انتشاریافته دلنوشته دختری با چشم‌های خیس | مهرانه بلوچ

نام دلنوشته: دختری با چشم‌های خیس

دلنویس: مهرانه بلوچ

ژانر: عاشقانه، تراژدی

مقدمه:
بر نمی‌گردی، عینکت را جابجا نمی‌کنی و خیره‌ی چشمانم نمی‌شوی!
لبخند نمی‌زنی و با صدای محکم و رسایت چرا نمی‌پرسی، چرا نمی‌پرسی:
- مِهرا، رز قرمز دوست داشتی؟

 

[مهرانه بلوچ]

چونان چراغی که در نیمه شب سوسو می‌زند.
مثل عطشی که هیچ گاه خاموش نمی‌شود و شبیه نگاهی نوازشگر که تا سر حد مرگ، بی‌قراری نبود‌ن‌ها و تپش‌های عاشقانه‌ی قلب را می‌شناسد.

 

[مهرانه بلوچ]

من گریه می‌کنم. آن‌قدر زیاد که اشک‌هایم خشک شوند.
تا حدی که به جنون برسم و دختری شوم که نه خودش را می‌شناسد و نه عشق را!

 

[مهرانه بلوچ]

عشقم، تو را به یاس‌ها قسم، برگرد.
بغض کلافه‌ام کرده و یک دل سیر با تو حرف دارم.
کاش می‌دانستی دیگر تحمل این زندگیِ بدون تو را ندارم.

 

[مهرانه بلوچ]

در و پنجره‌ها را باز می‌گذارم و می‌روم. پشت می‌کنم به تمام آن چیزهایی که می‌خواهند تو را از من بگیرند.
قلبم دیگر توانی برای کوبیدن ندارد؛ اما باز هم فریاد می‌زنم:
- برای تو می‌میرم.

 

[مهرانه بلوچ]

اسم‌های زیادی دارم؛ اما تو بی دلهره مرا با نام کوچکم صدا بزن.
این موسیقی دلگیر مرا یاد تو می‌اندازد.
خنده‌های پر از بغضم را ببین. اندوه‌ها را بغل کرده‌ام و واهمه دارم، من از امروز و فردای بدون تو می‌ترسم.

 

[مهرانه بلوچ]

باید یکی باشد، یکی که به گوشت برساند: مهرای تو، دختری که زیبارو صدایش می‌کردی، دارد این‌جا میان حادثه‌ی تلخ نداشتنت، جان می‌دهد.
شعرهایم که ناتمام می‌مانند انگار کسی به سینه‌ام چنگ می‌زند.

 

[مهرانه بلوچ]

دغدغه از دست دادنت را سال‌هاست که از حافظه‌ی دلنوشته‌هایم پاک کرده‌ام.
وقتی عطر تو سرشارم می‌کند به کلبه‌ای می‌مانم که موریانه‌ها به آن هجوم آورده‌اند و پای گریز ندارد.

 

[مهرانه بلوچ]

همه چیز را نمی‌توان نوشت.
عشق را باید از چشم‌هایم بخوانی، از پاهای خسته و تاول‌ زده‌ام که شور پرواز دارند و این پا و آن پا می‌کنند.

 

[مهرانه بلوچ]

همه چیز را که نمی‌توان نوشت.
کوچه‌های پاییز را که به تصویر بکشی زیبایی‌اش رنگ می‌بازد.
باید دستم را بگیری و کوچه‌های خیس را بی دلهره قدم بزنیم.

 

[مهرانه بلوچ]

نمی‌دانم رفته‌ای که برگردی یا از اول نیامده بودی. حتی نمی‌دانم از کدام مسیر رفته‌ای؛ اما باز هم به تمام راه‌های رفته چشم می‌دوزم و چشم برنمی‌دارم.