شعر اشعار حمید مصدق

[ARA.O.O]

گاهی چو آب هستم و گاهی چو آتشم

از این دوگانگی ست که بس درد می‌کشم



سویَم میا و روح پریشان من مخوان

اوراق کهنه‌ای ز کتابی مشوشم



پرهیز این زمان ز من ای نازینن که من

سر تا به پای شعله و پا تا سر آتشم



با پای خویش ز آتش عشق تو بگذرم

خویش آزمای خویشم و روح سیاوشم



دارد رواج سکه قلب هنر حمید

عیب من که کنون پاک و بی غشم

 

[ARA.O.O]

زان لحظه که دیده بر رخت وا کردم

دل دادم و شعر عشق انشاء کردم

نی، نی، غلطم، کجا سرودم شعری

تو شعر سرودی و من امضاء کردم

 

[ARA.O.O]

خوب یا بد
تو مرا ساخته ای
تو مرا
صیقلی کرده و پرداخته ای!

 

[ARA.O.O]

چه کسی می‌خواهد

من و تو ما نشویم

خانه اش ویران باد



من اگر ما نشوم، تنهایم

تو اگر ما نشوی

خویشتنی

 

[ARA.O.O]

بی تو من چیستم ؟ ابر اندوه !

بی تو سرگردان تر، از پژواکم

ــ در کوه

گرد بادم در دشت ،

برگ پائیزم در پنجه ی باد !

بی تو سرگردان تر

از نسیم سحرم

از نسیم سحر ِ سرگردان !

بی سروسامان

بی تو اشکم

دردم

آهم ….

آشیان برده ز یاد

مرغ درمانده به شب گمراهم !

بی تو خاکستر سردم ، خاموش !

نتپد دیگر در سینۀ من ، دل با شوق !

نه مرا بر لب ، بانگ شادی ، نه خروش !

بی تو دیو وحشت هر زمان می دردم !

بی تو احساس من از زندگی بی بنیاد

واندرین دوره ی بیدادگری ها هر دم

کاستن

کاهیدن !

کاهش جانم

کم

کم

…….

چه کسی خواهد دید ،

مُردنم را بی تو ؟

 

[ARA.O.O]

من در آيينه رخ خود ديدم

وبه تو حق دادم.

آه مي بينم، مي بينم

تو به اندازه تنهايي من خوشبختي

من به اندازه زيبايي تو غمگينم

 

[ARA.O.O]

در شبان غم تنهایی خویشعابد چشم سخنگوی توام

من در این تاریکیمن در این تیره شب جانفرسا



زائر ظلمت گیسوی توام

گیسوان تو پریشانتر از اندیشه من

گیسوان تو شب بی پایانجنگل عطرآلود



شکن گیسوی تو

موج دریای خیال

کاش با زورق اندیشه شبی

از شط گیسوی مواج تو من

ب×و×س×ه زن بر سر هر موج گذر می‌کردم

 

[ARA.O.O]

من اگر سوی تو برمی گردم

دست من خالی نیست



کاروانهای محبت با خویش

ارمغان آوردم



من به هنگام شکوفایی گلها در دشت

باز برخواهم گشت



تو به من می‌خندی

من صدا می‌زنم:

«آی باز کن پنجره را»

پنجره را می‌بندی

 

[ARA.O.O]

آه چه شام تیره‌ای از چه سحر نمی‌شود

دیو سیاه شب چرا جای دگر نمی‌شود



سقف سیاه آسمان سوده شده ست از اختران

ماه چه ماه آهنی اینکه قمر نمی‌شود



وای ز دشت ارغوان ریخته خون هر جوان

چشم یکی به ماتم این‌همه تر نمی‌شود



مادر داغدار من طعنه تهنیت شنو

بهر تو طعن و تسلیت گرچه پسر نمی‌شود



کودک بینوای من گریه مکن برای من

گر چه کسی به جای من بر تو پدر نمی‌شود



باغ ز گل تهی شده بلبل زار را بگو

از چه ز بانک زاغها گوش تو کر نمی‌شود



ای تو بهار و باغ من چشم من و چراغ من

بی همگان به سر شود، بی تو به سر نمی‌شود

 

[ARA.O.O]

من به بي ساماني،

باد را مي مانم.

من به سرگرداني،

ابر را مي مانم.

من به آراستگي خنديدم.

من ژوليده به آراستگي خنديدم .

– سنگ طفلي، اما،

خواب نوشين كبوترها را در لانه مي آشفت.

قصه بي سر و ساماني من،

باد با برگ درختان مي گفت .

باد با من مي گفت :

« چه تهي دستي، مَرد!

ابرباورميكرد.