پزشکی بلفاریت

[sara°⁸]

لفاریت شایع‌ترین بیماری چشمی است که یک چشم‌پزشک با آن مواجه می‌شود و 37 درصد بیمارانی که توسط چشم‌پزشکان ویزیت می‌شوند، مبتلا به درجاتی از بلفاریت هستند. بلفاریت دارای دو شکل قدامی و خلفی است که هر کدام به دو دسته عفونی و غیرعفونی تقسیم می‌شود. علل بلفاریت قدامی که عمدتاً عفونی است شامل استافیلوکوک طلایی، اپیدرمیدیس و ساپروفیتیکوس، پروپیونه باکتریوم آکنه، گونه‏های کورینه باکتریوم، موراکسلا، ویروس هرپس سیمپلکس، شپشک عانه و مایت‌های دموکس می‌باشند. سازوکار‌های احتمالی ایجاد بلفاریت قدامی شامل رشد بیش از حد میکروارگانیسم‌‌ها، رشد عوامل بیماری‌زا به جای عوامل غیربیماری‌زا و به هم خوردن تعادل بین عوامل بیماری‌زا و غیربیماری‌زا، ایجاد التهاب و آ‌زاد شدن واسطه‌های التهابی توسط باکتری‌ها و یاخته‌های ایمنی هستند. شکل دیگر بلفاریت قدامی، سبوره‌ای است که با پوسته‌های چرب در لبه پلک مشخص می‌شود. بلفاریت خلفی عمدتاً غیرعفونی است و در نتیجه تغییر در ترکیب ترشحات غدد میبومین می‌باشد. افزایش اسیدهای چرب آزاد، واکس چرب و بعضی از لیپیدهای تغییریافته منجر به ناپایداری لایه اشک و افزایش تبخیر اشک و در نتیجه افزایش غلظت مواد محلول و اسمولاریته اشک می‌شوند. افزایش اسمولاریته یکی از علل مهم التهاب و تحریک چشم می‌باشد که اثرات سوء بر اپی‌تلیوم قرنیه دارد. مهم‌ترین علایم بالینی در همه انواع بلفاریت، سوزش و تحریک چشم هستند که صبح‏ها شدیدترند و در طول روز بهتر می‌شوند. سایر علایم شامل خارش، ناراحتی چشم‌ها پس از کار با رایانه، احساس سنگینی در پلک‌ها، ترشحات بر روی مژه‌ها، احساس خشکی، چسبیدن لبه پلک‌ها موقع بیدار شدن از خواب و قرمزی چشم می‌باشند. در ضمن بیماران ممکن است از عدم تحمل لنز تماسی و یا سابقه گل ‌مژه شکایت کنند. یافته‌های بالینی برحسب نوع بلفاریت شامل کولارت اطراف مژه‏ها، ضخیم و پرخون شدن لبه‏ پلک‌ها، از دست رفتن مژه‏ها، سفید شدن و تغییر جهت آن‌ها، تلانژکتازی، هایپرتروفی و نامنظمی لبه پلک‏ها و انسداد منافذ غدد میبومین با ترشحات غلیظ و برجستگی منفذ غده میبومین می‌باشند که میتوانند منجر به عوارضی مانند زخم حاشیه‏ای قرنیه‏ و فلیکتن قرنیه و ملتحمه شوند. اهداف درمان در بلفاریت، کاهش علایم بیمار، کاهش میزان باکتری موجود بر روی لبه پلک، کاهش التهاب و بهبود عملکرد غدد میبومین است که به وسیله شستشو و کمپرس گرم پلک‌ها و استفاده از عوامل ضدالتهابی و ضدباکتری مانند آزیترومایسین، توبرامایسین، سیکلوسپورین و دگزامتازون موضعی و داکسی‌سایکلین خوراکی به دست می‌آیند.