شعر اشعار احسان افشاری

[Miss Nili]

با تواَم روحِ زمستان خورده
باغِ ممنوعه‌ی باران خورده

ماهِ در برکه شناور شده‌ام
آخرین ب×و×س×ه‌ی لب‌پَر شده‌ام

روح من،راهبه‌ی هرجایی
زن‌ترین قسمتِ این تنهایی

مسخِ آواره‌ترین پاییزم
قعرِ آیینه فرو می‌ریزم

خوبِ من حالِ بدم را دیدی
سال‌ها جزر و مدم را دیدی

چشم‌ها را به تماشا نگذار
تُنگ را بر لبِ دریا نگذار

ساعتِ واهمه را کوک نکن
خانه را این همه مشکوک نکن

این همه سایه به دنبال نکِش
قفس کوچکِ من؛بال نکِش

آخرین تجربه‌ی آغوشم
قدمی دور شوی خاموشم

خالی‌ام،دور و برم تنهایی‌ست
نیمه‌ی بیشترم تنهایی‌ست

روحِ من،راهبه‌ی سرگردان
صورتِ آینه را برگردان

به همان سمت که باران بودم
پسرِ خوبِ دبستان بودم

آسمانم ورقِ کاهی بود
مغزم انباشته از ماهی بود

گیج می‌خوردم و زیبا بودم
اولین کاشفِ رویا بودم

آسمان زیر سرم تا می‌شد
شهر در پیرهنم جا می‌شد

فکرِ صبحانه‌ی فردا بودم
سارق تُنگِ مربّا بودم

زندگی این همه بی‌رنگ نبود
خوابِ گنجشک پُر از سنگ نبود

باد در پنجره عریان می‌شد
با دو خط برف زمستان می‌شد

چادرِ دخترکان دریا بود
دانه‌های دلشان پیدا بود

دختران سوره‌ی مریم بودند
دلبرانِ ع×و×ض×ی کم بودند

دفترم خانه‌ی موشک‌ها بود
خوابِ من دزدِ عروسک‌ها بود

کودکی‌های درونم مُردند
گشنه بودند؛عروسک خوردند

گشنه بودم،ولعت حس می‌شد
بودی اما خلاَت حس می‌شد

آن زمان فکرِ شکستم بودی
بادِ شلاق به دستم بودی

این زمان بود و نبودم خطر است
آفت از عافیتم بیشتر است

رگِ خون‌مُرده‌ی این کوچه منم
سمتِ سَرخورده‌ی این کوچه منم

وسطِ کوچه به شب پیوستم
بی‌تو از هر دو طرف بن‌بستم

در ببندم همه جا زندان است
در اگر باز کنم طوفان است

تا مرا خانه‌ی امنی دیدی
مثل طوفان به خودت پیچیدی

دردم از هیچ‌کسی پنهان نیست
حملِ این خاطره‌ها آسان نیست

من کتک خورده‌ی احساسِ خودم
زخمیِ معدنِ الماسِ خودم

این همه خانه‌گریزی کم نیست
وزنِ این دردِ غریزی کم نیست

با تواَم منظره‌ی ناپیدا
خانه‌ی گمشده در برمودا

نیروانای منِ لامذهب
پس کجایی تو در این ساعتِ شب؟

دیر کردی و به شب پیوستم
بی تو از هر دو طرف بن‌بستم

نرسیدن به تو آغازِ کُماست
انقراضِ همه‌ی رویاهاست

تو سرابی و معما داری
فقط از دور تماشا داری

از نبودِ تو هوا پُر شده است
شعرم از بادنَما پُر شده است

شعرها واژه‌تکانی کرده‌اند
با نبودِ تو تبانی کرده‌اند

این منم رهگذری بیگانه
مردِ شب‌های مسافرخانه

از ملاقاتِ خطر برگشته
سایه‌ای از دَمِ در برگشته

من به این حال بدی معتادم
به جنونی ابدی معتادم

