در دست اقدام دلنوشته‌ روح‌ طلاقت | هانی.م کاربر انجمن رمانیک

✨به نام خالق تبسم‌های خالصانه✨

نام نویسنده: هانی.م
ژانر: تراژدی، اجتماعی
مقدمه:
ز هوشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد
دلا دیوانه شو، دیوانگی هم عالمی دارد!
دنیا مثال چرخ و فلکی‌ست که دائم در حال گردش است.
گاهی چرخ و فلک بالا می‌رود و گاهی پایین!
زندگی تلخی و شیرینی خود را دارد؛ اما چرخ و فلک زندگی من خراب شده و در گوشه‌ای از این دنیا افتاده!


• پ.ن: این اثر، یک اثر ادبی‌ست که طبق تحقیقاتی در مورد چنین افرادی نوشته شده و به صورت ادبی و تکه تکه ذهن این افراد را از درون آن‌ها نشان می‌دهد.​

 

[Mohammad MZ]

سلام خدمت نویسنده‌ی عزیز!
متشکریم از شما ضمن انتخاب انجمن رمانیک برای انتظار آثار ارزشمندتان، خواهشمندم قبل از شروع کردن تایپ دلنوشته‌تان قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!

قوانین و مراحل ایجاد تاپیک رمان

زمانی که دلنوشته‌ی شما به ده پارت رسید می‌توانید از طریق لینک زیر برای آن درخواست جلد بدهید. (پ.ن: ابتدا قوانین تالار جلد را مطالعه فرمایید.)

درخواست جلد برای دلنوشته

زمانی که دلنوشته‌ی شما به دوازده پارت رسید شما می‌توانید؛ جهت بررسی سطح قلمتان توسط منتقدان عزیز، از طریق لینک زیر درخواست نقد بدهید.

قوانین و چگونگی درخواست منتقد برای دلنوشته

نویسندگان عزیز؛ جهت درخواست تعویض تگ اثرتان می‌توانید از طریق لینک زیر اقدام نمایید.

درخواست تعویض تگ

شما می‌بایست پس از اتمام تایپ اثرتان؛ از طریق لینک زیر اعلام کنید.

اعلام پایان تایپ دلنوشته

شما می‌بایست پس از اتمام تایپ دلنوشته‌تان جهت رفع اشکالات نگارشی و تایپی؛ از طریق لینک زیر درخواست ویراستار کنید.

درخواست ویراستار برای دلنوشته

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!

|کادر مدیریت انجمن|​

 

[Paradox]

(مرگ)

دنیای عجیبی است!
همه‌ از مردن می‌ترسند و واهمه دارند!
من چرا نمی‌ترسم؟
بار‌ها از این آقای به اصطلاح روان‌شناس که هر هفته به من سر می‌زند و هربار نسخه‌ی جدیدی برایم می‌پیچد، پرسیده‌ام؛ اما فقط سرش را تکان می‌دهد.
امروز باز به دیدارم آمده، باز از او همین سوال را می‌پرسم؛ اما سرش را تکان داد و مشغول نوشتن چیزی در دفترچه‌اش شد و در همان حال با تمسخر گفت:
- مرگ برای هیچ کس ترسی ندارد.
می‌خواست حرف من را قبول نکند!
این هم فکر می‌کند من دیوانه‌ام‌ و نمی‌فهمم چه می‌گویم!
گلویش در حصار انگشتان باریکم فشرده می‌شود. صورتش رو به کبودی می‌زند، هرچه تلاش می‌کند دست‌هایم را کنار بزند انگار نمی‌تواند، گویی قدرت من هزار برابر شده است. حق هم دارم روحم را به سخره گرفته و مرا دیوانه در خیال خود می‌پندارد.
در نگاهش اشک موج می‌زند، در نگاه سردم هیچ چیز تغییری نمی‌کند.
مزاحم‌های همیشگی به سرعت به سمت اتاق می‌آیند و باز نمی‌دانم از کجا فهمیده‌اند!
حواسم به آن‌ سمت پرت شد که روان‌شناس دست‌هایم را کنار زد و در کسری از ثانیه پرستار آرام‌بخشی به دست‌هایم محکم فشرد که دنیا در دیده‌گانم تیره و تار شد.
قبل از این‌که چشم‌هایم به ظلمات کشیده شود به گلوی او نگاه می‌اندازم و با دستم روی گلوی خود را نشان می‌دهم و سپس به او اشاره می‌کنم.
هه این‌گونه است که مرگ برای هیچ کس ترسی ندارد!؟​

