آموزش بهترین تمرین نویسندگی

[ARA.O.O]

برای تمرین جدیِ نوشتن چهارصد و شصت و سه روش مختلف وجود دارد، که من ترجیح می‌دهم فعلاً برای یکی از آن‌ها انرژی بیشتری صرف کنم: کاغذ سیاه کردن.

لئوناردو داوینچی در حکایت کوتاهی می‌نویسد:

ورق کاغذی، به همراه سایر ورق‌هایی که مثل خود او بودند روی میز تحریری قرار داشت. روزی این ورق کاغذ پر از خط خوردگی شد. قلمی، آغشته به جوهر سیاه، روی آن شکل‌ها و کلمات بسیاری کشید.
ورق کاغذ با دلخوری به جوهر گفت: «چرا این بلا را سرم آوردی؟ نمی‌توانستی این طور تحقیرم نکنی؟ من که آن‌قدر سفید و تمیز بودم! اما تو با آن رنگ سیاه لعنتی‌ات مرا کثیف و برای همیشه نابود کردی!»
جوهر جواب داد: «تند نرو! من تو را کثیف نکردم، نشانه‌هایی بر رویت نقش کردم. حالا دیگر تو یک کاغذ ساده نیستی. حالا با خود پیغامی داری. تو حافظ اندیشۀ انسان و ابزاری گرانبهایی…»
در واقع، مدتی بعد کسی که میز تحریر را مرتب می‌کرد، آن کاغذهای پراکنده را دید. آن‌ها را جمع کرد تا در آتش بیندازد. اما ناگهان متوجه ورق کاغذی شد که «کثافت» جوهر بر آن بود. آن وقت کاغذها را دور ریخت و تنها کاغذی را که به وضوح پیام‌آور هوش و ذکاوت بشری بود، حفظ کرد.​

حکایت داوینچی شاید کمی از کاغذهراسی(یا کیبوردهراسی) بکاهد.

هفتۀ قبل با دوستانم در کلاس ماه نویسندگی یک چالش نوشتاری تازه را آغاز کردیم: پر کردن یک بسته کاغذ سیصد صفحه‌ای در قطع آ پنج. پشت‌ورو می‌شود ششصد صفحه آزادنویسی با بهره‌گیری از تکنیک‌های نویسندگی خلاق. بنا شد هر کسی که این صفحات را پر نکرد در جلسۀ بعدی کلاس حضور نداشته باشد، حتی خود من!

خلاصه که یک هفته است شبانه‌روز در حال سیاه کردن کاغذم.

به‌گمانم کاغذ سیاه کردن بهترین و جدی‌ترین تمرین نویسندگی است. چون این تمرین ضامن و بسترساز اجرای تمرین‌های دیگر نویسندگی هم هست. فقط وقتی بیشتر می‌نویسم توان طبع‌آزمایی در لایه‌های پیچیده‌تر نویسندگی را پیدا می‌کنیم.

یک گام پیشنهادی:
بگردید ببینید توی خانه چقدر کاغذ سفید باقی مانده (از سررسیدها و دفترچه‌های خاک گرفته گرفته تا دفترهای باقی‌مانده از مدرسه و دانشگاه). بعد یک محدودیت زمانی تعیین کنید: چیزی بین یک هفته تا یک ماه. حالا شروع کنید به پر کردن این کاغذها با تداعی‌های آزاد.​