شعر اشعار ادوارد حق وردیان

[CANDY]

زمستان را دوست ندارم

وقتی بهار است.

زمستان را دوست ندارم

وقتی تابستان است.

زمستان را دوست ندارم

وقتی پاییز است.

زمستان را دوست ندارم

وقتی زمستان است.

در باغ خشکیده قدم می‌زنم

و صدای قبرها را می‌شنوم

 

[CANDY]

سایه ام نالید

چون قاصدی

در مرز مرگ و ناامیدی ایستادم

و سایه ام

دگرگون و متزلزل

مرا تا غار تنهایی ام با خود کشاند

در درونم چیزی فنا می شد،

رخت بر می بست از وجودم؛

چیزی از من کَنده می شد

و گم می شد تا ابد

نالیدم

در ظلمتی مخوف نالیدم

پرنده ای

استوار بر جمجمه ام ایستاده بود

منقارش را حریصانه در بافت های مغزم فرو می برد

و نخ زرین رؤیاهای آبی ام را

بیرون می کشید

نالیدم

بر بلندی های ناامیدی نالیدم

آن گه

تصویر پرنده سان و دگرگون تو را

بر جمجمه ام دیدم

تو به وجد آمدی،

قهقهه زدی،

منقار سرخ فام و باشکوهت را جنباندی

و نخ زرین رؤیاهای آبی ام را

بر گردنت آویخته،

پرواز کردی

 

[CANDY]

صدای کرنا

گوش‌مان را برد.

کسی از میان مُردگان

برنخاست،

اما زندگان

ساکت و سر به زیر،

بدون کرنا،

زیر لحاف‌های خاکی

به خوابیدن ادامه می‌دهند