شعر اشعار بابا طاهر عریان

[Paradox]

فلک زار و نزارم کردی آخر جدا از گلعذارم کردی آخر میان تخته‌ی نرد محبت شش و پنجی بکارم کردی آخر

 

[Paradox]

نمیدانم دلم دیوانه‌ی کیست کجا آواره و در خانه‌ی کیست نمیدونم دل سر گشته‌ی مو اسیر نرگس مستانه‌ی کیست

 

[Paradox]

چو آن نخلم که بارش خورده باشند چو آن ویران که گنجش برده باشند چو آن پیری همی نالم درین دشت که رودان عزیزش مرده باشند

 

[Paradox]

سر راهت نشینم تا بیایی در شادی بروی ما گشایی شود روزی بروز مو نشینی که تا وینی چه سخت بی‌وفایی

 

[Paradox]

دلی دیرم خریدار محبت کز او گرم است بازار محبت لباسی دوختم بر قامت دل ز پود محنت و تار محبت

 

[Paradox]

دلا در عشق تو صد دفترستم که صد دفتر ز کونین ازبرستم منم آن بلبل گل ناشکفته که آذر در ته خاکسترستم دلم سوجه ز غصه وربریجه جفای دوست را خواهان ترستم مو آن عودم میان آتشستان که این نه آسمانها مجمرستم شد از نیل غم و ماتم دلم خون بچهره خوشتر از نیلوفرستم درین آلاله در کویش چو گلخن بداغ دل چو سوزان اخگرستم نه زورستم که با دشمن ستیزم نه بهر دوستان سیم و زرستم ز دوران گرچه پر بی جام عیشم ولی بی دوست خونین ساغرستم چرم دایم درین مرز و درین کشت که مرغ خوگر باغ و برستم منم طاهر که از عشق نکویان دلی لبریز خون اندر برستم

 

[Paradox]

بتا تا زار چون تو دلبرستم بتن عود و بسینه مجمرستم اگر جز مهر تو اندر دلم بی به هفتاد و دو ملت کافرستم اگر روزی دو صد بارت بوینم همی مشتاق بار دیگرستم فراق لاله رویان سوته دیلم وز ایشان در رگ جان نشترستم منم آن شاخه بر نخل محبت که حسرت سایه و محنت برستم نه کار آخرت کردم نه دنیا یکی بی سایه نخل بی‌برستم نه خور نه خواب بیتو گویی به پیکر هر سر مو خنجرستم جدا از تو به حور و خلد و طوبی اگر خورسند گردم کافرستم چو شمعم گر سراندازند صدبار فروزنده‌تر و روشن ترستم مرا از آتش دوزخ چه غم بی که دوزخ جزوی از خاکسترستم سمندر وش میان آتش هجر پریشان مرغ بی‌بال و پرستم درین دیرم چنان مظلوم و مغموم چو طفل بی پدر بی مادرستم نمی‌گیرد کسم هرگز به چیزی درین عالم ز هر کس کمترستم بیک ناله بسوجم هر دو عالم که از سوز جگر خنیاگرستم ببالینم همه الماس سوده همه خار و خسک در بسترستم مثال کافرم در مومنستان چو مؤمن در میان کافرستم همه سوجم همه سوجم همه سوج بگرمی چون فروزان اخگرستم رخ تو آفتاب و مو چو حربا و یا پژمان گل نیلوفرستم بملک عشق روح بی‌نشانم بشهر دل یکی صورت پرستم رخش تا کرده در دل جلوه از مهر بخوبی آفتاب خاورستم بمیر ای دل که آسایش بیابی که مو تا جان ندادم وانرستم من از روز ازل طاهر بزادم ازین رو نام بابا طاهرستم

 

[ARA.O.O]

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم
به دریا بنگرم دریا ته وینم
به هر جا بنگرم کوه و در و دشت
نشان روی زیبای ته وینم

 

[ARA.O.O]

اگر یار مرا دیدی به خلوت
بگو ای بی وفا ای بی مروت
گریبانم ز دستت چاک چاکو
نخواهم دوخت تا روز قیامت

 

[ARA.O.O]

تن محنت کشی دیرم خدایا
دل با غم خوشی دیرم خدایا
زشوق مسکن و داد غریبی
به سینه آتشی دیرم خدایا