نقد فیلم The Suicide Squad | جیمز گان مخاطبش را خوب می‌شناسد

[Maedeh]

فیلم The Suicide Squad این‌گونه با برانگیختن شور مخاطب و احترام‌گذاری به شعور او تمام وظایف خود را انجام می‌دهد. به‌لطف نورپردازی‌های جذاب و طراحی صحنه‌ی فکرشده، فیلم جوخه خودکشی سال ۲۰۲۱ چند سکانس اکشن عالی و بزرگ‌سالانه با محوریت توانایی‌های اعضای مختلف جوخه انتحار دارد. همچنین موتیف‌های تصویری جیمز گان هم در سرگرم‌کننده نگه داشتن فیلم به او کمک کرده‌اند. تکرارهایی از جنس نوشتن توضیحات روی تصویر با کمک المان‌های حاضر در تصویر.

 

[Maedeh]

این جزئیات کار خود را انجام می‌دهند. چون به سرعت به وسیله کارگردان به مخاطب معرفی شده‌اند. جیمز گان طی دقایق آغازین فیلم The Suicide Squad همه‌ی عناصر اساسی تشکیل‌دهنده‌ی اثر جدید خود را به مخاطب معرفی کرده است، تا تماشاگر بداند که زوم ناگهانی دوربین در لحظات به‌خصوص چه نقشی در کمدی فیلم دارد یا هرکدام از شخصیت‌ها چه‌قدر چندلایه یا شخصی به نظر می‌رسند. او آنقدر افتتاحیه‌ی اثر خود را با ظرافت ساخت که اگر با دقت فراوان به تماشای این چند دقیقه پرداخته باشید، شاید بتوانید بسیاری از لحظات قصه را پیش‌بینی کنید. برای فیلم‌ساز اهمیتی ندارد. او مشخصا می‌خواست فیلمی را ارائه دهد که هویت دارد و روی سنگ‌بنایی درست بالا می‌رود.

 

[Maedeh]

تک‌تک داشته‌های فیلم The Suicide Squad درنهایت آن را به یک پایان‌بندی لایق احترام می‌رسانند؛ به احترامی که جیمز گان برای کامیک‌بوک‌ها، آثار سینمایی اقتباس‌شده از روی کامیک‌بوک‌ها و صدالبته مخاطب محترم کامیک‌بوک‌ها قائل است. وقتی در یک فیلم هم حضور یک راسوی انسان‌نمای بزرگ و قاتل ما را می‌خنداند، هم لگد خوردن و نابود شدن چند دشمن به وسیله‌ی دوشیزه‌ی حقه‌بازی یک اکشن معرکه را می‌سازد و هم می‌توانیم به خاطر کاراکتری بغض کنیم که در اسم او یک عدد به چشم می‌خورد، دیگر شکی نداریم که جیمز گان پیروز شده است. فیلم The Suicide Squad کیلومترها جلوتر از غالب آثار سینمایی و تلویزیونی دی سی طی ۸ سال اخیر است.

 

[Maedeh]

گان از شخصیت‌های فیلم The Suicide Squad خجالت نمی‌کشد و قصد پنهان کردن جنون حاضر در طراحی کمیک‌های آن‌ها را ندارد. چه وقتی پولکا دات من باید همه‌ی دشمن‌ها را به چشم مادر خود ببیند و چه وقتی آماندا والر واقعا بی‌رحم و عصبانی ظاهر می‌شود. از همان لحظه‌ای که شاهد معرفی سریع شخصیت‌ها و مرگ آن‌ها هستیم، جیمز گان ثابت می‌کند که صرفا قصد خلق لحظات جالب را ندارد. وقتی درد کشیدن عذاب‌آور TDK به خاطر تیر خوردن دست‌های جداشده‌ی او را می‌بینیم یا خفه شدن ساده، خنده‌آور و مسخره‌ی ویزل در آب را تماشا می‌کنیم، فیلم عملا همان حرفی را می‌زند که در انتهای کار به زبان می‌آورد.

 

[Maedeh]

جوخه انتحار از همان ابتدا نشان می‌دهد که وقتی چندین و چند نفر مشغول سلاخی شدن هستند، آماندا والر باز هم به تکه‌تکه کردن یکی از آن‌ها بابت فرار از مهلکه فکر می‌کند. سپس ترس نهفته در طرح داستانی جالب به چشم می‌آید؛ سواستفاده‌ی حکومت‌های ظالم از مردم و همین مسئله بارها و بارها در طول فیلم تکرار می‌شود.

موتیف‌های فیلم جدید گان فقط به تصویرسازی‌های او محدود نمی‌شوند. بلکه به داستان‌گویی آن هم قدرت بیشتری می‌دهند. از دیکتاتورهایی که بر جزیره حکومت می‌کنند تا موجود فرازمینی قدرتمندی که به زمین آمد، مثل آماندا والر به‌دنبال کنترل مردم هستند. یک نفر آماندا والری است برای جلوگیری از افشای رازهای دولت آدم می‌کشد.

