شعر اشعار فرخی یزدی

[CANDY]

گلرنگ شد در و دشت ، از اشکباری ما

چون غير خون نبارد ، ابر بهاری ما

با صد هزار دیده ، چشم چمن ندیده

در گلستان گیتی ، مرغی به خواری ما

بی خانمان و مسکین ، بدبخت و زار و غمگین

خوب اعتبار دارد ، بی اعتباری ما

اين پرده ها اگر شد ، چون سينه پاره دانی

دل پرده پرده خون است ، از پرده داری ما

یک دسته منفعت جو ، با مشتی اهرمن خو

با هم قرار دادند ، بر بی قراری ما

گوش سخن شنو نيست ، روی زمین و گر نه

تا آسمان رسیده است ، گلبانگ زاری ما

بی مهر روی آن مه ، شب تا سحر نشد کم

اختر شماری دل ، شب زنده داری ما

بس در مقام جانان ، چون بنده جان فشاندیم

در عشق شد مسلم ، پروردگاری ما

از فر فقر داديم ، فرمان به باد و آتش

اسباب آبرو شد ، این خاكساری ما

در این دیار باری ، ای کاش بود یاری

کز روی غمگساری ، آید به یاری ما

 

[CANDY]

شب چو در بستم و م×س×ت از می‌نابش کردم
ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم
دیدی آن ترک ختا دشمن جان بود مرا
گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم
منزل مردم بیگانه چو شد خانه چشم
آنقدر گریه نمودم که خرابش کردم
شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع
آتشی در دلش افکندم و آبش کردم
غرق خون بود و نمی خفت ز حسرت فرهاد
خواندم افسانه شیرین و به خوابش کردم
دل که خونابهٔ غم بود و جگرگوشه دهر
بر سر آتش جور تو کبابش کردم
زندگی کردن من مردن تدریجی بود
آنچه جان کند تنم‚ عمر حسابش کردم

 

[CANDY]

ترسم ای مرگ نیایی تو و من پیر شوم

وین قدر زنده بمانم که زجان سیر شوم

آسمانا ز ره مهر مرا زود بکش

که اگر دیر کشی پیر و زمینگیر شوم

جوهرم هست و برش دارم و ماندم به غلاف

چون نخواهم کج و خونریز چو شمشیر شوم

میر میراث خوران هم نشوم تا گویم

مردم از جور بمیرند که من میر شوم

منم آن کشتی طوفانی دریای وجود

که ز امواج سیاست ز بر و زیر شوم

گوشه گیری اگرم از اثر اندازد به

که من از راه خطا صاحب تاثیر شوم

پیش دشمن سپر افکندن من هست محال

در ره دوست گر آماجگه تیر شوم

غم مخور ای دل دیوانه که از فیض جنون

چون تو من هم پس از این لایق زنجیر شوم

شهره شهرم و شهریه نگیرم چون شیخ

که بر شحنه و شه کوچک و تحقیر شوم

کار در دوره ما جرم بود یا تقصیر

فرخی بهر چه من عامل تقصیر شوم