آموزش وقتی لذت نوشتن دو برابر می شود!

[ARA.O.O]

سیسرون جملۀ جالبی دارد:

با کمک به‌موقع به فقیر، گویا دو برابر به او کمک کرده‌ای.

به وام از جملۀ بالا، با نوشتن به‌موقع آنات و الهامات نیز، لذت و رضایت دوچندانی را تجربه می‌کنیم.

روزبه‌روز این نکته برایم روشن‌تر می‌شود: مسئلۀ اصلی ما نوشتن یا ننوشتن نیست؛ «به‌موقع نوشتن» است که از هر موضوع دیگری تعیین‌کننده‌تر و مهم‌تر است.

چون تنبل‌ترین آدم‌ها هم ممکن است چیزهایی بنویسند، اما مهم است که چه کسی سر بزنگاه دست‌به‌قلم می‌شود.

اگر الآن گرم ایدۀ یک کتاب هستی، یا ولولۀ نوشتن داستان خاصی به ذهنت افتاده، ممکن است یکی دو روز فاصله، برای همیشه آن داستان را در تو بکشد.

البته ممکن است یک ایده را چند ماه بعد بنویسی و حس خوبی هم به آن داشته باشی؛ اما از کجا می‌دانی، شاید اگر «به‌موقع» می‌نوشتی یک شاهکار خلق می‌شد.

باری؛ عجول بودن در هر کاری، ازجمله در انتشار نوشته‌ها غالباً کاری ناپسند به نظر می‌رسد، اما عجله در خلق اثر پسندیده‌ترین خدمت یک نویسنده به قریحۀ خلاق خود است.

تصور کن ماهیگیری هستی که مدت‌هاست در انتظار صید «ماهی بزرگ» توی ساحل نشسته، اما درست هنگامی‌که ماهی موردنظر! به قلابت نزدیک شده، قلاب را بیرون بکشی تا بروی بشاشی یا موبایلت را چک کنی! بعد هم بگویی عیبی ندارد، الآن سوار قایق موتوری می‌شوم، می‌زنم به دل دریا و هرکجا باشد صیدش می‌کنم!

برخورد ما با ایده‌هایمان همین شکلی است. وقتی ایدۀ رسیده منتظر ماست، دست‌دست می‌کنیم؛ و بعدها، اگر رمقی برای نوشتن داشته باشیم، به جنازۀ ایده رضایت می‌دهیم. درست مثل ماهیگیری که در نهایت، کنار ساحل، نعش ماهی نصیبش می‌شود.

خوب نوشتن یعنی به‌موقع نوشتن.