حدیث احادیث امام حسن مجتبی(ع)

[ilsa.~.]

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

از تفکر غافل نشويد؛ زيرا تفکر حيات‌بخش قلب آگاهان و کليد درهای حکمت است.

عَلَيكُم بِالفِكرِ فَإنَّه حَياةُ قَلبِ البَصيرِ وَمََفاتِيحُ أبوَابِ الحِكمَةِ.

Don`t ever regret deep reflection and rationalisation, for thinkingrevives the alert heart and is a key to doors of wisdom.

بحارالانوار، جلد 78، صفحه 115​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

شوخی وقار را کم می‌کند و فرد ساکت بر هیبت خود می‌افزاید.

ألْمِزاحُ یَأْکُلُ الْهَیْبَةَ، وَقَدْ أکْثَرَ مِنَ الْهَیْبَةِ الصّامِت.

Humor degrades the dignity and a silent person increases his dignity.

بحار ‌الأنوار، جلد 75، ص113​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

نعمت، امتحان و آزمایش الهی است.

النِّعْمَةُ مِحْنَةٌ.

God’s gifts are the Divine's tests

بحار الأنوار، جلد 78، صفحه 113​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

نیکوترین نیکی، خلق نیک است.

إِنَّ أحْسَنَ الْحَسَنِ الْخُلقُ الْحَسَنُ.

Amiability is the best of good deeds.

خصال، صفحه 29​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

پرداخت زكات، هرگز باعث كمبود مال نمي شود.

ما نقصَتْ زكاةٌ مِنْ مالٍ قطُّ.



بحار الانوار، جلد 87، صفحه 381​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

خوشرفتارى با مردم، رأس خرد است.
رَأسُ العَقلِ مُعاشَرَةُ النّاسِ بِالجَميلِ؛

ميزان الحكمة، حدیث 13703​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

هركس جايگاه ـ عبادات ـ خود را در مسجد قرار دهد يكي از هشت فايده شاملش مي گردد: برهان ونشانه اي ـ براي معرفت ـ، دوست و برادري سودمند، دانش واطلاعاتي جامع، رحمت و محبّت عمومي، سخن و مطلبي كه او را هدايت گر باشد، ـ توفيق إجباري ـ در ترك گناه به جهت شرم از مردم و يا به جهت ترس از عقاب.

مَنْ أدامَ الاْخْتِلافَ إلَي الْمَسْجِدِ أصابَ إحْدي ثَمان: آيَةً مُحْكَمَةً، أَخاً مُسْتَفاداً، وَعِلْماً مُسْتَطْرَفاً، وَرَحْمَةً مُنْتَظِرَةً، وَكَلِمَةً تَدُلُّهُ عَلَي الْهُدي، اَوْ تَرُدُّهُ عَنْ الرَّدي، وَتَرْكَ الذُّنُوبِ حَياءً اَوْ خَشْيَةً.



تحف العقول، صفحه 235​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

بخل آن است كه انسان آنچه را انفاق و خرج مي‌كند از دست رفته و بيهوده بپندارد و آنچه را كه نگه مي‌دارد، مايه شرف و بزرگي بداند.

هو أنْ يَري الرَّجلُ ما أنفقهُ تَلَفاً و ما أمسَكَهُ شرَفا.



بحار الانوار، جلد 75، صفحه 113​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

چنان برای دنیایت تلاش کن که گویا همیشه زنده‏ ای، و چنان برای آخرتت تلاش کن که گوئی فردا مرگت فرا می‏ رسد.

اعمل لدنياك كانك تعيش‏ ابدا، و اعمل لاخرتك كانك تموت غدا​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

نعمت، امتحان و آزمايش الهی است.

النِّعْمَةُ مِحْنَةٌ.

are the Divine`s tests.

بحار الأنوار، جلد 78، صفحه 113​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

شستن دست ها قبل از طعام فقر و تنگدستي را مي زدايد و بعد از آن ناراحتي ها و آفات را از بين مي برد.

غَسْلُ الْيَدَيْنِ قَبْلَ الطَّعامِ يُنْفِي الْفَقْرَ، وَبَعْدَهُ يُنْفِي الْهَمَّ.



كلمة الإمام الحسن - عليه السلام -، صفحه 46​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

كسي كه عادت سؤال و حالت پرس و جو دارد مثل آن است كه نصف علم ها را فرا گرفته باشد.
حُسْنُ السُّؤالِ نِصْفُ الْعِلْمِ.

كلمة الإمام الحسن - عليه السلام -، صفحه 129​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

صبر و شكيبائي زينت شخص، وفاي به عهد علامت جوانمردي، و عجله و شتابزدگي (در كارها بدون انديشه) دليل بي خردي مي باشد.

إنّ الْحِلْمَ زينَةٌ، وَالْوَفاءَ مُرُوَّةٌ، وَالْعَجَلةَ سَفَهٌ.



كلمة الإمام الحسن، ص 198​

مام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

به خدا سوگند كه اگر مردم با من بیعت می‌کردند و از من فرمان می‌بردند و مرا یاری می‌دادند، آسمان بارانش را و زمین برکتش را به آنان ارزانی می‌داشت، و تو ای معاویه طمعی در خلافت نمی‌کردی.
فَاُقسِمُ بِاللهِ! لَو أنَّ النّاسَ بایَعُونِي وأطاعُونِي ونَصَرُونِي، لَأعْطَتهُمُ السَّماءُ قَطرَها،‌ والأرضُ بَرَکَتَها، ولَما طَمِعْتَ فِیها یا مُعاوِیَةُ.
I swear by Allah that if the people gave allegiance with me, listened to my command, and obeyed me, surely the heaven would send its rain down and the earth its blessings to them and so you, Mu`āwieh, would not be jealous of the caliphate.
بحار الأنوار، جلد 44، صفحه 22

​

امام حسن مجتبي عليه السلام می فرمایند :​

زیرکترین زیرکها فرد با تقوا است و ‏احمق‏ترین احمقها شخص فاجر و فاسق است

ان اكيس الكيس التقي، و احمق الحمق‏ الفجور



الحیاة جلد1، صفحه 203​