انتشاریافته دلنوشته دختری با لحظه‌های کاغذی | مهرانه بلوچ

به نام خداوند دل‌های پاک

سلام خدمت شما دل‌نویس عزیز!

متشکریم از شما برای انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار آثار ارزشمندتان.
خواهشمندیم قبل از شروع کردن نگارش دلنوشته‌تان، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!
[قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته]

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
[درخواست جلد برای دلنوشته]

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست نقد و تعیین سطح دلنوشته]

پس از رفع ایرادات گفته شده توسط منتقد، جهت بررسی دوباره و تعیین سطح مجدد اثرتان از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[تعیین سطح مجدد دلنوشته]

پس از اتمام نگارش دلنوشته، می‌توانید از طریق لینک زیر برای صوتی کردن دلنوشته خود اقدام کنید.
[درخواست صوتی شدن دلنوشته]

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[اعلام پایان نگارش دلنوشته]

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست رصد

پس از اتمام رصد برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست ویراستاری دلنوشته]

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[انتقال و بیرون آوردن دلنوشته از متروکه]

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[مهرانه بلوچ]

دلنوشته: دختری با لحظه‌های کاغذی
دلنویس: مهرانه بلوچ
ژانر: عاشقانه، تراژدی
مقدمه:
یادت می‌آید برایم گفتی که با عشق زندگی کن؟
من از این‌جا تا آخر دنیا با تو و با لحظه‌های کاغذی‌ام زندگی خواهم کرد.
با تو حرف می‌زنم و هر آنچه از قلب‌ام می‌گذرد، روی کاغذ‌ها می‌نویسم.
بعد یکهو به خودم می‌آیم و می‌بینم یک مشت برگه‌ی سیاه شده دارم و خودکاری که دیگر رنگ نمی‌دهد؛
اما تو باز هم نیستی. محبتت نیست. دست‌هایت نیست. حتی حرف‌هایت هم نیستند تا آرامم کنند و مغزم سوت می‌کشد از حجم این همه کاغذ رنگ باخته.
از حجم این همه بی‌قراری!

 

[مهرانه بلوچ]

می‌ترسم چشم‌های تو از یادم برود.
می‌ترسم فراموش کنم چه‌ اندازه صدایت را دوست دارم.
گفتی برایت از خودم بگویم؟
حال من خوب است. به من نگاه کن.
بیا جلوتر؛ دست‌هایم را محکم بگیر. انگشت‌هایت را در لابه‌لای انگشت‌هایم قفل کن!

 

[مهرانه بلوچ]

جلوتر بیا؛ در چشم‌هایم دقیق شو.
بگذار غرق شوم در مردمک‌های شفاف‌ات.
گفتی از خودم بگویم؟
نمی‌دانی که چه‌قدر دلتنگ توام! آن‌قدر دلتنگ که هر شب خوابت را می‌بینم!

 

[مهرانه بلوچ]

بیدار که می‌شوم، یک نفر بادام تلخ توی حلقم می‌ریزد
و بی‌توجه به گریه‌هایم مرا در آسانسور حبس می‌کند.
تو می‌دانستی من بادام تلخ دوست ندارم؟
می‌دانستی به حد مرگ از آسانسور وحشت دارم؟

 

[مهرانه بلوچ]

نه فکر نمی‌کنم بدانی. یادم نمی‌آید برایت گفته باشم.
من خیلی چیزها را برایت نگفته‌ام.
این‌که وقتی در ساحل قدم می‌زنم و به خورشید خیره می‌شوم، با خودم می‌گویم قطعاً مثل خورشیدی که از خط دریا پایین می‌رود، یک روز تو هم از دلم می‌روی.

 

[مهرانه بلوچ]

یا وقتی قدم‌های تو را در هیچ کجای شهر نمی‌یابم،
به سرم می‌زند خودم را برای همیشه از صفحه‌ی زندگی محو کنم.
عزیز دلم!

 

[مهرانه بلوچ]

تو رفته‌ای و من، چشم‌هایم را می‌بندم. باید فراموش کنم.
چشم‌هایم را محکم‌تر از همیشه می‌بندم. من باید همه چیز را فراموش کنم!
این‌که نیستی؛ این‌که ندارمت و این‌که قرار نیست هیچ وقت داشته باشمت.

 

[مهرانه بلوچ]

کاش می‌توانستم یک بار دیگر گذشته را زندگی کنم.
قطعاً این‌بار وقتی صورتت به صورتم نزدیک میشد، چشم‌هایم را نمی‌بستم. چشم‌های زیبای تو را باید زندگی کرد؛ باید میانشان غرق شد.

 

[مهرانه بلوچ]

تو نمی‌دانی گذشته بارها و بارها در ذهنم تکرار می‌شود؛ اما دیگر شلیک خاطرات هم نمی‌تواند جانم را بگیرد.
کاش جایی حوالی آغوشت جان می‌دادم.
چون دیگر هیچ چیز مهم نبود.

 

[مهرانه بلوچ]

من و تو با هم زندگی کرده بودیم و با جان و دل لمس کرده بودیم که بودنمان کنار هم چه حسی دارد.
پس اگر می‌مردم، باز هم از ته دل خوش‌حال بودم.
به من نگاه کن، با من اشک بریز، با من بخند
و با من، فقط با من زندگی کن.