 

[Paradox]

(ترس)

چشمانم را باز می‌کنم و به سفیدی دیوار بالای سرم نگاه می‌کنم.
یک روز کسل کننده‌ی دیگر
در این اتاق بی در و پیکر
نفس عمیقی می‌کشم و به دور تا دور اتاق نگاه می‌کنم، به شدت حوصله‌ام سررفته است و این باعث هجوم دلتنگی و خاطرات در ذهن من شده!
خاطراتی که از آن‌ها دوری می‌کنم.
خاطراتی که مثال یک طناب دار به گردنم آویخته شده و هر آن ممکن است مرا خفه کند!
در این اتاق مسخره هیچ نیست که با آن خود را سرگرم کنم.
- میای بریم بیرون؟
نه، نه، از من دوری کنید! چه می‌خواهید بر سر من بیاورید! خاطرات را نمی‌خواهم از من دور شوید!
- بیا بریم دیگه، می‌خوام به یک جای قشنگ ببرمت.
(جیغ)
هیس، نگو!
- عه یعنی به زور ببرمت؟ باشه!
این را گفت و مرا به سمت ماشین کشاند، دلم شور می‌زد به او گفتم بمانیم قبول نکرد!
- چیه دوست نداری به بیرون بریم؟
بس است، تمامش کنید!
با دست بر سرم محکم و پیاپی می‌کوبم شاید خاطرات از ذهنم خارج شوند کافی است تا همین‌جا هم جان دادم!‌
باز پرستار، آرام‌بخش و سیاهی مطلق.​

 

[Paradox]

(مجرم)
باد از پنجره عبور می‌کند و در اتاق می‌پیچد. میله‌های پشت پنجره حس مبهمی از باور یک زندان را نشانم می‌دهد.
زندانی شدن را دوست ندارم، این‌جا تا می‌خندم پرستاران سری از تأسف برای من تکان می‌دهند.
مگر خندیدن جرم است؟
تا شروع به مرور خاطرات می‌کنم و میان‌شان گریه می‌کنم از خاطراتی که شیرین بودند و حال تلخ‌تر از زهر شده‌اند نیز باز سری از تأسف تکان می‌دهند.
مگر گریه کردن جرم است؟
تا به روز نبودنت فکر می‌کنم و به سر خود می‌کوبم و زاری می‌کنم نیز همینطور.
مگر گریستن و بر سر کوبیدن از نبودنت جرم است؟
من مجرمی هستم که هر روز در این زندان جرمم بیشتر می‌شود!
جرمی که خود هم در صحت داشتن آن بسیار شک دارم.

​

 

[Paradox]

(ذهن مریض)

با یک لباس مسخره که دست‌هایم را در هم پیچیده همراه با پرستار از اتاق به بیرون می‌رویم.
چند اتاق آن طرف‌تر‌ از اتاقی صدای فریاد میاید.
از پنجره‌ی کوچک اتاق به داخل نگاه می‌کنم، دخترکی با رنگ و روی سپید با دستان و پاهای زنجیر شده به تخت محکم سر خود را بر روی بالشت پشت سرش می‌کوبد و دائما فریاد کنان چیزی را بیان می‌کند.
عجیب است، کمک می‌خواهد!
شاید... شاید کسی اذیتش می‌کند که کمک می‌خواهد.‌
به سمت در خود را از دست پرستار می‌کشم و می‌خواهم به دادش برسم؛ اما مرا می‌گیرد تا به او کمک نکنم!
چه افراد ظالمی، او کمک می‌خواهد و من می‌‌دانم او برای نجات یافتن از افکارش کمک می‌طلبد!
بگذارید از دست افکارش خلاص‌اش کنم... .
افکار آدمیان قوی‌ترین سمی است که پادزهر ندارد!​

