دانستنی تاریخچه برزیل

[CANDY]

کشور برزیل ، بزرگترین و پر جمعیت ترین کشور آمریکای جنوبی می باشد که پایتخت آن ، شهر برازیلیا و زبان رسمی آن پرتغالی است . این کشور منطقه وسیعی را بین مرکز آمریکای جنوبی و اقیانوس اطلس شامل می شود .

کشور برزیل ، شرقی ترین کشور قاره آمریکا می باشد که با کشورهای اروگوئه ، آرژانتین ، پاراگوئه ، بولیوی ، پرو ، کلمبیا ، ونزوئلا ، گویان ، سورینام و گویان فرانسه همسایه است. . در واقع می توان گفت که کشور برزیل با تمام کشورهای آمریکای جنوبی به جز اکوادور و شیلی مرز مشترک دارد . این کشور دارای زمین های کشاورزی وسیع و جنگل های استوایی است و با داشتن منابع طبیعی گسترده و نیروی کاری غنی ، قدرتمند ترین اقتصاد آمریکای جنوبی می باشد . کشور برزیل ، مستعمره پرتغال بود و این کشور تنها کشور قاره آمریکا می باشد که مردم آن به زبان پرتغالی صحبت می کنند . این کشور ، کشور چند ملیتی است و جمعیت آن متشکل از نژادهای اروپایی ، سرخ پوستان آمریکا ،آفریقایی و نیز آسیایی است . مذهب اصلی این کشور ، کاتولیک کلیسای رم می باشد . در این مقاله قصد داریم تاریخچه کشور برزیل را معرفی نماییم .

در تاریخچه کشور برزیل آمده است که پیش از آن که نخستین جهانگردان پرتغالی در سده شانزدهم در دوره امپراتوری پرتغال به رهبری پدرو آلوارز کابرال به برزیل مهاجرت کنند ، جمعیت نیمه عشایری دست کم ۱۰٬۰۰۰ سال در این کشور ساکن بودند. در طول سه قرن بعد، پرتغالی‌ ها در این کشور ساکن شدند و ابتدا به دنبال درخت برزیل (پو برزیل)، و پس از آن کشت نیشکر، قهوه و به جستجوی معادن طلا بودند. منبع نیروی انسانی این مستعمره در شروع متشکل از برده ‌های برزیل، سرخ‌ پوستان آمریکا، و پس از سال ۱۵۵۰، بیشتر متشکل از سیاه ‌پوستان آفریقایی بود. در سال ۱۸۰۸میلادی ، ملکه ماریای اول پرتغال و پسر و نایب ‌السلطنه وی، در فرار از ارتش ناپلئون بناپارت، امپراتوری اول فرانسه به همراه خاندان سلطنتی، اشراف و دولت به ریودو ژانیرو گریختند که جابجایی یک خاندان سلطنتی از قاره ‌ای به قاره ‌ای دیگر در طول تاریخ بوده است .

گرچه آنان در سال ۱۸۲۱ میلادی به پرتغال بازگشتند که این فاصله منجر به باز شدن بنادر تجاری به روی بریتانیا شد که در آن زمان به دلیل حملات ارتش ناپلئون قادر به دسترسی به بیشتر بنادر قاره اروپا نبود و این امر منجر شد تا کشور برزیل به عنوان بریتانیای تحت فرمانروایی دربار پرتغال لقب بگیرد. پس از سفر جان چهارم شاهزاده پرتغالی، بقایای دولت سلطنتی در ریودوژانیرو اقدام به انحلال پادشاهی برزیل کرده و آن را به حالت استعماری بازگرداند که این امر منجر به بروز جنگ های کوچکی در این کشور شد که به نام جنگ ‌های استقلال برزیل شهرت دارد. در تاریخ ۷ سپتامبر ۱۸۲۲ نایب ‌السلطنه پیتر اول از برزیل (دوم پدروی دوم که بعدها پدروی چهارم از پرتغال نام گرفت) با اعلام استقلال، امپراتوری مستقل برزیل را بنیان گذاری کرد. عهدنامه‌ ای که استقلال این امپراتوری را به رسمیت می‌ شناسد در تاریخ ۲۹ ژوئن ۱۸۲۵ بین بریتانیا و پرتغال امضا شد. در حالی که تاج و تخت در اختیار دربار براگانزا باقی ماند، این امر بیشتر منجر به تجزیه امپراتوری پرتغال به دو بخش شد و نه نهضت استقلال طلبی به طوری که در دیگر مناطق قاره آمریکا مشهود می باشد .

