شعر اشعار حمید مصدق

[ARA.O.O]

مرا با سوز جان بگذار و بگذر

اسیر و ناتوان بگذار و بگذر



چو شمعی سوختم از آتش عشق

مرا آتش به جان بگذار و بگذر



دلی چون لاله بی داغ غمت نیست

بر این دل هم نشان بگذار و بگذر



مرا با یک جهان اندوه جانسوز

تو ای نامهربان بگذار و بگذر



دو چشمی را که مفتون رخت بود

کنون گوهرفشان بگذار و بگذر



در افتادم به گرداب غم عشق

مرا در این میان بگذار و بگذر



به او گفتم: حمید از هجر فرسود!

به من گفتا: جهان بگذار و بگذر

 

[ARA.O.O]

تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی
و هنوز …
سال هاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
ومن اندیشه کنان٬ غرق این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

 

[ARA.O.O]

در میان من و تو فاصله هاست

گاه می اندیشم،

– می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری!

تو توانایی بخشش داری

دستهای تو توانایی آن را دارد

– که مرا

زندگانی بخشد

چشم های تو به من می بخشد

شورِ عشق و م×س×ت×ی

و تو چون مصرعِ شعری زیبا

سطرِ برجسته ای از زندگی من هستی.

 

[ARA.O.O]

من تمنا کردم

که تو با من باشی

تو به من گفتی:

هرگز هرگز

پاسخی سخت و درشت

و مرا غصه این هرگز کشت

 

[ARA.O.O]

آه، ای عشق تو در جان و تن من جاری

دلم آن سوی زمان

با تو آیا دارد

ــ وعده ی دیداری ؟

ــ چه شنیدم ؟

تو چه گفتی ؟

ــ آری ؟!

 

[ARA.O.O]

در آن شبی که برای همیشه می‌رفتی

در آن شب پیوند

طنین خنده من سقف خانه رابرداشت



کدام ترس تو را این چنین عجولانه

به دام بسته تسلیم تن فروغلتاند؟



خنده‌ها نه مقطع که آبشاری بود

و خنده؟

خنده نه قه قاه گریه‌واری بود

که چشمهای مرا در زلال اشک نشاند



و من به آن کسی کز انهدام درختان باغ می‌آمد

سلام می‌کردم



سلام مضطربم در هوا معلق ماند

و چشم‌های مرا در زلال اشک نشاند

 

[ARA.O.O]

بی تو

می‌‌رفتم، می‌رفتم

تنها، تنها

و صبوری مرا

کوه تحسین می‌کرد…

 

[ARA.O.O]

دشت ها الوده است
در لجنزار گل لاله نخواهد رویید

در هوای عفن آواز پرستو به چه کارت آید؟
فکر نان باید کرد
و هوایی که در آن
نفسی تازه کنیم

گل گندم خوب است
گل خوبی زیباست
ای دریغا که همه مزرعه ی دلها را
علف %%%% ی کین پوشانده است

هیچکس فکر نکرد
که در آبادی ویران شده دیگر نان نیست
و همه مردم شهر
بانگ برداشته اند
که چرا سیمان نیست
و کسی فکر نکرد
که چرا ایمان نیست

و زمانی شده است
که به غیر از انسان
هیچ چیز ارزان نیست

 

[ARA.O.O]

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفه اند

 

[ARA.O.O]

به چشمهای نجیبش که آفتاب صداقت
و دستهای سپیدش
که بازتاب رفاقت
و نرمخند لبانش نگاه می کردم
و گاه گاه تمام صورت او را
صعود دود ز سیگار من

کدر می کرد
و من به آفتاب پس ابر خیره می گشتم
و فکر می کردم
در آن دقیقه که با من
نه تاب گفتن و نه طاقت نگفتن بود
و رنج من همه از درد خود نهفتن بود
سیاه گیسوی من مهربانتر از خورشید
از این سکوت من آزرده گشت و هیچ نگفت
و نرمخنده نشکفته
بر لبش پژمرد
و روی گونه گلگونش را
غبار سرد کدورت در آن زمان آزرد
توان گفتن از من رمیده بود این بار
در آخرین دیدار
تمام تاب و توانم رهیده بود از تن
اگر چه سخن ِ از تو می گریزم را

چه بارها که به طعنه شنیده بود از من
توان گفتن از من رمیده بود این بار چرا ؟