 

[Paradox]

(تاریکی)

هوا تاریک شده و همه جا را سیاهی در بر گرفته است.
سکوت وهم آوری فضا را پر کرده.
صدای قدم‌هایی در سالن می‌پیچد... انگار به سمت اتاق من می‌آید. گویی ارباب تاریکی قصد جانم را دارد و این‌گونه مانند کسی که روی چهار پایه ایستاده تا اعدامش کنند شده‌ام.
تند تند سرم را به چپ و راست تکان می‌دهم تا افکار مزخرف در ذهنم ناپدید شوند؛ اما انگار تمامی ندارند.
نفس‌هایم به شمارش افتاده و قلبم با سرعت به دیواره‌ی وجودم می‌کوبد.
می‌خواهند مرا بکشند! آری از نظر خودشان یک دیوانه کمتر در دنیا بهتر است!
او می‌خواهد مرا آزار دهد وگرنه من که از مرگ نمی‌ترسم.
(پوزخند)
صدای قدم‌ها نزدیک‌تر می‌شود. دهنم را باز می‌کنم تا کمک طلب ‌کنم؛ اما صدایی بیرون نمی‌آید.
قدم‌ها نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند و سرعت نفس کشیدن من هم بالا و بالاتر می‌رود.
نفسم را نگه می‌دارم و چشم‌هایم را می‌بندم.
در به آرامی مانند سوهانی بر روی مغزم باز می‌‌شود.
احساس کردم به سمت من می‌آید که دهانم را باز کرده و دست بر روی گوش‌هایم می‌گذارم و با تمام توان جیغ می‌کشم.
نه! نزدیک من نشو.
و باز تکرار همین واژه‌ها... .
کسی سعی دارد دست‌هایم را از روی گوش‌هایم بردارد؛ اما من مصمم‌تر دست‌هایم را نگه می‌دارم.
گویی اگر آن‌ها را بردارم با حرفی آزار می‌بینم.
آن‌قدر داد می‌زنم که گلویم به خس خس بیفتد.
کم کم انرژی‌ام کم می‌شود و آن فرد قادر به برداشتن دست‌هایم از روی گوش‌هایم می‌شود.
صدایش ابتدا برای من گنگ است؛ اما کمی که صدایش را گوش فرا می‌دهم می‌بینم که صدای دکتر است!
چشمم را با ترس باز می‌کنم تا ببینم درست حدس زده‌ام یا خیر!
آری او دکتر بود که برای سر زدن به من آمده بود.
از فکر‌هایی که در مورد او و مثال زدنش با ارباب تاریکی کردم، خنده‌ام گرفته و شروع به خندیدن می‌کنم.
دکتر فقط نگاهم می‌کند و در سکوت وقتی حواسم به افکارم بود آرام‌بخشی به من می‌زند.
بلند شد و به سمت در رفت و من باز با دیدنش و صدای قدم‌هایش از افکار قبلی خود خنده‌ام گرفت.
همین‌طور می‌خندیدم و به سقف اتاق زل زده بودم و در آن تاریکی افکار خود را به سخره گرفته بودم.
خنده، تاریکی، آرام‌بخش، خواب.
​

 

[Paradox]

(چشم‌ها)

