شعر اشعار علیرضا بدیع

[خآنومِاَلف؛]

دستان نوازش‌گرِ من گشته وبالم
از تهمت سنگی که تو بستی به دو بالم

هر کس که خبردار شد از قصه‌ی قهرت
خندید به حرف تو و گریید به حالم!

پرسیدم از آینده و نشنیده گرفتی
همواره همین بوده جوابت به سوالم

هر چند که فواره‌ای و رو به صعودی
هرچند که مردابم و محکوم زوالم

من تشنه‌ی دیدار توأم جنگل اسرار!
تو تشنه‌ی خون منی ای ماده غزالم!

بعد از من اگر رام شود، باد حرامش!
این ماده غزالی که نشد صید حلالم!

#علیرضا_بدیع