معرفی جزیره مخوف پووگلیا

[81negin]

جزیره پاوگلیا یکی از ۱۶۶ جزیره کوچک در تالاب ونیز است که در آنسوی سواحل شرقی شمال ایتالیا قرار دارد. گذشته ای مخوف این جزیره را ترسناک تر از همه نواحی ایتالیا کرده است. با اینکه در گذشته های دور اینجا جزیره ای شلوغ بود اما حوادثی این سرنوشت تلخ و مخوف را برایش رقم زد. سرگذشت جزیره با قربانیان طاعون گره خورده است و این بیماری این جزیره را به این حال و روز انداخته است. مردم بومی به این جزیره، جزیره ارواح می گویند چون اعتقاد دارند که اینجا توسط ارواح نفرین شده است و با رفتن به آنجا ممکن است که گرفتار این ارواح شوند. با وجود تلاش های زیاد دولت اما حدود دو قرن است که هیچ کسی حاضر به زندگی دراین جزیره نشده است. اولین اپیدمی طاعون که ایتالیا را گرفتار کرد در سال ۱۳۴۷ در سیسیلی اتفاق افتاد و تا سال ۱۳۴۸ به ونیز سرایت کرد وحدود نیمی از جمعی ونیز در اثر این بیماری جان خودشان را از دست دادند.

 

[81negin]

مردم ونیز از این اتفاق درس های زیادی را یاد گرفتند که باعث شد بتوانند این بیماری را مهار کنند. آن ها از طریق مشاهده فهمیدند که این بیماری چگونه منتشر می شود و چطور مردم و کشتی ها بیماری طاعون را به این محل آورده اند. مسئولان فهمیدند که افراد بیمار باید از مردم سالم جدا شوند، برای همین دو چاه بزرگ را برای نگهداری از اجساد در دو محل خارج از شهر در نظر گرفتند. تعداد مرده ها روز به روز بیشتر می شد و این دو چاه خیلی زود پر شدند. مسئولان که با پر شدن زود این دو چاه نگران شده بودند تصمیم گرفتند تا برای کنترل تعداد مرده ها آن ها را به دو جزیره اطراف منتقل کنند. در اوایل دهه ۱۴۰۰ ونیزی ها بیمارستانی را درست کردند که مخصوص قرنطینه افراد بیمار و یا مستعد بیماری بود. اولین محل قرنطینه در یکی از جزیره های کوچک تالاب به اسم Lazzaretto Vecchio درست شد به طوری که در هنگام کندوکاو این جزیره باستان شناسان حدود ۱۵۰۰ اسکلت را از درون چاه هایی بیرون آوردند که قربانیان طاعون در گذشته در آن ها دفن شده بودند. کارشناسان معتقدند که همچنان هزاران اسکلت دیگر در این جزیره دفن هستند. در اپیدمی های بعدی ای که در دهه های ۱۵۷۰ و ۱۶۳۰ اتفاق افتاد جزایر زیادی مثل جزیره پاوگلیا به محلی برای قرنطینه و دفن اجساد طاعوتیان تبدیل شدند. در آن زمان کرجی هایی مخصوص حمل افراد و اجساد به این جزیره در نظر گرفته شده بود و هر کسی که کوچک ترین نشانه های مشکوکی از بیماری داشت به سرعت از خانواده اش جدا و به زور به این جزیره منتقل می شد. آن ها در این جزیره به مدت ۴۰ روز در قرنطینه می ماندند تا اینکه بمیرند البته در موارد نادری هم خوب می شدند.

 

[81negin]

در آن سال ها هزاران نفر در این جزیره دفن می شدند تا از انتشار بیشتر بیماری جلوگیری شود. در سال ۱۷۷۷ دولت تصمیم گرفت تا از این جزیره کشتی هایی که از کشورهای دیگر به سمت ونیز می رفتند را کنترل کند تا اگر نشانه ای از بیماری پیدا شد آن ها را قرنطینه کنند. هر کشتی و یا قایقی که به سمت ونیز می رفت تحت بازرسی های سختگیرانه ای قرار می گرفت تا اقدامات پیشگیرانه ای در جهت این بیماری انجام شود. در دهه ۱۷۹۰، نمونه هایی از بیماری طاعون در دو کشتی پیدا شد برای همین جزیره پاوگلیا بار دیگر به مدت ۱۰ سال به محلی برای قرنطینه تبدیل شد تا اینکه در اوایل دهه ۱۸۰۰ بیمارستان قرنطینه بسته شد.

 

[81negin]

اما اتفاق های مخوف این جزیره با تمام شدن اپیدمی طاعون هم تمامی نداشت! در اوایل دهه ۱۹۲۰ بود که دولت تصمیم گرفت از این بیمارستان برای نگهداری بیماران روانی اسفاده کند. با گذشت زمان داستان های ترسناکی درباره شکنجه این بیماران و انجام آزمایشات عجیب بر روی آن ها به بیرون درز پیدا کرد. بعضی ها می گفتند دکتر این بیمارستان مجبور به خودکشی شد تا از مسئولیت هایی که بر عهده اش بود فرار کند. بعضی ها هم اعتقاد داشتند که ارواح کسانی که این دکتر آن ها را شکنجه داده بود این مرد را به دام انداختند به طوری که تنها راه فرار او خودکشی بود. کارکنان این بیمارستان و بیماران در نهایت در سال ۱۹۶۸ این محل را ترک کردند و هیچ کسی در این ساختمان نماند به جز ارواح افرادی که در اثر شکنجه مردند! امروز ساختمان این بیمارستان با گذشت زمان کاملا متروک و خراب شده است. دولت در سال ۲۰۱۴ تلاش کرد این جزیره را به مزایده بگذارد اما تنها رقمی که برای آن پیشنهاد شد ۷۰۴ هزار دلار بود. تا زمانی که دوباره عده ای برای زندگی و کار به این جزیره بروند اینجا همچنان به عنوان مکانی ترسناک و تسخیر شده شناخته می شود.