معرفی می هیرونگ؛ نیم تنی های منقرض شده

[شاهزاده آبی مرداد]

پرندگان غول پیکری که پرواز نمی‌کردند و می هیرونگ نام داشتند بزرگترین پرندگانی بودند که تا کنون در استرالیای کنونی قدم گذاشته اند. این جانوران که تا صدها کیلوگرم وزن داشتند، حدود 40000 سال پیش از بین رفتند.


استرالیا زمانی دارای پرندگان می هیرونگ به اندازه اسب بود، اما این جانوارن غول پیکر حدود 40000 سال پیش ناپدید شدند.
پرندگان غول پیکری که پرواز نمی‌کردند و می هیرونگ نام داشتند بزرگترین پرندگانی بودند که تا کنون در استرالیای کنونی قدم گذاشته اند.
این جانوران که تا صدها کیلوگرم وزن داشتند، حدود 40000 سال پیش از بین رفتند.

چرا این پرندگان منقرض شدند؟​

محققان در تاریخ 17 آگوست در گزارش Anatomical Record گزارش دادند که پرندگان ممکن است خیلی کند رشد کرده و تولید مثل کرده باشند تا در برابر فشارهای ناشی از ورود انسان به این قاره مقاومت کنند.
گاهی اوقات می هیرونگ ها را به دلیل جثه بزرگ و رابطه تکاملی نزدیک با پرندگان آبزی و شکاری امروزی «اردک دیو» می نامند. پرندگان گیاهخوار و بدون قابلیت پرواز بیش از 20 میلیون سال زندگی کردند.
در آن زمان، برخی از گونه ها تکامل یافتند. یکی از نمونه‌های این گونه حدود 7 میلیون سال پیش زندگی می کرد، قد آن 3 متر بود و وزن آن می توانست از 500 کیلوگرم فراتر رود، که آن را به بزرگ ترین می هیرونگ شناخته شده که تا به حال زندگی کرده است تبدیل می‌کند.
بیشتر تحقیقات در مورد می هیرونگ‌ها بر روی آناتومی و روابط تکاملی آنها با پرندگان زنده بوده است. یکی از دیرین زیست شناسان در دانشگاه کیپ تاون در آفریقای جنوبی می گوید: اطلاعات کمی در مورد زیست شناسی این حیوانات، مانند مدت زمانی که طول کشیده است تا رشد کنند و بالغ شوند، وجود دارد.
بنابراین چینسامی توران و همکارانش در دانشگاه فلیندرز در آدلاید، استرالیا از 20 استخوان فسیل شده پای این حیوانات در مراحل مختلف زندگی، نمونه برداری کردند.

چینسامی توران می‌گوید: «حتی پس از میلیون‌ها سال فسیل‌سازی، ساختار میکروسکوپی استخوان‌های فسیلی عموماً دست‌نخورده باقی می‌ماند» و می‌توان از آن برای رمزگشایی سرنخ‌های مهم درباره زیست‌شناسی حیوانات منقرض شده استفاده کرد.
این تیم برش های استخوانی نازک را زیر میکروسکوپ بررسی کردند و وجود یا عدم وجود علائم رشد را به تفصیل توضیح دادند. این علائم اطلاعاتی در مورد سرعت رشد استخوان در زمانی که پرندگان زنده بودند ارائه می دهد.
این تیم دریافت که برای یکی از این پرندگان غول پیکر ( D. stirtoni‌) 15 سال یا بیشتر طول کشید تا به اندازه کامل برسد.
این نتایج با تجزیه و تحلیل قبلی تیم از استخوان های یک می هیرونگ دیگر، Genyornis newtoni متفاوت است.
این گونه - آخرین می هیرونگ شناخته شده - کمتر از نصف اندازه D. stirtoni بود. G. newtoni بسیار سریعتر از خویشاوند غول پیکر خود رشد کرد و در عرض یک تا دو سال به اندازه بزرگسالان رسید و در سالهای بعد سرعت رشد و تولید مثل کمی بیشتر شد و احتمالاً در آن زمان تولید مثل کرد.
به گفته محققان، این تفاوت در سرعت رشد گونه‌های می هیرونگ که میلیون‌ها سال از هم جدا شده‌اند، ممکن است پاسخی تکامل‌یافته به استرالیا باشد که آب و هوای خشک‌تر و متغیرتر را در چند میلیون سال گذشته ایجاد کرده است. وقتی منابع غیرقابل پیش‌بینی هستند، رشد و تکثیر سریع می‌تواند سودمند باشد.
این تیم می‌گوید که این تفاوت ممکن است توضیح دهد که چرا Genyornis newtoni مدت کوتاهی پس از ورود انسان‌های گرسنه به استرالیا منقرض شد.
محققان نتیجه می‌گیرند اگرچه در طی میلیون‌ها سال، به نظر می‌رسد می هیرونگ‌ها به‌عنوان یک گروه سریع‌تر از گذشته خود را با رشد و تولیدمثل سازگار کرده‌اند، اما برای زنده ماندن از ورود انسان‌ها که احتمالاً پرندگان و تخم‌هایشان را می‌خورند، کافی نبود.
حیواناتی که به آهستگی رشد می‌کنند با عواقب ناگواری از نظر کاهش توانایی آنها برای بازیابی از تهدیدات موجود در محیط مواجه می‌شوند.
تحقیقات دانشمندان بر روی سایر پرندگان غول پیکر، منقرض شده و بدون قابلیت پرواز که تصور می شود به لطف انسان نسل آنها به پایان رسیده است - مانند (Raphus cucullatus) و بزرگترین پرندگان ماداگاسکار (Vorombe titan) - نشان می دهد که آنها نیز رشد نسبتا آرامی داشتند.

​