کار من زمزمه در بلوا بود
بستری کردنِ یک رویا بود

کاش روزی که تو را می‌دیدم
سر از آن معرکه می‌دزدیدم

میله تا میله قفس دلتنگی‌ست
رفت و برگشتِ نفَس دلتنگی‌ست

پیش تو دردِ مجسم بودم
من برای قفست کم بودم

نیستی راه نشانم بدهی
وقتِ کابوس تکانم بدهی

نیستی پنجره‌ها تَر شده است
وزنِ باران دو برابر شده است

پنجره بعدِ تو از هم پاشید
مستطیلی شد و من را بلعید

بر سَرم طاقِ دو اَبرو کم شد
رقصِ بی‌نقصِ دو چاقو کم شد

رقص کن شعله‌ی دست‌آموزم
بعد از این دلهره‌تر می‌سوزم

بعد از این تکیه به آوارِ همیم
هر دو آینه‌ی انکار همیم

سال‌ها وسوسه بود و تَنِ تو
بعد از این آهِ من و دامنِ تو

آه در سینه‌ی من پا نگرفت
شعله‌ای بود که بالا نگرفت

کشتنِ خاطره تاوان دارد
کلماتم سرِ هذیان دارد

صبر کن میوه‌ی عشقم کال است
تیله‌هایم وسطِ گودال است

با تواَم خاطره‌ی رنگیِ من
حسِ دورانِ کهن‌سنگیِ من

جانِ این خانه به لب آوردم
غار کو تا به خودم برگردم

چکمه‌های شبِ اسفندم کو
طرحِ ته‌مانده‌ی لبخندم کو

ترسِ گمراه شدن بر سرِ پیچ
عصر بیکارِ دویدن تا هیچ

شام تا بام،پدر،پارو،برف
درد دل کردنِ مادر با ظرف

مادرم بغضِ جهانم را خورد
سایه‌ای شد تهِ پَستو پژمرد

من ولی گرمِ تماشا بودم
فکرِ صبحانه‌ی فردا بودم

آه آن منظره‌ی داغ چه شد
سیب دزدیدنم از باغ چه شد

خواستم پا به زمان بگذارم
سیبِ دندا‌ن‌زده را بردارم

دامنِ خاطره‌ها پاک نبود
سیبِ دندان‌زده بر خاک نبود

با تواَم خاطره‌ی تبعیدی
تو هم از شکلِ جهان ترسیدی

تو هم آواره‌ی این درد شدی
مثل من از همه دلسرد شدی

از دَم و بازدمِ خود سیری
عمقِ مرداب نفَس می‌گیری

تو هم اندازه‌ی من شب دیدی
درد دیدی و مرتب دیدی

ساکنِ مزرعه‌ای مسمومیم
که به قحطیِ بدی محکومیم

دستِ این مزرعه گندم نرساند
عشق ما را به تفاهم نرساند

خسته از عمقِ هزاران پایی
بازمی‌گردم از این تنهایی

بازمی‌گردم و سر می‌گیرم
رو به آیینه سپر می‌گیرم

حرف بسیار و زمان کوتاه است
نیمه‌ی گمشده‌ام گمراه است

نه قراری،نه بهاری دارم
بی تو با خویش چه کاری دارم

من به طغیانِ قلم نزدیکم
به نفس‌های عدم نزدیکم

ما گذشتیم و زمان می‌گذرد
بود و نابودِ جهان می‌گذرد

این زمین خانه‌ی حیرانی نیست
غیرِ یک شوخیِ کیهانی نیست

من و بیهودگی‌ام یک چیزیم
هر دو از بارِ جهان سرریزیم

من و بیهودگی‌ام همدستیم
سایه‌ای آن طرفِ بن‌بستیم

من همین جای زمان می‌مانم
گفته بودی که بمان،می‌مانم

تو ولی در پیِ دنیایت باش
فکرِ تنهاییِ فردایت باش

من بریدم، سرِ پا باش خودت
و نگه‌دارِ خدا باش خودت

 

[Miss Nili]