امپراتوری کشور برزیل رسما حکومتی دموکراسی در نظام وستمینستر (سبک بریتانیایی) بود و موازنه قوا میان امپراتور، نخست ‌وزیر و پارلمان بیشتر شبیه نظام استبدادی امپراتوری اتریش بود. برده ‌داری در سال ۱۸۸۸ میلادی و به موجب «قانون طلایی» که ایزابل شاهزاده امپراتوری برزیل وضع کرده بود ، شروع شد و مهاجرت گسترده از اروپا به پرتغال زمینه ای را برای صنعتی شدن این کشور فراهم کرد. پس از پدروی اول پسرش پدروی دوم جانشین او شد. در سنین پیری او، ارتش و کابینه دچار اختلاف شدند، بحرانی که ناشی از جنگ اتحاد سه‌گانه (جنگ پاراگوئه) بود. پدروی دوم برای پیش گیری از وقوع جنگ بین ارتش و نیروی دریایی درتاریخ ۱۵ نوامبر ۱۸۸۹ از تاج و تخت کناره‌گیری کرد. در این زمان جمهوری فدرال ( با نام رسمی جمهوری ایالات متحده برزیل) توسط سپهبد دئودورا دا فونسکا بنا شد. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، کشور برزیل بیش از پنج میلیون مهاجر اروپایی، عرب و ژاپنی را داشت که در این دوره برزیل صنعتی و استعماری ‌تر شد و مرکز آن نیز توسعه یافت.

 

[CANDY]

در این کشور نظام دیکتاتوری سه بار حاکم شد: از سال ۱۹۳۰ میلادی تا سال ۱۹۳۴ میلادی، از سال ۱۹۳۷ تا سال ۱۹۴۵ میلادی توسط گتولیو وارگاس و ۱۹۶۴ تا ۱۹۸۵ تحت فرمانروایی شماری از ژنرال‌ هایی که توسط ارتش به این مقام منصوب شده بودند. کشور برزیل یکی از چندین کشور آمریکای لاتین بود که در دهه ‌های 60 و 70 میلادی وقوع کودتای نظامی، حکومت ‌های منتخب و غیرنظامی را سرنگون کرد و نظامیان برای چند دهه قدرت را در دست گرفتند. ارتش کشور برزیل با حمایت اقشار صاحب امتیاز و بخشی از مردمان طبقه متوسط که در آن دوران تعداد کمی داشتند، درصدد برآمد تا با گروه ‌های چپ و سوسیالیست که قدرت گرفته بودند، مقابله کند. زیرا انقلابیون چپ گرا نیز در دهه‌ های 60 و 70 میلادی با روش های خشن قصد داشتند سیستم حاکم بر کشور را سرنگون کنند. طبق آمارها در دوران ۲۱ ساله حکومت نظامی برزیل حداقل ۴۰۰ نفر کشته و هزاران نفر زندانی و شکنجه شدند. یکی از این فعالان چپ گرا که در آن زمان بازداشت شد دیلما روسف بود که رئیس‌جمهوری سابق برزیل بود که توسط مردم در سال 2016 برکنار شد و جای خود را به میشل تمر داد . برخی از این شکنجه‌ ها از سوی بریتانیایی به شکنجه گران آموزش داده شده بود. هر چند کشور برزیل در میان اولین کشورهای آمریکای لاتین بود که به حکومت نظامیان پایان داد ولی در شمار آخرین کشورهایی است که برای کشف جنایات و شناسایی قربانیان حکومت نظامیان، یک کمیسیون حقیقت یاب تشکیل داده است. بر اساس قانون عفو عمومی مصوب سال ۱۹۷۹ آشتی ملی، تمام افراد و طرف ‌هایی که اعمال خشونت‌ آمیز مرتکب شده بودند مورد عفو قرار گرفته و از تعقیب قضایی و مجازات معاف شدند . از سال ۱۹۸۵میلادی حکومت برزیل در سطح بین ‌المللی به عنوان یک حکومت دموکراسی در نظر گرفته شده است که این وضعیت در همه‌ پرسی ‌ای که در سال ۱۹۹۳ میلادی برگزار شد ، تأیید شد. در این همه‌ پرسی از رای‌ دهندگان درخواست شده بود از بین ریاست جمهوری و پارلمان یکی را انتخاب کنند که رای ‌دهندگان با بازگشت حکومت مشروطه سلطنتی مخالفت کردند.