انتشار یافتهها
تالارها
نوشتههای جدید
جستجو در تالارها
جدیدترینها
نوشتههای جدید
آیتمهای جدید
آخرین فعالیت
کاربران
کاربران ثبت نام شده
بازدیدکنندگان فعلی
بوفه
مدالها
حمایت مالی
اشتراک ویژه
بازیها
بازی 2048
مار بازی
ورود
ثبتنام
جدیدترینها
جستجو
جستجو
فقط جستجوی عنوانها
توسط:
نوشتههای جدید
جستجو در تالارها
منو
ورود
ثبتنام
نصب برنامه
نصب
★پیدا کردن رمانهای بینام★
سلام مهمون عزیز امیدوارم حالت خوب باشه. تا حالا شده خلاصهی یه رمانی که قبلاً خوندیش یادت باشه؛ اما اسم اثر رو فراموش کرده باشی؟! اگه این مشکل رو داری اصلاً نگران نباش، کافیه توی انجمن رمانیک ثبت نام کنی و خلاصه رمان رو توی این تاپیک بگی. اینطوری با یه تیر دو نشون زدی هم اسم رمانی که دنبالش بودی و پیدا میکنی، هم به خانواده بزرگ رمانیک میپیوندی و حالا میتونی کلی رمان جدید بخونی و اگه خواستی هم خودت دست به قلم بشی.
دوست داری اخبار طنز بنویسی؟ و باعث خندوندن کاربرا بشی؟ برای خبرنگار شدن بپر اینجا.
علاقه داری به نویسندهها کمک کنی تا اشکالات نگارشی خودشون رو برطرف کنن؟ برای ویراستار شدن کلیک کن.
به نظارت علاقه داری؟ دوست داری به نویسندهها توی پیشبرد اثرشون کمک کنی و ناظرباشی؟ آموزش هم داریم. کلیک کن^^
تو هم میتونی وبتون و مانگا و مانهوا ادیت بزنی! برای ادیتور شدن کلیک کن
برای پیوستن به تیم تدوین کلیک کن تا توی ساخت کلیپ حرفهای بشی.
برای اعلام آمادگی رنک بازرس کلیک کن تا توی حفظ و رعایت قوانین بهمون کمک کنی.
به طراحی جلد علاقه داری؟ دوست داری برای آثار یه جلد با خلاقیت خودت طراحی کنی؟ کلیک کن
. . .
تالارها
امور فرهنگی
ادبیات
متفرقه ادبیات
شیرین و فرهاد
جاوا اسکریپت غیر فعال میباشد. برای تجربه بهتر، جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال کنید.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
پاسخ به موضوع
نوشته
<blockquote data-quote="~Romaysa_paX~" data-source="post: 18098" data-attributes="member: 21"><p>به زلف خویش دستی زد پریوش</p><p></p><p>نگشت از حال خود آن نقش دلکش</p><p></p><p>از آنجا یافت کان تمثال خویش است</p><p></p><p>که احوالش نه چون احوال خویش است</p><p></p><p>و یا استاد چینی کرده نیرنگ</p><p></p><p>یکی آیینه بنمودهست از سنگ</p><p></p><p>تبسم را درون سینه ره داد</p><p></p><p>به صنعت پیشه مزد از یک نگه داد</p><p></p><p>به شوخی گفت کای مرد هنرور</p><p></p><p>تو گویی بوده شیرینت برابر</p><p></p><p>مرا خود یک نظر افزون ندیدی</p><p></p><p>چسان این صورت دلکش کشیدی</p><p></p><p>اگر گویم هنر بود این هنر نیست</p><p></p><p>چنین تمثال کار یک نظر نیست</p><p></p><p>بگفت آن یک نظر از چشم دل بود</p><p></p><p>از آنش دست هجران محو ننمود</p><p></p><p>چو دیدم بر رخت از دیدهٔ دل</p><p></p><p>از آن دارم شب و روزت مقابل</p><p></p><p>بگفت این نقش بد گو را بهانهست</p><p></p><p>به بی پروایی شیرین بهانهست</p><p></p><p>همی گوید که آن کاین نقش بستهست</p><p></p><p>چو دل شیرین به پهلویش نشستهست</p><p></p><p>که کس نادیده نقش کس نپرداخت</p><p></p><p>و