آموزش آموزش زبان انگلیسی از مبتدی

[emma]

حالت شرطی نوع دوم (conditional II) نوعی از حالت شرطی است که برای نشان دادن فعالیتی که در گذشته و در شرایطی خاص می تونسته انجام شود استفاده می شود.

کاربرد​

• فعالیت یا کاری که در گذشته و در شرایطی خاص می توانسته اتفاق بیوفتد (ولی اتفاق نیوفتاده). به مثال زیر توجه کنید:

If I had had time in the afternoon, I would have helped you bake the cake.
(اگر من بعد از ظهر وقت داشتم، به تو کمک می کردم تا کیک را بپزی.)

​

 

[emma]

ساختار گرامری​

برای ساختن حالت شرطی نوع دوم نیاز به فعل کمکی would فعل کمکی have در زمان حال و شکل سوم فعل اصلی (Past participle) داریم. جدول زیر نحوه استفاده از این حالت را در جملات متفاوت نشان میدهد:

	جملات مثبت	جملات منفی	جملات سوالی
برای همه حالت ها مشابه	I would have played/spoken	I would not have played/spoken	Would I have played/spoken?

 

[emma]

حالت سوم فعل (Past participle)​

ساختن شکل سوم برای فعل های با قاعده با اضافه کردن پسوند –ed به فعل اتفاق می افتد. برای افعال بی قاعده باید شکل سوم فعل را یاد بگیرید.

 

[emma]

استثناهای حالت سوم برای افعال با قاعده​

• اگر فعل به –e ختم شود تنها به آن –d اضافه می کنیم. به مثال زیر توجه کنید:

love – loved (loveed)

• برای افعالی که پیش از اخرین حرف بی صدا یک حرف صدادار با صدای کوتاه و تاکید دار (stressed) دارند، اخرین حرف فعل تکرار می شود. به مثال زیر توجه کنید:

admit – admitted

• حرف L به عنوان حرف بی صدا بعد از حرف صدادار در “انگلیسی بریتانیایی” تکرار می شود اما در “انگلیسی آمریکایی” نمی شود. به مثال زیر توجه کنید:

travel – travelled (British), traveled (American)

• اگر فعل به y ختم شود حرف y به i تبدیل می شود. به مثال زیر توجه کنید:

hurry – hurried

​

 

[emma]

شکل کوتاه​

به ویژه در حالت کلامی زبان انگلیسی برخی افعال و ضمایر تا حدی با هم ترکیب می شوند. به این حالت شکل کوتاه شده از افعال گفته می شود. جدول زیر حالت های مختلف کوتاه شده از افعال در حالت شرطی نوع دوم را نشان می دهد:

شکل بلند	شکل کوتاه	مثال
would	…’d	they’d
would not	…’d not/… wouldn’t	I’d not/I wouldn’t

 

[emma]

خب پیش به سوی افعال مختلف و کاربردشون و طریقه استفاده ازشون .

افعال کمکی (auxiliary verbs) در زبان انگلیسی، افعالی هستند که برای سوالی کردن، منفی کردن، ساختن زمان های خاص و حالت مجهول به جمله اضافه می شوند. این افعال عبارتند از be، do، have، will. هر یک از این افعال ممکن است شکل ساده یا گذشته داشته باشند که کاربردی مختص به خود دارد.

 

[emma]

فعل “be”​

فعل be می تواند به عنوان فعل کمکی یا فعل اصلی در جمله مورد استفاده قرار بگیرد. از آنجا که be یک فعل بی قاعده است، در هر حالت می تواند شکلی کاملا متفاوت داشته باشد. در پایین می توانید شکل های متفاوت این فعل را در زمان های مختلف ببنید:

زمان حال ساده​

I am
he/she/it is
we/you/they are

زمان گذشته ساده​

I/he/she/it was
we/you/they were

شکل سوم: (perfect participle)​

been

​

 

[emma]

فعل be به عنوان فعل کمکی​

برای ساختن زمان حال استمراری در زبان انگلیسی نیاز به فعل be به عنوان فعل کمکی داریم. در این جمله ها می توان be را یک فعل کمکی دانست. چراکه همیشه یک فعل اصلی (همراه با پسوند -ing) بعد از فعل کمکی آورده می شود. در پایین می توانید زمان هایی که در آنها از be به عنوان فعل کمکی استفاده می شود ببنید:

شکل استمراری​

زمان حال استمراری:​

He is playing football.

زمان گذشته استمراری:​

He was playing football.

​

 

[emma]

زمان حال کامل استمراری:​

He has been playing football.

زمان گذشته کامل استمراری:​

He had been playing football.

شکل مجهول​

زمان حال/گذشته ساده:​

The house is/was built.

زمان حال/گذشته کامل:​

The house has/had been built.

​

 

[emma]

آینده نوع اول:​

The house will be built.

باید توجه داشته باشید که فعل be می تواند فعل اصلی هم باشد. در این حالت هیچ فعلی مستقیما بعد از آن نمی آید. در صورتی که be به عنوان فعل اصلی آورده شده باشد، دیگر نیازی به فعل کمکی دیگر برای منفی کردن یا سوالی کردن جمله نداریم. به مثال های زیر توجه کنید:

جملات مثبت:​

They are fifteen years old.

جملات منفی:​

They are not fifteen years old.

جملات سوالی:​

Are they fifteen years old?