چشم‌ها همانند سلاحی هستند که احساس‌ها را تیر باران می‌کنند.
وقتی کسی با من سخن می‌گوید فقط در سکوت به چشم‌هایش نگاه می‌کنم.
من احساس حرف‌هایش را از چشم‌هایش می‌خوانم و او مرا سرزنش می‌کند از سکوت مطلق من!
هر چه‌قدر هم بازیگر قهاری باشند؛ اما آن حس درون‌شان را می‌توان از چشم‌هایشان خواند.
چشم‌ها آدم‌ها را لو می‌دهند،
با چشم‌هایتان؛
با نفرت نگاه می‌کنید،
عشق را منتقل می‌کنید،
می‌خندید،
گریه می‌کنید و...
و اما گاهی بی هیچ احساسی فقط نگاه می‌کنید!
سکوت می‌کنم و به چشم‌هایتان می‌نگرم و این دلیلی به دیوانگی من نیست.
وقتی سکوت می‌کنم و هیچ نمی‌گویم در آن هنگام از چشم‌هایم همه چیز را بخوان.
نکند نمی‌توانی؟
​

 

[Paradox]

(سکوت)
سکوت کردن از هزاران بار فریاد زدن هم بیشتر تأثیرگذارتر و غمگین‌تر است!
با من از جدایی سخن می‌گویی و من سکوت می‌کنم.
دل می‌شکنی و من سکوت می‌کنم.
جانم را می‌فشاری تا اشک‌هایم بچکد و من سکوت می‌کنم.
غرور من را همانند لیوانی شکسته هزار تکه می‌کنی و من سکوت می‌کنم.
مرا عاشق خود کردی و سپس حیران ولم کردی و من سکوت می‌کنم.
دیوانه‌ و آواره‌ام کردی و باز من سکوت می‌کنم... .
این سکوت‌ها روزی فریادی سر می‌دهد که زبان‌زده خاص و عام باشد!
منتظر فریادم باش.
«سکوت فریادی‌ست خفه‌خان گرفته» ​

 

[Paradox]

(دیوانگان)

صبح با صدای در بیدار شدم.
تا چشم‌هایم را گشودم سقف سفید اتاق در دیدگانم خودنمایی کرد. بدون تکان دادن سرم چشم‌هایم را به چپ و راست گرداندم و سقف سپید را نظاره کردم.
خیلی خسته بودم!
انگار که خیلی کار کرده باشم و حال بیدار شدن و حتی تکان دادن دست و پاهایم را هم نداشته باشم.
کمی دیگر به سقف خیره شدم و به رنگ سپید مانندش فکر کردم. رنگ دیوارهای اتاق برعکس دنیای من سپید و بدون آلودگی بود.
وقتی پا به درون خاطرات خود می‌گذارم خود را در آن سیاهی گم می‌کنم دیگر چه رسد این دنیا را به روز اولش برگردانم.
مادرم می‌گفت:
- دخترکم، تو می‌توانی دوباره شروع کنی و اشتباهات گذشته‌ات را تصحیح کنی.
اما این کار ممکن نیست!
وقتی پا به این دنیا گذاشتم گریه کردم، خود هم از ابتدا می‌دانستم این دنیا هیچ و پوچ است.
من آن نوزادی که بدون آلودگی و دفتری سفید رنگ پا گذاشت به این‌ دنیا دیگر نیستم.
هر روز و هر روز با خودکار مشکی رنگی دفتر زندگی خود را خط خطی کردم تا کنون.
کنونی که دیگر رنگش را که می‌بینم اشک و خنده‌ام در هم آمیخته می‌شود و این آدم‌ها مرا دیوانه می‌خوانند.
این آدم‌ها همه دیوانه‌اند و باور به دیوانگی خود ندارند!
به حرف‌هایم فکر کن =)
در زندگانیت شده از درد بخندی و
در خنده به یاد دردی بیفتی که گریان شوی؟
تو هم دیوانه‌ای فقط دوز دیوانگی‌ات از من کمتر است.
دیوانگی من آن‌جاست که من خود را به دیوانگی می‌زنم تا از دست دنیا راه نجاتی یابم.
مرا دیوانه نخوان به درون خودت بنگر.

«همه دیوانه‌اند، فقط ما تیمارستانی‌ها بلد نبودیم پنهان کنیم و لو رفتیم»​