شعر اشعار آغوز آتای

[دنیا شجری بخشایش]

مرا فراموش خواهی کرد
از من جدا خواهی شد
پس من را از غارم بیرون نکش
عادت هایم را از من مگیر
خصوصا عادتی که به تنهایی دارم را

مى‌گویند که درد
‏آدم‌ها را بهم نزدیک مى‌کند
‏به من بگو
‏کدام‌مان شاد هستیم
‏که این همه از هم دور مانده‌ایم ؟

نه مرگ ، بی نفس ماندن است
و نه زندگی ، تمامی نفس گرفتن
بلکه زندگی ، یافتن عشق در دیگریست
تا عمر را به یادش صرف کنی

دلم می‌خواست
ده ‌هزار کتاب خوانده بودم
تا می‌توانستم
سخن زیبایی بگویم به تو
در این لحظه