- شناسه کاربر
- 27
- تاریخ ثبتنام
- 2020-09-27
- آخرین بازدید
- موضوعات
- 334
- نوشتهها
- 979
- پسندها
- 2,517
- امتیازها
- 333
- سن
- 20
- محل سکونت
- بلندای پرتگاه آرزوهای محال...^^
در بیان معماری حباب، معماری هواست: سازه بادی که با عضو نازکی پوشیده شده و در حفره های ساختمان جای گرفته و سراسر سازه از بالا تا پایین را پوشانده است.
حباب ها فضای نرمی را در داخل و سازهی سختی را در خارج به وجود آورده اند که سبب شده فضای موجود و فضای جدید با یکدیگر ترکیب شوند.ایدهی حبابها الهام بخش کاربرد خلاقانهی مصالح بوده تا محیطهای معماری حبابی که تا به حال از لحاظ سازه ای طراحی نشده و یا فاقد کیفیت تجربی هستند.
در سال ۱۸۸۷ – نه سال قبل از ساخت نخستین سازه المپیک در آتن توسط فیزیکدان لرد کلوین- چیزی که کلوین از خود پرسید این بود که اقتصادی ترین روش برای تقسیم کردن فضا به سلولهای مساوی چیست تا کمترین سطح در بین آن ها ایجاد شود.
کلوین چنین راه حلی را ارایه کرد که سلول ها بایستی همانند حبابهای صابون دارای اشکال چهارده ضلعی باشند.
این روش به مدت چهارده سال بهینه ترین روش برای تقسیم بندی فضا در معماری حبابی بود.
سپس در سال ۱۹۹۳، دنیس وایر و رابرت پلان نرم افزاری را اختراع کردند که جایگزین نظریه کلوین شد.
سه چهارم سازه در نظریه وایر و رابرت چهارده ضلعی در حالی که باقی دوازده ضلعی اند. یک دهه بعد این نظریه در ساخت استودیوم ورزشی ملی پکن اجرا شد که در سال ۲۰۰۶ در المپیک پکن «مکعب آبی» نامیده شد با زیربنای ۷۰۰۰۰ مترمربعی، ۱۷۰۰۰ تماشاگر را در خود جای داد.
چنین چالش هایی سبب استفاده از سازه های ژئودوزی شده است.
اما پر کردن فضاها بین شش ضلعی ها موضوعی برای ساخت در معماری حبابی بود زیرا وزن شیشه و ویژگی آن راه حل دیگری را می طلبید
طراحان و مهندسین در نهایت از مصالحی سه لایه با جنس پلاستیک اتیلن تترا فلوئوراتیلن استفاده کردند تا منفذهای سازه را ببندند
این نوع مصالح نه تنها سبک است بلکه نور خورشید بیشتری از آن عبور کرده و چون دو لایه است هوا در بین لایه ها محبوس شده و عایق حرارتی مناسبی است.
حباب ها فضای نرمی را در داخل و سازهی سختی را در خارج به وجود آورده اند که سبب شده فضای موجود و فضای جدید با یکدیگر ترکیب شوند.ایدهی حبابها الهام بخش کاربرد خلاقانهی مصالح بوده تا محیطهای معماری حبابی که تا به حال از لحاظ سازه ای طراحی نشده و یا فاقد کیفیت تجربی هستند.
در سال ۱۸۸۷ – نه سال قبل از ساخت نخستین سازه المپیک در آتن توسط فیزیکدان لرد کلوین- چیزی که کلوین از خود پرسید این بود که اقتصادی ترین روش برای تقسیم کردن فضا به سلولهای مساوی چیست تا کمترین سطح در بین آن ها ایجاد شود.
کلوین چنین راه حلی را ارایه کرد که سلول ها بایستی همانند حبابهای صابون دارای اشکال چهارده ضلعی باشند.
این روش به مدت چهارده سال بهینه ترین روش برای تقسیم بندی فضا در معماری حبابی بود.
سپس در سال ۱۹۹۳، دنیس وایر و رابرت پلان نرم افزاری را اختراع کردند که جایگزین نظریه کلوین شد.
سه چهارم سازه در نظریه وایر و رابرت چهارده ضلعی در حالی که باقی دوازده ضلعی اند. یک دهه بعد این نظریه در ساخت استودیوم ورزشی ملی پکن اجرا شد که در سال ۲۰۰۶ در المپیک پکن «مکعب آبی» نامیده شد با زیربنای ۷۰۰۰۰ مترمربعی، ۱۷۰۰۰ تماشاگر را در خود جای داد.
چنین چالش هایی سبب استفاده از سازه های ژئودوزی شده است.
اما پر کردن فضاها بین شش ضلعی ها موضوعی برای ساخت در معماری حبابی بود زیرا وزن شیشه و ویژگی آن راه حل دیگری را می طلبید
طراحان و مهندسین در نهایت از مصالحی سه لایه با جنس پلاستیک اتیلن تترا فلوئوراتیلن استفاده کردند تا منفذهای سازه را ببندند
این نوع مصالح نه تنها سبک است بلکه نور خورشید بیشتری از آن عبور کرده و چون دو لایه است هوا در بین لایه ها محبوس شده و عایق حرارتی مناسبی است.
نام موضوع : سبک معماری حبابی
دسته : معماری