حالا که فاتح نیستی
کوه رو پُر از باروت کن

دریا همین نزدیکیاست
خاکسترم رو فوت کن

با چشم‌های مه زده
هر روز خوابم می‌کنی

من کوهِ یخ بودم ولی
داری مذابم می‌کنی

دلخوش به چیزی نیستم
این برزخو زیبا نکن

با مشت می‌کوبم به در
بشناسم اما وا نکن

با ابرها می‌خوابم و
از ابر بارونی‌ترم

فریادهای آخرت
می‌پیچه هر شب تو سرم

دریای من با دستِ تو
خاکسترِ اندوه شد

اِنقدر سنگ انداختی
تا رفته رفته کوه شد

دوزخ‌تر از آغوشِ تو
جایی برای من نبود

یک عمر موندم پای تو
پاداشِ من رفتن نبود

 

[Miss Nili]

طرزِ فکرم به طرزِ رفتارم
پیچ می‌خورد و تاب برمی ‌داشت

در گلاویزِ کِی خودم باشم
دستی از من نقاب برمی‌داشت

منِ در کوچه‌های دیروزی
باز سرگرمِ تیله بازی بود

همچنان دخترِ خدیجه سیاه
به طلاق از رحیم راضی بود

شکلِ روحی سپید می‌دیدَش
فاطی از کله قند می‌ترسید

گرچه کر بود و لال بود اما
از صدای بلند می‌ترسید

از همان روزهای کودکی‌اش
فاطی از سینه بند می ‌ترسید

کوچک و قرمز و چروکیده
چشمِ فاطی شبیه کشمش بود

صورتِ استوانه‌ای شکلش
مثل جوراب‌های نخ‌کِش بود

با خطوطِ عمیقِ پیشانی
ریل بر روی ریل دوخته بود

چشم را خوبتر که می‌دیدی
مثل بادام‌های سوخته بود

فاطیانِ محله بسیارند
فاطیانی که شیر می‌دوشند

فاطیانی که چارچوغِ سیاه
روی تاپی بنفش می‌پوشند

چشم بر روی خاک می‌سایند
مردِ رویا ولی نمی‌آید

سایه ها را همیشه می‌پایند
مردِ رویا ولی نمی‌آید

دَه شکم انتظار می‌زایند
مردِ رویا ولی نمی‌آید

فاطیِ دشت‌های بابونه
تنِ جا مانده بر صلیبی بود

مردِ رویا سوارکار نبود
بلکه خود،اسبِ نانجیبی بود

باز آیینه دست می‌گیرد
مثل یک بیوه‌ی خرافاتی

قاصدک پَر نمی‌زند اما
همه جا فوت می‌کند فاطی

در نگاهش گناه می‌رقصد
او سبک شد،مثل کاه می‌رقصد

آن‌ورِ میله‌های بی‌پرواز
با دلی راه راه می‌رقصد

سرنوشتم سپید می‌خوانَد
گیسوانش سیاه می‌رقصد

داشتم گوش فیل می‌خوردم
خبرِ مرگِ مادرم آمد

مثل دیوارِ خانه شیری بود
کهکشانی که بر سرم آمد

داشتم گوش فیل می‌خوردم
پشتِ آن روزهای بادا باد

من حواسم به گوش فیلَم بود
مرد آهسته چرخ را هُل داد

خواستم پول را حساب کنم
خبر مرگِ مادرم آمد

سکه از دستِ کوچکم افتاد
–

خبرِ مرگِ مادر آمده بود
مرگِ مادر مگر خبر دارد؟

که من این روزها چه دلتنگم
مرگِ مادر چه زیر سر دارد

که من این روزها بد آهنگم؟
–

خط به خط پلکِ باد کرده‌ی من
زیر چشمم سوال خواهد شد

روزها این چنین که می‌گذرند
بعدِ یک هفته سال خواهد شد

آن که در گور چشم باز کند
توی گهواره چال خواهد شد

چشم در چشم خواب می‌ریزد
از شبم آفتاب می‌ریزد

گوش،فریاد را نمی‌فهمد
روسری،باد را نمی‌فهمد

آسمان در تصرفِ کوه است
پنجره ابتدای اندوه است

کهکشان‌ها به ذره خاتمه یافت
ردِ پاها به درّه خاتمه یافت

چشم‌هایم پُر از تماشا بود
تُنگِ دیدار اشتباهی شد