 

[Maedeh]

دیگری صلح‌طلبی است که برای برقراری صلح آدم می‌کشد. دیکتاتور جزیره فردی است که آدم‌کشی حاکم‌های قبلی را بد می‌داند و همزمان برای آدم‌کشی آماده است. گان نمی‌خواهد ما برای کسی دل بسوزانیم. حتی وقتی ساوانت همان اوایل فیلم توسط والر منفجر می‌شود، جیمز گان یک پرنده‌ی شبیه به پرنده‌ی کشته‌شده در زندان توسط او را می‌آورد تا یادآوری کند که وی چه‌قدر مریض و ع×و×ض×ی بود. در عین حال ایده‌آل نبودن، بد به نظر آمدن و ضعف داشتن انسان‌ها لزوما به کسی اجازه‌ی سلاخی و کنترل مطلق آن‌ها را نمی‌دهد. پس یک فیلم ابرقهرمانی که راجع به ابرقهرمان‌بازی درآوردن چند خلافکار خرده‌پا و نسبتا ناشناخته است، تبدیل به نمایشی از قدرت کم‌قدرت‌ها در دنیا می‌شود.

 

[Maedeh]

وقتی استارو مشغول تصاحب مردم می‌شود، گان هوشمندانه اکثر صحبت‌های او را از زبان ژنرال دیکتاتور بیان می‌کند تا بگوید که چنین افرادی چه‌قدر بنده‌ی تفکرات احمقانه‌ای هستند که ذهن آن‌ها را به تسخیر خود درآورد. سپس وقتی استارو جان می‌دهد، باز از زبان او می‌شنویم که چرا صرفا مشغول تماشای ستاره‌ها بود و سپس به زور به روی این زمین لعنتی آمد. شاید طعنه‌ای بر جوامع مدرن که با خودخواهی، پلیدی‌ها و افراد پلید را پرورش می‌دهند و سپس به جنگ آن‌ها می‌روند. جیمز گان با همین خط داستانی به‌سادگی در حد یک فیلم کامیک‌بوکی جدید و پرمخاطب، علیه فیلم‌های ستایش‌کننده‌ی قهرمان‌های آمریکایی و بعضی از کلیشه‌های دیگر هالیوودی حرف می‌زند.

 

[Maedeh]

او آنقدر به جزئیات اهمیت می‌دهد که خاطره‌ی مخاطب از احساسات و انسانیت ریک فلگ را تبدیل به بخشی اساس پرده‌ی سوم فیلم‌نامه می‌کند و از آن برای به تصویر کشیدن بهتر اوج سیاهی شخصیتی همچون پیس‌میکر بهره می‌برد. صلح؛ چه بسیار جنگ‌هایی که به بهانه‌ی دستیابی به آن باعث چند صد لیتر خون‌ریزی شدند.

در آخر هنگامی که فیلم‌ساز به خوبی با قاب‌بندی‌های درست و سکانس‌های اکشن سرگرم‌کننده باعث شد که بفهمید کسی از پس شکست دادن آن غول عظیم‌الجثه برنمی‌آید، موش‌ها از راه می‌رسند؛ با تک‌تک اشاراتی که در طول فیلم به آن‌ها ما را برای این لحظه آماده کردند. این‌جا دیگر فیلم The Suicide Squad می‌تواند برای هر بیننده حرف خود را داشته باشد. آیا آن‌ها افراد ضربه‌خورده و رنج‌کشیده‌ی جامعه هستند که هیچ دولت و سیستمی به آن‌ها توجه ندارد؟ شاید هم نماد خشم و غم دفن‌شده‌ی مردم که اگر فوران کند، حتی یک مرد غمگین و مایل به مرگ با قابلیت پرتاب پولک‌های رنگی می‌تواند قبل از له شدن زیر حکومت، برای دقایقی تبدیل به یک قهرمان شود.

 

[Maedeh]

تیم فورس ایکس مأموریت خود را با موفقیت کامل به پایان نمی‌رساند تا گرفتار کلیشه‌هایی نشود که جیمز گان به آن‌ها حمله کرد. رازها سربسته می‌مانند. به مخاطب خوش گذشت و با او محترمانه راجع به دردهایی جدی در جهان صحبت شد. جلوه‌ی صنعتی سینما جلوه‌ی هنری آن را نابود نکرد. اصلا شاید آن موجودات کوچک که درنهایت بزرگ‌ترین و بدترین دشمن را شکست دادند، همان مخاطب‌های عام هستند که بارها و بارها موقع بحث راجع به فیلم‌ها، بی‌ادبانه به آن‌ها توهین می‌شود. ولی هم فهم و درک سینمایی خود را دارند و هم هیچ‌کس مثل آن‌ها نمی‌تواند گروه‌های بزرگی از سینماروها را تشکیل بدهد که درنهایت مشخص‌کننده‌ی مسیر جریان اصلی صنعت/هنر سینما باشند.

 

[Maedeh]

مسئله این نیست که احتمالا هیچ فیلم‌سازی به جز جیمز گان سراغ تبدیل کردن استارو به دشمن اصلی تیم فورس ایکس نمی‌رفت. بلکه ماجرا بیشتر به این برمی‌گردد که شاید باید بپذیریم که جز یک فرد عاشق پاپ کالچر و عاشق افراد علاقه‌مند به پاپ کالچر، کسی موجودی به عظمت استارو را روی پرده‌های نقره‌ای سالن‌های سینما به وسیله‌ی چندین و چند موش نابود نمی‌کرد.

«چرا موش‌ها را انتخاب کردیم، جیمز گان؟». «آن‌ها بین تمام موجودات، پست‌ترین و تحقیرشده‌ترین هستند. مخاطب عزیز اگر این شخصیت‌های پایمال‌شده هدف دارند، پس همه‌ی ما هدفی در زندگی داریم».