مذهبی خاصیت دعا

[Maedeh]

این نکته را بگویم، دعا دو خاصیت دارد:

1- تو را به اندازه ای که مضطرّ و متوجه می شوی، به خواسته هایت می رساند و به تو می دهند.

2- دعا می کنی به خاطر این که عبودیت و وابستگی و تعلّقت را اثبات کرده باشی و برایت مهم نیست که می دهند یا نه، برآورده می کنند یا خیر. و حتّی منتظر اجابت هم نیستی که حقیقت عبادت و بندگی دعاست؛ «الدُّعاءُ مُخُ الْعِبادَةِ».

روحش دعاست. می گوید:

حافظ کار تو دعا کردن است و بس در قید این مباش که نشنید یا شنید.

در این نالیدن است که ارتباط پیدا می کنی و از مکر شیطان است که نکند صدا را نمی شنود تا زمزمه ی تو را خاموش کند.

در روایت آمده که یکی از اسامی قیامت یوم الحسرة می باشد. حتّی حسرت برای مؤمنین. در آن روز می گویند تو دعاهایی کرده ای و به خاطر جهاتی مستجاب و برآورده نشد. حال در برابر آن چه به تو ندادیم، این همه برای تو. آدمی حسرت می خورد و می گوید کاش هیچ یک از دعاهای من برآورده نمی شد.

اصلًا رنج این را نداشته باشید که برآورده شد یا نشد؛ چون حقیقت دعا در این است که من محتاجم؛ «رَبِّ انّی لِما انْزَلْتَ الَی مِنْ خَیرٍ فَقیرٌ».

موسی فرار کرده و در کوچه ها و بیابان های مدین است و هیچ کس را ندارد می گوید من محتاج توام. همین. از این عاشقانه تر و زیباتر چیست؟

نکته ی مهم تر اینکه او قبل از استحقاق و سؤال بخشیده؛ «یا مُبْتَدِأً بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقاقِها».

و در جای دیگر فرموده: «انْتَ الَّذی تُفیضُ سَیبَک عَلی مَنْ لایسْئَلُک». قبل از اینکه بدانم چشم و زبان و دست و پا می خواهم به من عنایت فرموده.

تشنگی و آب را با همه آورده. وحشت و انس را با هم. دیگر چه رنجی؟

حال بعد از اینکه می فهمم و می خواهم و اصرار می ورزم نمی بخشد؟ در حالی که بخشش ها از او کم نمی کند؛ «کیفَ ینْقُصُ مُلْک انَا قَیمُهُ».

این گام ها را باید محکم کرد تا آن جایی که جوابی نیامد، رنج نیافتن را نداشته باشیم و این ها را جز موجودی خودمان حساب کنیم.