من فقط آمدم نگاه کنم
ماهیِ تُنگ،مار ماهی شد

یَله در انزوای خود بودی
زنِ رویای هیچکس نشدی

آی فاطیِ کفش گم کرده
سیندرلای هیچکس نشدی

با دو اتگشت در برابر هم
با خودم استخاره می‌کردم

بعدِ یک عمر آیه الکرسی
نخِ تسبیح پاره می‌کردم

خانه تالابِ گاو خونی شد
کوچه یک امتدادِ سَرخورده

شهر مانند شیروانی بود
کشور انگار گربه‌ای مُرده

بومیِ رازیانه‌های شگفت
در سه تیغِ بنفشِ کوهستان

بر جنین با جنون عَیاق شدم
شیره‌ی مرگ خوردم از پستان

زیر کرسی هویج می‌خوردم
وقت‌هایی که برف می‌آمد

بعدِ از دست دادنِ مادر
پدرم کم به حرف می‌آمد

صورتت گندمی نبود ولی
گندمت زیرِ کِشت گم می‌شد

آنقَدَر در دلت جهنم بود
زیرِ پایت بهشت گم می‌شد

مرگ مانند یک گرامافون
زندگی مثل چرخِ خیاطی‌ست

فاطیانِ محله بسیارند
راستی نامِ مادرم فاطی‌ست

...

 

[Miss Nili]

برف آمد که جای پای تو را
بر زمین عمقِ بیشتر بدهد

برف آمد که با زبانِ سپید
جغد را از درخت پَر بدهد

از همین قابِ مستطیلی شکل
دیده ام ایستگاهِ آخر را

شیشه‌ها را بخار می‌گیرد
تا نبیند نگاهِ آخر را

چیزی از آسمان نمی‌خواهم
تو اگر لکه ابرِ من باشی

زندگی را به گور می‌بخشم
تو اگر سنگِ قبرِ من باشی

باز کردم دهانِ پنجره را
با زمین و زمانه بیگانه

کوبلَن را به یاد آوردم
دخترِ بورِ دست بر چانه

با قدم‌ های نابِهنگامت
از جهان ضربِ شَست می‌گیری

شال بر گردنت که می‌پیچید
چمدان را که به دست می‌گیری

تا زمستان کلاه را برداشت
دستِ پاییز را رها کردی

نابِهنگامِ رفتنت سخت است
سخت ‌تر اینکه برنمی ‌گردی

گیس؛گلخانه‌ی پریشان است،
مُژه انبوهِ نیزه‌داران است

دست چاقوی نافِ زنجان است،
قلب حمامِ فینِ کاشان است

خانه تابوت،ابرها مسکوت
ی تو من شکلِ دیگری دارم

مثل تنهاییِ امیرکبیر
سرِ درخون شناوری دارم

تَن؛مه‌آلود مثل بینالود
آتشِ آستینِ الوندی

چکمه‌ات را چه خوب می‌پوشی
دکمه‌ات را چه خوبی می‌بندی

صندلی‌های باغ فرسودند
تیرهای چراغ ویران شد

و نسیمی که لای موهایت
آنقَدَر ماند تا که طوفان شد

می‌توانی دوباره گیسو را
دورِ دنیای من کمند کنی

در تو قندیل بست رویایم
وای اگر شعله را بلند کنی

زندگی یک قمارِ باخته بود
مرگ یک حسِ ناشناخته بود

تا بیاییم فکرِ کوچ کنیم
اسبِ اَبلق شبانه تاخته بود

کارِ فهماندن و پذیرفتن
کارِ شمشیرهای آخته بود

راستی روزِ گم شدن در باد
کاری از دستِ دست ساخته بود

گاهی آدم چقدر تردید است
گفتگوهای رد و تایید است

با کمی خنده گفت: خواهم رفت
عشق کارش همیشه تهدید است

راه می‌گفت رفته‌ ای آری
جای پای تو مُهرِ تایید است

چرک برداشت پای ماندنِ من
چاره‌ی کار غسلِ تبعید است

سیب‌ها در هراسِ تقسیمند
دست‌ها دست‌های تقدیمند

چشم‌هایت هنوز ویرانگر
شانه‌هایم هنوز تسلیمند

روزهایی که با تو داشتم
خواب‌هایی بدونِ اِقلیم‌اند

آی هجری‌ترینِ شمسی‌ها
روزهایم کجای تقویمند

 