گر پرداخت چو اصلش کجا ساخت</p><p></p><p>بگفتا داند این کاندیشد این راز</p><p></p><p>که این صورت که بر مه زیبدش ناز</p><p></p><p>برهر کس که جای از ناز دارد</p><p></p><p>ز بس شوخی زکارش باز دارد</p><p></p><p>دلی از سنگ باید جانی از روی</p><p></p><p>که پردازد به سنگ و تیشه زین روی</p><p></p><p>چو شیرینش چنین بی خویشتن دید</p><p></p><p>به بیهوشی صلاح کوهکن دید</p><p></p><p>بگفتا بایدش جامی که پیمود</p><p></p><p>به م×س×ت×ی چند حرفی گفت و بشنود</p><p></p><p>اگر حرفی زند م×س×ت×ی بهانهست</p><p></p><p>توان گفت او به بد م×س×ت×ی نشانهست</p><p></p><p>وزین غافل که عاشق چون شود م×س×ت</p><p></p><p>لب از اسرار عشقش چون توان بست</p><p></p><p>مگر میخواست وصف نوگل خویش</p><p></p><p>عیان تر بشنود از بلبل خویش</p><p></p><p>به دور آمد شرابی چون دل پاک</p><p></p><p>روان افروز دور از هر هوسناک</p><p></p><p>میی سرمایه عشق جوانی</p><p></p><p>کمین تعریفش آب زندگانی</p><p></p><p>به صافی چون عذار دلنوازان</p><p></p><p>به تلخی روزگار عشقبازان</p><p></p><p>سراپا حکمت و آداب گشته</p><p></p><p>فلاتونیست در خم آب گشته</p><p></p><p>ادبها دیده از خردی زدهقان</p><p></p><p>شده در خورد بزم پادشاهان</p><p></p><p>نخست آن مه به لعل آلوده یاقوت</p><p></p><p>نمود از لعل تر یاقوت را قوت</p><p></p><p>از آن رو جام می جان پرور آمد</p><p></p><p>که روزی بر لب آن دلبر آمد</p><p></p><p>چو جام از لعل او شد شکر آلود</p><p></p><p>به آن تلخی کش ایام پیمود</p><p></p><p>چو جوش باده هوش از دل ربودش</p><p></p><p>که چندان گشت آشوبی که بودش</p><p></p><p>جنون کش با خرد گرگ آشتی بود</p><p></p><p>چو فرصت یافت بر وی دست بگشود</p><p></p><p>که بیرون شو ز سرکاین خانهٔ ماست</p><p></p><p>نیاید صحبت عقل و جنون راست</p><p></p><p>خرد عشق و جنون را دید همدست</p><p></p><p>از آن هنگامه رخت خویش بر بست</p><p></p><p>ادب را رفت گستاخی به سر نیز</p><p></p><p>که گستاخیست جا ننگ است برخیز</p><p></p><p>حجاب این کشمکش چون دید شد راست</p><p></p><p>به او کس تا نگوید خیز برخاست</p><p></p><p>خرد با پیشکاران تا برون راند</p><p></p><p>جنون با دستیاران در درون ماند</p><p></p><p>حجاب عقل رفت و جای آن بود</p><p></p><p>حجاب عشق بر جا همچنان بود</p><p></p><p>حجاب عشق اگر از پیش خیزد</p><p></p><p>به مردی کاب مردان را بریزد</p><p></p><p>چه غم گر عشق داور پرده رو نیست</p><p></p><p>که خورشید است و چشم بد بر او نیست</p><p></p><p>ولی عشقی که نبود پردهاش پیش</p><p></p><p>زیان بیند هم از چشم بد خویش</p><p></p><p>که عاشق چون نظر پرورده نبود</p><p></p><p>همان بهتر که او بیپرده نبود</p><p></p><p>چو آتش عاشق آنگه رخ برافروخت</p><p></p><p>که اول خویش و آنگه پرده را سوخت</p><p></p><p>از آتش سوختن از پرده پیش است</p><p></p><p>که او خود پردهٔ سیمای خویش است</p><p></p><p>چو شیرین کوهکن را پرده در دید</p><p></p><p>به شیرینی از او در پرده پرسید</p><p></p><p>که ای چینی نسب مرد هنرمند</p><p></p><p>به چین با