون‌جاست، بیا اثبات کن نیست)
از آن‌جایی که مامور شماره سه حال و‌ حوصله چندانی نداشت(از طرز کارش هم معلوم بود) نکرد روح بینوا را جمع و‌ جور کند و به سرای باقی ببرد؛ همان‌طور رها و آزاد(منظور شلخته و یله است) او‌ را به جهان دیگر برد.
(بیچاره روح بدبخت، چقدر به در و یوار بین دو جهان خورده و دردش گرفته... بین دو جهان در و دیوار وجود داره؟ اصلاً تو از کجا می‌دونی نداره خودشیرین؟ به‌خاطر این خواننده عزیز ردیف جلویی که حرف داره چیزی بهت نمی‌گم، بله عزیزم!... حق با توئه، روح از در و دیوار رد میشه، با این حساب چطور دردش می‌گیره؟ اینو بی‌خیال بشید چون خودم هم نمی‌دونم... حالا هم بلند شید برید دنبال کارهاتون تا دیرتون نشده)

 

[دردانه]

زمانی که مامور شماره چهار سراغ ماموریت خویش آمد روح فلک زده با نگرانی به رفقایش نگاه می‌کرد (عجب رفقایی! فقط چند ساعت با هم هم‌اتاق بودن، دو کلام هم حرف نزدن، شدن رفقا؟) ترسی وجودش را فرا گرفته بود.
فرشته تا چشمش به او خورد، ترسش را حس کرد.
- چرا نگرانی؟
روح که تازه متوجه فرشته شده بود، با لرز گفت:
- اومدی جون منو بگیری؟
فرشته با لبخند سری تکان داد.
روح نگاه ترسانش را به جای سه روح قبلی‌ انداخت.
- مثل اون‌ها؟
فرشته سری تکان داد.
- نه دقیقاً.
روح نگاهش را به فرشته دوخت.
- من می‌ترسم.
- فکر می‌کردم تو دیگه مشتاق دیدن پروردگارت باشی
- هستم، هستم، ولی می‌ترسم، من از لحظه جون دادن می‌ترسم.
فرشته دستش را دراز کرد.
- ترسی به دلت نده، کافیه دستمو بگیری.
- قول میدی سخت نباشه؟
- اگه با اختیار خودت دستت رو بدی، قول میدم حتی نفهمی کی رفتیم.
روح نگاهی به دست دراز شده فرشته کرد و‌ بعد با کمی تردید دستش را در دست مامور‌ شماره چهار گذاشت و در آنی هر دو ناپدید شدند.
( این‌جا نه خودم چیزی میگم نه می‌ذارم شما اظهارنظر کنید، خصوصاً تو خودشیرین، یه کم آروم بشین داریم به آخر کار می‌رسیم)

 

[دردانه]

صبح فردا رییس رومخ بیمارستان به همراه دو پرستاری که مدام خمیازه می‌کشیدند برای چک کردن نتیجه تصمیم خلق‌الساعه و محیرالعقول جناب رییس به اتاق چهار بیمار رو به موت وارد شدند.
(آهای وابستگان سیستم درمان نیایید توی نمایه‌ام بست بنشینید که چه رفتاریه تو برای امثال ما نوشتی، از اولش هم گفتم همه‌چی این‌جا تخیلیه، هیچی واقعی نیست، پس به خودتون نگیرید)
آن سه نفر به جای بیماران دیروزی با چهار جنازه‌ روبه‌رو شدند، که انتظار کشوهای سردخانه را می‌کشیدند. رئیس با چهره‌ای خرسند به‌ پرستارها نگاه پیروزمندانه‌ای انداخت و درحالی‌که به تصمیمات رومخی‌تر آینده‌اش‌می‌اندیشید به اتاقش برگشت.
دو‌ پرستار غافل از احوالاتی که ارواح این چهار نفر شب گذشته از سر گذرانده بودند، فقط سعی کردن تا هر‌ چهار جنازه را آماده کرده، به طرف سردخانه ببرند و در میانه راه نیز ماموریت خبردهی به خانواده‌های آن‌ها را نیز به دوش یک نفر دیگر بسپارند.

 

[دردانه]

این داستان هزلِ کاملاً تخیلی در همین‌جا به پایان رسید(هیچ‌کس حق اعتراض به داخل پرانتز را ندارد، اما تا می‌توانید خارج پرانتز را بنوازید) امیدوارم این رویه نامعمول روایت را تحمل کرده و از حرف‌های بخش مریض ذهن نویسنده (منظورش منم ولی اینو‌ بدونید من از اون خارج پرانتز خیلی سالم‌ترم) دلخور نشده باشید و گستاخی‌هایش را به مریض بودنش ببخشید.
البته بسیار بیشتر امیدواریم جناب عزرائیل به جهت انتقام از ما به‌خاطر این مهملات(همون اراجیف) بافته ذهن، نام این حقیر را به اول لیست جابه‌جا نکند و نیز زمانی که خواست «همان همیشگی» را برایمان سرو کند، مامور‌ شماره چهار را نخواستیم، فقط ما را گرفتار شماره یک و دو نکند. به همان شماره سه بی‌حوصله هم قانعیم.


به امید داستان‌های دیگر و دیدار دوباره (من یکی که اصلاً منتظر نیستم)


بهمن‌ماه ۱۴۰۲