[Miss Nili]

آسمان تار، زمین تور، خیابان تیر است
آه این بیشه قدم‌گاهِ کدامین شیر است

من کجا با که قراری ابدی داشته‌ام
درِ تابوتِ تو را پنجره انگاشته‌ام

کِی کلاه از سرم افتاد زمستان آمد
کِی دو تا ابر به هم خورد که باران آمد

من کجا دست به یالِ تو زدم سنگ شدم
کِی قلم دستِ تو افتاد که من رنگ شدم

چتر با یادِ تو ساییدم و باران آمد
با تو از بادنما گفتم و طوفان آمد

آمدی نعشِ غزل‌باخته را جان بدهی؟
جنگلِ سوخته را وعده‌ی باران بدهی؟

هر کجا راه زدم صورتِ او را دیدم
در خودم چاه زدم صورتِ او را دیدم

نم شدی،رود شدی،آتشِ نمرود شدی
آن‌ورِ قوسِ رصدخانه‌ی من دود شدی

ایستادی خفه شد نایِ بیابانیِ من
راه رفتی ع×ر×ق افتاد به پیشانی‌ِ من

خوشه‌ی انگوری و انگور نمی‌دانی چیست
مو برآشفتی و منصور نمی‌دانی چیست

تو عسل می‌خوری و زندگی‌ات شیرین است
مرگ در لانه‌ی زنبور نمی‌دانی چیست

دختر اَبروی کمان‌دارِ کمین کرده‌‌ی من
سر جدا کردی و ساطور نمی‌دانی چیست؟

دختری کفش طلا گم شده در پیرهنم
داستان‌های شما گم شده در پیرهنم

تا که شیر از شبِ نخجیر به من برگردد
چند آهوی رها گم شده در پیرهنم

یاوه می‌گویم و شاید که حقیقت دارد
چند وقتی‌ست خدا گم شده در پیرهنم

من که در جنگلِ او طوطیِ سرگردانم
نسَبم را به کدام آینه برگردانم

متولد شده در شعر،جنینی که تویی
نابِکارم،چه بکارم به زمینی که تویی

برفی و کوه برای تو نشیمن‌گاه است
آه اگر آب شود قله‌نشینی که تویی

سرِ عقل آمده‌ام پا بگذارم بانو
سرِ زانوی خودم سر بگذارم بانو

من که باشم که از آغوشِ تو سودی ببرم
من همین بس که از آتشکده دودی ببرم

آی سر کرده‌ی در پرده‌ی تنبور به دست
چار مضراب بزن یک‌سره بر هر چه که هست

پل نبستم که به آغوشِ تو سر بسپارم
پل شکستم که به رودِ تو قدم بگذارم

رود دریا شد و دریا به خیابان پیچید
اتوبوسی که نیامد سرِ میدان پیچید

زورقِ ساحلی‌ام،اسکله‌ی تزیینی
دستِ بیرون زده از موجِ مرا می‌بینی؟

خطِ پُر حادثه‌ام،منظره‌ی تو در تو
آه اگر باز شود در،تو نباشی آن سو

دَر ولی صخره‌ی سنگ است که ویران نشود
آن‌که بی‌من چمدان بست پشیمان نشود

کفشِ تردید به پا کردم و راه افتادم
شادم از این‌که به این روزِ سیاه افتادم

بعدِ هر نامه زدی زیر الفبای خودت
کفش پا کردم و رفتی پیِ دنیای خودت

ساده از ماهیِ راهی شده‌ات می‌گذری
تور انداخته‌ای آبیِ دریا ببری؟

تا که بر دار نجنبم،گره محکم زده‌ای
