نقد و بررسی نقد فیلم Fear Street | جایگزین ایده‌آل سریال Stranger Things؟

[Maedeh]

سه‌گانه‌ خیابان ترس (Fear Street) از نگاه خوره‌های ژانر وحشت، به‌طرز مقاومت‌ناپذیری طلسم‌کننده به نظر می‌رسد. این فیلم‌ها که به عنوانِ نامه‌ی عاشقانه‌ای در مدح سبک‌های مختلفِ سینمای اسلشر تبلیغات شده بودند، نوید ضیافتِ پُرریخت‌و‌پاش، باشکوه، نوستالژیک و خون‌باری پُر از قاتلان نقاب‌دار، دخترانِ جیغ‌جیغو و بدن‌های مُثله‌شده را که در لایه‌ی ضخیمی از نورهای دل‌انگیزِ نئونی پیچیده شده‌اند می‌دادند. محصول نهایی اما به جای سیراب کردنِ عطش خون و هیجانِ طرفداران اسلشر، آنها را دلسرد از تماشای فیلم‌هایی که برخلافِ همه‌ی ادعاهایشان هیچ درکی از جذابیت‌های معرفِ این ژانر ندارند بدرقه می‌کند. نتیجه فیلم‌های هستند که به جای اینکه خود با تبدیل شدن به یک نمونه‌ی تاثیرگذار از این ژانر، شیفتگی‌مان به آن را از نو شعله‌ور کنند، به فراتر از مجموعه‌ی کسالت‌باری از ارجاعات خشک و خالی به آثار برجسته‌ی گذشته‌ی این ژانر صعود نمی‌کنند. مقدار زیادی شور و اشتیاق و وعده و وعیدهای هیجان‌انگیز در نتیجه‌ی مقدار اندکی مهارت فیلمسازی، در کمال تاسف یا از شکوفایی باز مانده‌اند یا کاملا هدر رفته‌اند.

 

[Maedeh]

جدیدترین رویدادِ نت‌فلیکس که هرکدام از قسمت‌هایش با فاصله‌ی یک هفته از یکدیگر پخش می‌شدند، به‌طرز انکارناپذیری جامعه‌ی آماری طرفدارانِ سریال چیزهای عجیب‌تر (Stranger Things) را هدف قرار داده است. تریلوژی خیابان ترس که اقتباس نه چندان وفادارانه‌ای از مجموعه کتاب‌هایی به همین نام اثرِ آر. اِل. استاین هستند، در یک شهر نفرین‌شده به اسم شِی‌دی‌ساید اتفاق می‌اُفتد. شهری که نام شایسته‌اش در آن واحد بازتاب‌دهنده‌ی سایه‌های شوم و رازهای تاریکی که مثل کِرم در زیر پوستش جولان می‌دهند است. شِی‌دی‌ساید که در نقطه‌ی متضادِ شهرِ آفتابی، پُرناز و نعمت، مرفه‌نشین و خالی از جُرمِ سانی‌ویل در همسایگی‌اش قرار می‌گیرد، به لطفِ آمار آدمکشی و قاتل‌خیزی بالای آن توسط رسانه‌ها به عنوان «پایتختِ قتل ایالات متحده» توصیف می‌شود و سابقه‌ی دور و درازی در زمینه‌ی خونریزی‌های دسته‌جمعیِ غیرقابل‌توضیح که قدمتش به قرن‌ها قبل بازمی‌گردد دارد؛ تاریخِ ۳۰۰ ساله‌ای که با هرکدام از دنباله‌ها که از لحاظ زمانی رو به عقب حرکت می‌کنند، بیش از پیش مورد کندو کاو قرار می‌گیرد.

 

[Maedeh]

فیلم نخست که ۱۹۹۴ (بعدی در سال ۱۹۷۸ و آخری در سال ۱۶۶۶ جریان دارند) نام دارد، با ارجاعِ مستقیمی به سکانس افتتاحیه‌ی جیغ، ساخته‌ی وس کریون آغاز می‌شود. مایا هاوک، نخستین ستاره‌ی چیزهای عجیب‌تر که در این فیلم‌ها حضور دارد، شب‌هنگام در فضای متروکه‌ی یک فروشگاه با ضرباتِ متوالی چاقوی قاتلی با نقابِ اسکلت به قتل می‌رسد. اما فردا صبح بچه‌های دبیرستانِ محلی از شنیدنِ خبر یک قتل دیگر چندان وحشت‌زده و غافلگیر نمی‌شوند؛ آنها از زمانی که یادشان می‌آید، این نوع جنایت‌ها جزیی از روتینِ قابل‌پیش‌بینیِ شهرشان بوده است. این احساسِ بدشگونی فراگیر و گریزناپذیر که سراسر زندگی‌شان را احاطه کرده است، به تدریجِ جمعیتِ جوان شِی‌دی‌ساید را بدبین و مایوس کرده است و آنها را به‌شکلی بار آورده است که با این حقیقت اجتناب‌ناپذیر که زندگی‌شان به چیزی جز بُن‌بست منجر نخواهد شد کنار آمده‌اند. ۱۹۹۴ پیرامونِ دختری به اسم دینا جریان دارد که به تازگی زخمِ عاطفی عمیقی را متحمل شده است: پس از اینکه سامانتا، معشوقه‌اش، به سانی‌ویل نقل‌مکان می‌کند تا با مادر تازه طلاق‌گرفته‌اش زندگی کند، رابطه‌ی آنها از هم می‌پاشد.