شعر اشعار گیوم آپولینر

[CANDY]

سبزه زهرآگین ولی زیبا بُوَد در پاییز
گاوها حین چرا در آنجا
نرم نرمک سَم به جسم خویشتن اندرکنند
گل حسرت آبی و یاسی رنگ
گل دهد در آنجا، چشم‌های تو به رنگ آن گل
نیلگون همچو کبودی شان اند و به ماننده‌ی این پاییزاند
ذره ذره می‌شود مسموم بهر چشم‌هایت عمر من
کودکان مدرسه سر می‌رسند با غوغا
تن‌شان در کرباس لبشان نغمه‌ی ساز
می‌کنند آن طفلان گل حسرت‌ها را که شبیه‌اند به مادرهایی
دُختِ دخترهاشان و به رنگ پشت پلکان تُو‌ اند

که به هم می‌کوبند مثل گل‌ها که به هنگامه‌ی تکتازی باد تن به هم می‌کوبند
پاسبان گله آنک زیرلب می‌خواند
سبزه‌ی گسترده‌ی بد کِشته‌ی پاییز را
تا ابد جمله رها می‌سازند کاهل و نعره زنان آن گاوان

 

[CANDY]

ای خزان ناخوش و دلپسند
آنگاه که تندباد بر گلستان‌ها بوزد
و برف بر باغستان‌ها ببارد

هان بیچاره خزان
تو جان خواهی سپرد

در سپیدی و سرشاری برف و میوه‌های رسیده بمیر
در اوج آسمان قرقی‌ها بال می‌گسترند
بر فراز سر ناز پریزادان سبز گیسو
و نو باوه‌هایی که هرگز دل نسپرده‌اند

در کوره راه‌های دوردست
گوزن‌ها نعره زدند

و چه مایه دوست می دارم ای فصل
چه مایه دوست می دارم هیاهوی تو را

میوه‌های پادرختی بی آنکه دستی بچیندشان
باد و بیشه‌ای که می‌گریند
اشک‌هایشان جملگی در پاییز برگ به برگ
برگ‌هایی که لگدکوب می‌شوند
قطاری که در گذر است
زندگی جاریست