با همان دست که فنجانِ مرا هم زده‌ای

فاش می‌گویم و از گفته‌ی خود غمگینم
چای می‌نوشم و در چای تو را می‌بینم

مثل ماهی که به مرداب بیفتد گیجم
مثل قلاب که در آب بیفتد گیجم

تا که شطرنج تویی مات منم،کیش منم
کافِ کندوی عسل،نوش تویی،نیش منم

گرگ و میش است هوا،گرگ منم،میش تویی
ظهرِ غمباره‌ی طوفانیِ در پیش تویی

مثل ماهی که به مرداب بیفتد گیجم
مثل یک بچه که از تاب بی‌افتد گیجم

زنِ رسواگر و سودا زده برگرد به قبل
قبل از آنی که بیایند و بکوبند به طبل

خاک اگر پنجه به آرامشِ رودم بزند
یا که آتش به سراپای وجودم بزند

باد اگر بر سرِ گیسوی تو بدخواب شود
آب اگر دورِ خودش پیچد و گرداب شود

من بعید است به نزدیک شدن فکر کنم
استوایی‌تر از آنی که یَخت آب شود

عاقبت عشق به یک خاطره می‌پیوندد
کفش می‌ساید و می‌خندد و دَر می‌بندد

خانه تابوتم و مبهوت، نخواهی آمد
سبدم پُر شده از توت، نخواهی آمد

می رسی نامه‌ی بر باد ولی بعد از مرگ
من تو را می برم از یاد ولی بعد از مرگ!

 

[Miss Nili]

توی ذهنم یه حرم می‌سازم
با کبوترای باد آورده

پابرهنه راه می‌افتم هر شب
رو به یک مرقدِ بارون خورده

هر مسافری مسیری داره
هر مسیری به یه مقصد می‌رسه

وقتی با ذکرِ تو بیرون می‌زنم
هر خیابونی به مشهد می‌رسه

مشهدِ روزای دلتنگیِ من
از غریبه‌ها نشونی داری

هم یه آسمونِ خاکی داری
هم یه خاکِ آسمونی داری

من همون آدمِ سابق می‌شم
اگه تو پشت و پناهم باشی

تویی که ضامنِ هر آهویی
چی می‌شه ضامنِ آهم باشی

تو سراشیبیِ حسرت بودم
راهِ برگشتو نشونم دادی

منو بردی به تماشای خدا
از همین پنجره‌ی فولادی

از همه دار و ندارِ دنیا
مُهر و سجاده فقط همرامه

واسه دیدارِ تو سرگردونم
مثل تسبیحی که تو دستامه

من همون آدمِ سابق می‌شم
اگه تو پشت و پناهم باشی

تویی که ضامنِ هر آهویی
چی می‌شه ضامنِ آهم باشی

 

[Miss Nili]

از شمس می نویسی و با ماه می پری
در مشت سیب سرخی و بر پشت خنجری

موی طلایی تو کجا روی من کجا
هندوی سبزه را چه به بازار زرگری

من در کدام پرده فراخوانده می شوم
خود پرده می کشانی و خود پرده می دری

تا راه می زنم که ببینم، مخالفی
تا آه می کشم که بگویم، مکدری

تو، لذت مکاشفه در باغ های م×س×ت
من قفل زنگ خورده ی جا مانده بر دری

هم در غزل غزال تو را جست رودکی
هم در قصیده قصد تو را داشت انوری

کابوس رد پای تو را خواب دیده ام
از هرچه بگذریم … مبادا که بگذری !

