شعر اشعار میخائیل لرمانتاف

[CANDY]

آی ابرکان سیاه
آوارگانِ جاودان به راه!
با دشت نیلگون
چون زنجیر دُر، کنون
شتابان می‌روید
چون من که به تبعید
از شمال محبوب
به سوی جنوب.

چه‌کس بیرون‌تان رانده؟
اِی زائران ناخوانده!
حکم سر نوشت بوده‌ است
یا دستی بد سرشت؟
حسادتی پنهان
یا افترای نیش‌دار رفیقان؟
و شاید جنایتی دیده‌اید
که این رنج راه را بر خود خریده‌اید؟

نه
شما دل‌گیر از کشت‌زاران بی‌حاصلید…
شما با شوق‌ها و رنج‌ها بیگانه‌اید
شما جاودانه سردید
جاودانه رها
شما را نه وطنی‌ست
و نه تبعیدی.

 

[CANDY]

طنین آرام صدایت
به گوش می‌رسد
چونان آواز پرنده‌ای در بند
که خواب را از سر می‌پراند.

نگاه‌ات را در می‌یابم
و چشمان نیل‌گون‌ات
در اشتیاق تو
روح‌ام را می‌فرازد.

چه خوش می‌گریم
در میانه‌ی شادمانی‌ام:
آه، تا در بَرَت گیرم
جایی حوالی قلب‌ام.

 

[CANDY]

من
ای مادر آسمانی
اینک به دعا نشسته‌ام
به تمثالت
ای مریم نورانی
نز برای درمانی
یا که نبردی در این عالمِ فانی
نز برای سپاس و توبه
یا پشیمانی
نز برای خویش
وین روح خشک بیابانی
بل برای روحی آواره
در این دریای بی‌نشانی

به تو می‌سپارم این قدیسه را
آری
به تو، ای پناه گرمِ دنیای خزانی.

به روح لایقش اما
کرامتی عطا کن جاودانی
و او را مرحمت دار
توش و توانی
جوانی‌اش قرین سعادت
و پیری‌اش قرین آرامی
و قلبی
خالی از نفرت انسانی
و یک جهان
امید نورانی.

وقت بدرود فرا می‌رسد آیا
به صبحی پر خروش
یا شبی ظلمانی ؟
امّا تو برای بستر اندوهش
برای روح زیبایش
بهترینِ فرشته را نازل کن
چونان که تو دانی.