درباره سوال اول خیلی از نویسنده ها راه رو اشتباه میرن
مثلا مدتی بود همه فکر می‌کردن اگر بیان اخر رمان بزنن همه کارکترهارو بکشن خیلی باکلاس میشه
بنابراین شاهد افسرده شدن خواننده ها بودیم
تعدادی گمان می برند زندگی همیشه تلخه و پایان رمان و داستان هم باید تلخ باشه و ما باید واقع گرا باشیم
اما کی گفته زندگی تلخه؟ این دیدگاه ماست که تلخ یا شیرینی رو ایجاد میکنه
بگذریم از این موضوع که بخوام توضیح بدم به شدت طولانی میشه
اما بحث اینه ما باید واقع بین باشیم . و کی گفته واقع بین بودن یعنی تلخ دیدن؟ همیشه واقعیت تلخ نیست و من این قانون رو رد میکنم
پایان باید براساس رمان تنظیم بشه .. خیلی دور از ذهن نباشه (نه اینکه بگم غیرقابل پیش بینی نباشه ها.. نه)
بذارید دقیق تر بگم
فرض کنید ما یک رمان عالی و شاد و باحال داریم. دو نفر توی محل کار مثلا بانک با هم اشنا میشن یا هم توی یک مرکز هنری اشنا میشن. باهم ساعت خوش می گذرونن کم کم عاشق میشن و اتفاقات شیرینی رخ میده
حالا نویسنده میاد پایان رمان میزنه یکی از اونا رو سر هیچی میکشه :/
می تونست بیاد اینارو به همدیگه نرسونه اما یکی رو سر هیچی کشتن یعنی چی؟
یا توی یک ماجرای ترسناک و جنایی، نویسنده هیچ کس رو نمیکشه و میاد اخرش رو گل و بلبل تموم میکنه.
پایان باید براساس ژانر تعیین بشه و بافت و سیر رمان. باید دید اصلا حال و هوای رمان چه شکلیه. نمیشه فضای رمان شاد باشه ما بیایم یهویی بزنیم یکیو بکشیم :/
یا فضای رمان ترسناک باشه ما بیایم همه چیو خیلی خوب به دور از استرس و ترس تموم کنیم
بنابراین در این مورد دقت کنین
پایان به رمان و داستان شما بستگی داره.
البته اینم بگم زندگی همیشه خوب نیست و همیشه بد نیست. یعنی ما ترکیبی از خوشی و ناخوشی رو داریم. اما ژانر خیلی مهمه. و اگر برخلاف ژانر داستان تموم بشه کلا همه چی نابود میشه
