معرفی سفاح نخستین خلیفه عباسی

[CANDY]

نخستین خلیفه عباسی، ابو العباس سفاح بود.سفاح به معنای کسی است که خون فراوان می ریزد .این لقب به نوعی، از القابی است که در برخی از روایات منسوب به پیامبر ص به «مهدی امت» داده شده است.مانند لقب منصور، هادی، مهدی، رشید، امین و مأمون.جالب آن که به نقل از مسعودی مورخ، لقب نخست وی مهدی بوده است.در جای دیگری اشاره کردیم که عباسیان، به مانند علویان، گرایش های شیعی داشتند، اما به سرعت برای حفظ حکومت خود، عقاید مذهبی شان را تغییر دادند.با این حال، آثاری از این گرایش، همانند اعتقاد مزبور که به نوعی سایر مسلمانان هم به آن اعتقاد داشتند، در اندیشه های مذهبی برخی از آنها باقی ماند.وی در نخستین خطبه اش از عمل به کتاب خدا و سنت رسول سخن گفت و افزود که پس از پیامبر ص تنها دو امام به حق حکومت کرده اند: یکی امام علی ع و دوم خود او.

سفاح برای اطمینان بر حفظ حکومت، تمامی بلاد مهم را به اعضای خانواده اش واگذار کرد : عبد الله بن علی در شام، صالح بن علی در مصر و فلسطین، عبد الصمد بن علی بر جزیره، داود بن علی در حجاز، عیسی بن علی در فارس، و سلیمان بن علی در بصره و..

نخستین اقدام سفاح و دستگاه عباسی، برافکندن ریشه امویان بود.تقریبا هر اموی که شناخته شده بود، به قتل رسید.عباسیان، قبرهای امویان را در شام شکافتند و جنازه های آنها را به آتش کشیدند.تنها قبری که استثنا شد، قبر عمر بن عبدالعزیز بود.داود بن علی عباسی، در حجاز اعلام بخشش کرد و پس از آن که امویان از پنهانگاه ها بیرون شدند، آنها را کشت .زمانی که سفاح کوشید تا امویانی را که در عراق به وی پناه آورده بودند ببخشد، شاعری وی را به خاطر بخشش امویان ملامت کرد و پس از شعر او بار دیگر امویان پناهنده به قتل رسیدند.

در برخی از مناطق شامات، بارها بقایای امویان و یا فرماندهان آنها سر به شورش برداشتند، اما با شدت هر چه تمام تر سرکوب شدند.سخت گیری بر ضد امویان تا آن اندازه بود که آنها، به سرعت شامات را رها کرده به شمال افریقا در دورترین نقاط گریختند و در اندلس دولت اموی را بنیاد گذاشتند.

سفاح پس از چهار سال خلافت، در سال 136 هجری درگذشت.