متروکه انجمن رمان نویسی رمانیک قدم تا عشق | حدیث پورشمسی

نام رمان: یک قدم تا عشق
نویسنده: پورشمسی
ژانر:عاشقانه، تخیلی
ناظر: @Mystical Dimples
ویراستار: @S O-O M

خلاصه:
داستان یک پسری هست که برای خواندن درس به لندن رفت.وبعد از دوسال به ایران برگشت.
در لندن دکترای هواوفضا رو گرفت و توی ایران در دانشگاه امیر کبیر مشغول تدرس شد.که در یکی از روز ها شاگرد جدیدی براش میاد که شبیه عشقشه که زیر خروار ها خاکه
بعد از اتفاقات زیادی بالاخره در ارامش کنار هم زندگی
رو ازسر میگیرن
و این شروع ماجراهاست...

 

[Romanik Bot]

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی و سپاس از انتخاب انجمن رمانیک را برای انتشار رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.​

قوانین تایپ رمان​

اگر سوالی دارید میتوانید بعد از خواندن قوانین زیر سوالتون رو مطرح کنید.​

قوانین پرسش سوال ها​

قبل از درخواست جلد، قوانین زیر را مطالعه کنید.​

قوانین درخواست جلد​

برای درخواست نقد، با توجه به قوانین در تاپیک زیر اعلام آمادگی کنید.​

درخواست منتقد برای رمان​

بعد از اتمام رمان، میتوانید درخواست ویراستار دهید.​

درخواست ویراستار​

جهت درخواست صوتی شدن آثار خود می‌‌توانید در تالار مربوطه، درخواست دهید.​

درخواست صوتی شدن رمان​

و پس از پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید.​

تاپیک اعلام پایان رمان​

@ansel​

@زهرآگیـن​

با تشکر​

 

[گندم]

پارت اول

پیمان:بالاخره رسیدم ،به شهر دلتنگی ها ، به شهری که پدر و مادرو از گرفت
چمدونمو برداشتم و یه تاکسی گرفتم.
وقتی که سوار شدم بایه پیر مرد مهربون روبه رو شدم مهربونی از صورتش میبارید
_سلام پسرم بفرمایین
پسرم همون کلمه ای که ارزوی شنیدنشو از پدر خودم داشتم
+سلام ممنون
_برسونمتون هتل
+خیر برید به این آدرس
_چشم
+چقدر تهران تغیر کرده
_تهران که بله ،شما ایران نبودین
+نه ، یه نیشخنده ای کردم و گفتم:تهران هنوز ترافیک داره
اونم یه خنده ای کرد و گفت:بله ، این ترافیکا تمومی نداره ما که به این ترافیکا عادت کردیم ایشاا.. که شما هم اینجا موندگار میشین به اینجور چیزا عادت میکنین

چقدر این پیر مرد بهم امید میداد.

توی یکی از خیابونا توی ترافیک گیر کرده بودیم یکمی که راه باز شد رفتیم جلو تر
دیدیم که یه ماشین چپ کرده
اون ماشین منو برد به دوازده سال پیش درست مثل همچین روزی همین اتفاق بود که پدر و مادرم رو ازم گرفت .
بعد از دقایقی راه باز شد به راهمون ادامه دادیم .
رسیدم به خونه ای که توش بزرگ شدم توش زندگی کردم
رفتم داخل همون خونه قدیمی بود اصلا تکون نخورده بود
هنوز اون درخت انگور اون حوض ابی رنگ وسط حیاط اون در و پنجره های بزرگ اهنی همه اونجا بود
رفتم داخل همه وسایل سر جای خودشون بود .
فقط یه تمیز کاری اساسی نیاز داشت.
با اینکه خیلی خسته بودم ولی مجبور شدم که کل خونه رو تمیز کنم
+اخ بالاخره تموم شد
نشستم روی مبل و دفتر خاطراتمو باز کردم سال اولی که رفته بودم لندن شروع کردم به نوشتن زندگیم
صفحه اول رو باز کردم
《به نام خدا》
من یه پسری هستم به نام پیمان، پیمان موسوی...
ادامه دارد....

 

[گندم]

پارت دوم

《به نام خدا》
من یه پسری هستم به نام پیمان،پیمان موسوی من یکی یدونه ی خانواده ی موسوی هستم.
درسته من تک فرزندم. من عاشق پدر مادرم بودم
توی دوازده سالگیم تویه تصادف وحشت ناکی از دستشون دادم.
خودم هم حدود دوماهی توی کما بودم که معجزه شد و من بهوش اومدم.
بعد از اون اتفاق ها دیگه پیش مادر بزرگ پیرم زندگی میکردم.
هم کارمیکردم و هم درس میخواندم
باید یه جوری خرج خود مو مادر بزرگم میکردم
هر ماه یه کاری...
چند سالی به همین منوال گذشت که با یه دختری به نام سارا اشنا شدم یعنی شریک زندگیمو پیدا کرده بودم.
سارا منو دوست داشت ولی پدرش اصلاً...
سارا یه خواستگار دیگه ای هم داشت،پولدار بود ،خانواده دار بود،عابرودار بود،ولی من چی
گذشت و گذشت تا رسید به روز عقد سارا و علی رضا(خواستگار) روز عقدشون سارا از محضر فرار کرد
که یه ماشین لعنتی زندگی عشق و علاقه ی منو به باد داد
سارا رفت... رفت و منو تنها گذاشت
درسته سارا مرده بود بالا سر جناش نشتم و گریه کردم...
بعد از سارا افسردگی شدیدی گرفته بودم
شده بودم یه مُرده ی متحرک نفس کشیدن برام خیلی سخت بود
مادر بزرگم بهم امید زندگی میداد از گذشته ها برام میگفت از خاطرات خوبمون
ولی حال من با این جور چیزا خوب نمی شد.....
خودمو با کار و درس سرگرم میکردم تا کمتر فکر و خیال کنم.
روز کنکور فرا رسید و من توی کنکور رشته مهندسی
دانشگاه امیر کبیر قبول شدم
روز اول دانشگاه توی صف ثبت نام با دونفر اشنا شدم
حسام موکل و علی مرادی
حسام یکم......یکم که چه عرض کنم خیلی نمک میریخت و این باعث میشد که با رفیقام راحت تر باشم
علی که اخلاقاش شبیه من بود
تصمیم گرفتیم که تویه گروه باشیم
یه سالی از رفاقتمون میگذشت که شده بودیم یکی از بهترین گروه های هوافضا
به قول حسام شده بودیم دور دونه ی دانشگاه.......
ادامه دارد........