معرفی معرفی فیلم قطبی

[ansel]

قطبی​

Polar​

کارگردان: یوناس اوکرلند

بازیگران: مدز میکلسن، ونسا هاجنز، کاترین وینیک

امتیازِ راتن‌تومیتوز: ۲۰

امتیازِ آی‌ام‌دی‌بی: ۶/۳

یک قاتلِ بازنشسته ناگهان به خودش می‌آید و می‌بیند گهی پشت به زین و گهی زین به پشت. حالا عده‌ای قصد به قتل رساندنِ او را دارند. کسی که دستور قتل او را صادر کرده صاحب‌کار سابقش است که می‌خواهد از پرداختِ حقوقِ بازنشستگی‌اش خلاص شود.

 

[ansel]

در نگاه اول «قطبی»، به‌عنوانِ اقتباسی از یک رُمان گرافیکی که به هیتمنِ غمگین و خشنی به اسم بلک کایزر (مدز میکلسون) می‌پردازد، حکمِ کلونِ «جان ویک» را دارد؛ راستش غیر از این هم نیست. «قطبی» درکنار «بلوند اتمی‌»‌ها و «قاتل آمریکایی»‌ها، یکی دیگر از فیلم‌های تاثیرگرفته از موجِ جدیدِ اکشن‌های اولداسکولی که با موفقیتِ فیلم‌های کیانو ریوز آغاز شد است؛ از دنیاسازی عجیب و غریبش گرفته تا سکانس‌های تیراندازی‌اش که بیشتر به رق*صِ باله اما با یک رق*اصِ گردن‌کلفت و مقدار زیادی خون پهلو می‌زنند. اما همزمان «قطبی» با وجود تمام شباهت‌های سطحی‌اش به «جان ویک»‌ها، حال و هوای کاملا متفاوتی نسبت به آن‌ها دارد. لحنِ فیلم که به آغازِ بازنشستگی شخصیتِ اصلی‌اش از شغلِ خون‌بارش می‌پردازد، به مراتب پُرشور و شوق‌تر و پُرجنب و جوش‌تر و کمی بی‌اخلاق‌تر از «جان ویک» است. یوناس اوکرلند به‌عنوان کارگردانِ فیلم به‌جای دنبال کردنِ فُرم باشخصیت و باادب و احترام و کت و شلواری «جان ویک»‌ها، سراغِ هرج‌و‌مرجِ پُرزرق و برق و شخصیتِ ژولیده‌‌ای که مثلا از سری فیلم‌های «کرنک» (Crank) می‌شناسیم رفته است. هرچه «جان ویک»‌ها حکم مهمانانِ ساکت و سربه‌زیرِ یک مراسم خاکسپاری را دارند، «قطبی» به مثابه‌ی ردیفِ اولِ یک کنسرتِ هوی‌متال می‌ماند.

 

[ansel]

احتمال لذت بُردن از این فیلم به این بستگی دارد که چه واکنشی نسبت به صحنه‌های آن نشان خواهید داد. برای مثال نحوه‌ی کشته شدنِ کاراکترِ جانی ناکسویل در آن وضعیتِ ناجور در آغازِ فیلم، تکلیف‌تان را با فیلم روشن خواهد کرد: آیا به دیدن آن ادامه خواهید داد یا بلافاصله به سوی دکمه‌ی شات‌دان کامپیوتر هجوم خواهید بُرد؟ اگر تصمیم بگیرید تا به دیدنِ فیلم ادامه بدهید، احتمالا یکی از دلایلش مدز میکلسون خواهد بود؛ کسی که حتی در فیلمی که ضعیف‌تر از قابلیت‌های بازیگری‌ اوست، نقش‌آفرینی جذاب و پُراحساسی ارائه می‌دهد. میکلسون چه در حال آموزش دادن راه و روش بیرون ریختن دل و روده‌ی انسان‌ها به بچه‌ها باشد، چه در حال جاخالی دادن از گلوله‌ها باشد و چه مجهز به دستکش‌هایی که از سر انگشتانش لیزر شلیک می‌شود در حال تکه و پاره کردنِ دشمنانش باشد، فضای فانتزی فیلم را در واقعیت حفظ می‌کند و درنهایت، آن را با وجود تمام مشکلاتش، به فیلمی تبدیل می‌کند که ارزش دیدن دارد.