ای نَفَسِ خُرمِ بادِ صبا / از بَرِ یار آمده ای ، مَرحبا
قافلۀ شب ، چه شنیدی ز صبح ؟ / مرغِ سلیمان ، چه
خبر از سبا ؟
بر سرِ خشم است هنوز آن حریف ؟ / یا سخنی می رود اندر رِضا ؟
از درِ صلح آمده ای یا خِلاف ؟ / با قدمِ خوف روم یا رَجا ؟
بارِ دگر گر به سرِ کویِ دوست / بگذری ای پیکِ نسیمِ صبا
گو رَمقی بیش نماند از ضعیف / چند کُند صورتِ بی جان بقا ؟
آن همه دلداری و پیمان و عهد / نیک نکردی که نکردی وفا
لیکن اگر دورِ وصالی بُوَد / صلح فراموش کند ماجرا
تا به گریبان نرسد دستِ مرگ / دست ز دامن نکنیمت رها
دوست نباشد به حقیقت ، که او / دوست فراموش کند در بلا
خستگی اندر طلبت راحت است / درد کشیدن به امید دوا
سَر نتوانم که برآرم چو چنگ / ور چو دفم پوست بدرّد قفا
هر سحر از عشق دَمی می زنم / روزِ دگر می شنوم بر ملا
قصۀ دردم همه عالَم گرفت / در که نگیرد نَفَسِ آشنا ؟
گر برسد ناله سعدی به کوه / کوه بنالد به زبانِ
صدا