نقد و بررسی نقد فیلم لامینور – جایی برای پیرمردها نیست

[Maedeh]

فیلم لامینور به عنوان جدیدترین ساخته داریوش مهرجویی نه‌تنها بدترین ساخته کارنامه کاری او لقب می‌گیرد بلکه عنوانی فاقد هویت و ساختار مشخص است که به شکل توهین‌آمیزی خسته‌کننده و بی‌هدف به نظر می‌رسد. فیلم جدید مهرجویی حتی در سطح و اندازه تله‌فیلم‌های صدا و سیما هم نیست و احتمالا از پس به چالش‌کشیدن فیلم‌های جنجالی ایرج ملکی هم برنمی‌آید.

تماشای فیلم لامینور برای همه مردان و زنانی که از پیرشدن می‌ترسند، توصیه می‌شود. چراکه این فیلم به مخاطب خود می‌آموزد که پیرشدن را باید پذیرفت و نباید در برابر جریان قدرتمند آن ایستادگی کرد. ایستادگی بیش از حد در برابر پیرشدن و نپذیرفتن این حقیقت که انسان از یک نقطه‌ای به بعد دیگر توانایی رقابت با جوان‌ترها را ندارد، می‌تواند به شکل‌گیری فجایعی مانند فیلم لامینور منتهی شود.

 

[Maedeh]

شک و تردیدی وجود ندارد که داریوش مهرجویی یکی از مهم‌ترین کارگردانان تاریخ سینمای ایران است. فیلم گاو به عنوان دومین ساخته او یکی از تحسین‌برانگیزترین فیلم‌های قبل انقلاب بود که در دوران سینمای روحوضی آن روزهای ایران حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. مهرجویی با فیلم آقای هالو یک کمدی درام به‌یادماندنی از خودش به یادگار گذاشت و با فیلم دایره مینا به خوبی ثابت کرد که می‌تواند داستانی ساده را به روشن‌ترین شکل ممکن روایت کند.


وقوع انقلاب وقفه‌ای طولانی در مسیر کارگردانی مهرجویی ایجاد کرد. اما مهرجویی با فیلم اجاره‌نشین‌ها که در سال ۱۳۶۵ اکران شد توانایی‌های خیره‌کننده‌اش را برای چندمین بار به تصویر کشید. فیلم اجاره‌نشین‌ها هنوز هم یکی از بهترین فیلم‌های کمدی تاریخ سینمای ایران است و البته که یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های دهه ۶۰ هم لقب می‌گیرد. مهرجویی در سال‌ ۱۳۶۸ احتمالا با بهترین فیلم کارنامه کارگردانی‌اش به سینما بازگشت؛ فیلم هامون.

 

[Maedeh]

فیلم هامون نه‌تنها بهترین فیلم داریوش مهرجویی لقب می‌گیرد بلکه یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران است که تحسین منتقدان و تماشاگران را برای مدت‌ها به همراه داشت. مجله فیلم در سال ۱۳۸۳ یک نظرسنجی برگزار کرد که براساس نتایج آن شخصیت هامون [با هنرنمایی بی‌مثال خسرو شکیبایی] به عنوان تاثیرگذارترین شخصیت تاریخ سینمای ایران انتخاب شد. فیلم هامون به حدی تکان‌دهنده و مسخ‌کننده بود که می‌توانست کارنامه هنری هر کارگردانی را برای همیشه تغییر دهد.

او در سال ۱۳۷۰ با فیلم بانو آمد. داریوش مهرجویی درباره فیلم بانو می‌گوید:

فیلم بانو در واقع ادامه یا تحول و رشد همان تم فیلم هامون است. فیلم بانو در واقع، فیلم هامون زنانه است و فیلم، سرگذشت رنج او.