شعر غزل های سعدی

[دنیا شجری بخشایش]

وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من​

تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من​

​

ناله زیر و زار من زارتر است هر زمان​

بس که به هجر می‌دهد عشق تو گوشمال من​

​

نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو​

دست نمای خلق شد قامت چون هلال من​

​

پرتو نور روی تو هر نفسی به هر کسی​

می‌رسد و نمی‌رسد نوبت اتصال من​

​

خاطر تو به خون من رغبت اگر چنین کند​

هم به مراد دل رسد خاطر بدسگال من​

​

برگذری و ننگری بازنگر که بگذرد​

فقر من و غنای تو جور تو و احتمال من​

​

چرخ شنید ناله‌ام گفت منال سعدیا​

کآه تو تیره می‌کند آینه جمال من​

*********

سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم​

رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانم​

​

گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم​

بازگویم که عیان است چه حاجت به بیانم​

​

هیچم از دنیی و عقبی نبرد گوشه خاطر​

که به دیدار تو شغل است و فراغ از دو جهانم​

​

گر چنان است که روی من مسکین گدا را​

به در غیر ببینی ز در خویش برانم​

​

من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم​

نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم​

​

گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من کن​

که به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم​

​

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت​

دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم​