شعر اشعار همام تبریزی

[S O-O M]

انگور و شـ×ر×ا×ب را سعادت بادا
می م×س×ت×ی و خواب را سعادت بادا

بادام شکست روغن صافی هست
گل رفت گلاب را سعادت بادا

 

[S O-O M]

جهدی بنما تا بشناسی حق را
کانجا نخرند غلغل و بقبق را

از علم الهی که براق روح است
جز استر زینی نر احمق را

 

[S O-O M]

ای هجر تو خون کرده جگر یاران را

از وصل تو شادی دل غم خواران را

چشمت که ازوست ملک حسن آبادان

م×س×ت×ی ست خراب کرده هشیاران را

 

[S O-O M]

از در سر زلف تو پریشانی ها

خوی لب لعلت شکر افشانی ها

در باغ رخت که نزهت چشم من است

شفتالوهاست لیتنی جانیها

 

[S O-O M]

ای دل که شدی در سر آن زلف به تاب

در جایگهی خوشی مکن جنگ و عتاب

وی دیده که تشنه ای بران در خوشاب

گر تشنه ای از بهر چه می ریزی آب

 

[S O-O M]

زنهار مبالغت مکن در هر باب
در مذهب صاحب خرد این نیست صواب

بر راحت معتدل مزیدی مطلب
کز حرف زیاده می شود عذب عذاب

 

[S O-O M]

گویند که هست بی نشان آب حیات

و اندر ظلمات است نهان آب حیات

چون کرد ع×ر×ق ز شرم رویش دیدم

از چشمه خورشید روان آب حیات

 

[S O-O M]

عشق تو که در دل آتش تیز افروخت
دانم که به شمع سوختن او آموخت

بروی تو شمع همچو من عاشق شد
ناگه نفسی سرد زد و دستت سوخت

 

[S O-O M]

ای چشم تو را چو من جهانی م×س×ت
در پای تو افتاده چو گیسوی تو پست

لعل لب تو ببرد آب یاقوت
دندان خوشت قیمت گوهر بشکست

 

[S O-O M]

دوشش دیدم زلف بشولیده و م×س×ت
می آمد و دسته یی گل سرخ بدست

چون دید مرا گفت رخ زیبایم
دیدی که چگونه رونق گل بشکست