 

[Miss Nili]

بالا بلند صفحه ی طولانی
اسفند کوچه های چراغانی

ای ابر آسمان جول بارانی
آهوی در گریز خیابانی

بانوی صبح سربه گریبانی
انگشت توست بر خط پیشانی

من زنده ام که فاتحه می خوانی
–

باز آمدی به طعنه و طنازی
حمام خون براه بیندازی

آیینه ای و گرد نمی فهمی
حالت خوش است درد نمی فهمی

دوزخ بهشت خواهر عزرائیل
خورشید تپه های چغا زنبیل

از جوی کوچه ای نپریدم من
تو پابرهنه می گذری از نیل

کیشم به چشمهای تو کافر کیش
ماتم به چشمهای تو با ماتم

صد بشت من حواله خنجر شد
قلب تو بود خانه امواتم

سر می بری در اخر مهمانی
تا باز هم مناره بجنبانی

در این خراب خانه که بقرنج است
میلم به مار بیشتر از گنج است

غولی که از چراغ در آوردم
مرگ آرزوی سینه ستبری شد

رفتم کمی قدم بزنم با خود
دمپایی ام به یاد تو ابری شد

با چکمه روی برف نمی رقصی
چون برف روی بام نمی آیی

گلهای سرخ دست تو می بینم
با تیغ انتقام نمی آیی

از مرده اعتراف نمی گیری
هذیان روزهای غم انگیزم

آتش بکش تمام خیابان را
من پشت پایت آب نمی ریزم

ای خانه ات خزانه دلتنگی
ای کوچه ات روایت ولگردی

از من بگیر هرچه نبخشیدی
با خود ببر هر آنچه نیاوردی

دیگر لباس سرمه اییت بانو
از روی بند رخت نمی افتد

پاییز ناگوارتری دارد
برگی که از درخت نمی افتد

آن کس که اهل ناز و ادا باشد
اینگونه بی درنگ نمی آید

هرگز کسی بخاطر بوسیدن
با قبضه تفنگ نمی آید

معمار کار کشته ی ویرانی
باسنگ ریزه کاخ بنا کردی

شربت شفای مرگ هواست نیست
با ب×و×س×ه قتل عام بپا کردی

تابوت شکن نبودی و در تابوت
با مرگ ،تف به ذات زنا کردی

دیگر حماقت است که میپرسم
دست مرا چگونه رها کردی

من بادبان کشتی غرقابم
بر روی اب حال خوشی دارم

مادر مرا به حال خودم بگذار
در منجلاب حال خوشی دارم

نوحی که در قمار تو می بازد
کشتی برای خویش نمی سازد

آری تو مرده ای و هوا خوب است
دیگر به سقف خیره نمی مانم

در خانه با کتاب سرم گرم است
دستی نمی کشد به خیابانم

آری تو مرده ای و هوا خوب است
مهتاب روی پنجره می پاشد

من زنده ام هنوز نفس دارم
شاید که حس مرگ همین باشد

من کاسه کاسه زهر شدم بی تو
یک لا قبای شهر شدم بی تو

پایان مرگ و میر غم انگیز است
کفتار بعد شیر غم انگیز است


...

 

[Miss Nili]

از قرنطینه به تبعید ببر مختاری
تو که نمرودترین آتش این بازاری

مردم از بس که نمُردم ! کفنم خیس نشد
ابر من بر سر چتر چه کسی می باری ؟

تو فقط خاطره ایی باش و به من فکر نکن
من خوشم بر لب این پنجره با سیگاری

من چه خاکی سر آن خاطره ها بگذارم
تو اگر سایه به دیوار کسی بگذاری؟

آه از این وحشت یک عمر به خود پیچیدن
در زمستان پتو این همه شب بیداری

گسلی زیر همین فرش برایم بگذار
نامه نه خاطره نه ، زلزله ایی آواری !

مرگ دلخواه ترین حسرت من بود ولی
مرگ با له شدگان تو ندارد کاری

 

[Miss Nili]

چقدر منطبقی با حروف امضایم
چقدر سمت تو مایل شدند پاهایم

چقدر هیچ کسی مثل چشمهای تو نیست
همان دو آبی منجر به خواب دریایم

تمام خاطره را در تو بازمی گردم
و می رسم به شبی پشت بادبانهایم

شبی که نیمه ی پنهان دستهای تو است
شبی که پاشنه اش می کشد به رویایم

بپاش روی لباسم بهارنارنجم
بریز روی کتابم غزلمُربایم

تو مغرضانه ترین شکل دوست داشتنی
که با وجود وجودت هنوز تنهایم