کیستت خویشی و پیوند</p><p></p><p>در آن شهری ز تخم سر بلندان</p><p></p><p>و یا از خاندان مستمندان</p><p></p><p>تو با فرهنگ و رای مهترانی</p><p></p><p>نپندارم که تخم کهترانی</p><p></p><p>نخستین روز کت پرسیدم از بوم</p><p></p><p>نگردید از نژادت هیچ معلوم</p><p></p><p>همی خواهم که دست از شرم شویی</p><p></p><p>نژاد خویشتن با من بگویی</p><p></p><p>دگر گفتش تو گویی بت پرستی</p><p></p><p>کت اندر بت تراشی هست دستی</p><p></p><p>بسی نقش است در این کوه خارا</p><p></p><p>نباشد همچو این صورت دل آرا</p><p></p><p>بدو فرهاد گفت آری چنین است</p><p></p><p>ز چینم بت پرستی کار چین است</p><p></p><p>تو ای بتگر به چین منزل گزینی</p><p></p><p>به غیر از بت پرستی می نبینی</p><p></p><p>چنین می رفت در اندیشهٔ من</p><p></p><p>کز اول روز دانی پیشهٔ من</p><p></p><p>ولی معذوری ای سرو سمن سا</p><p></p><p>که یک سرداری و سد گونه سودا</p><p></p><p>صنم ازناز دستی برد بر روی</p><p></p><p>به سد ناز و کرشمه گفت با اوی</p><p></p><p>که ای از تیشه رکش کلک مانی</p><p></p><p>ترا بینم به مزدوران نمانی</p><p></p><p>غریبی پیشه ور از کارفرما</p><p></p><p>ز سودای زر و نه فکر کالا</p><p></p><p>اگر روی زمین گردد پر از در</p><p></p><p>ترا بینم که چشم دل بود پر</p><p></p><p>همه گوهر ز نوک تیشه داری</p><p></p><p>نخواهی زر چه در اندیشه داری</p><p></p><p>چنین بیمزد این زحمت کشیدن</p><p></p><p>مرا بار آورد خجلت کشیدن</p><p></p><p>کشی رنج و هوای زر نداری</p><p></p><p>اگر رنج دو روزه بود باری</p><p></p><p>کرا داری بگو در کشور خویش</p><p></p><p>که نه داری سر او نه سر خویش</p><p></p><p>به حق آشنایی ها که پیشم</p><p></p><p>سراسر شرح ده احوال خویشم</p><p></p><p>از این گفتار فرهاد هنرمند</p><p></p><p>به خود پیچد و خامش ماند یکچند</p><p></p><p>وزان پس شرح غم با نازنین گفت</p><p></p><p>چنین شیرین نگفت اما چنین گفت</p><p></p><p>که ای لعلت زبانم برده از کار</p><p></p><p>زبانت بازم آورده به گفتار</p><p></p><p>چه میپرسی که تاب گفتنم نیست</p><p></p><p>و گر چه هم دل بنهفتنم نیست</p><p></p><p>شنیدم ای نگار لاله رخسار</p><p></p><p>دلی داری غمین جانی پرآزار</p><p></p><p>گلت پژمرده و طبعت فسردهست</p><p></p><p>که سودا در مزاجت راه بردهست</p><p></p><p>به حیلت کوه و صحرا میسپاری</p><p></p><p>که یک دم خاطری مشغول داری</p><p></p><p>چه باید بر سر غم غم نهادن</p><p></p><p>به فکر غم کشی چون من فتادن</p><p></p><p>به چنگ و باده ده خود را شکیبی</p><p></p><p>نه از درد دل چون من غریبی</p><p></p><p>ولی گویم به پیشت مشکل خویش</p><p></p><p>به امیدی که بگشایی دل خویش</p><p></p><p>مگو از غم، ره غم چون توان بست</p><p></p><p>که می گویند خون با خون توان بست</p><p></p><p>نگویم کز غمم آزاد سازی</p><p></p><p>که از غم خاطر خود شاد سازی</p><p></p><p>بدان ای گل عذار مه جبینم</p><p></p><p>که من شهزادهٔ اقلیم چینم</p><p></p><p>من از چینم همه چین بت پرستند</p><p></p><p>چو من یک تن ز دام بت نرستند</p><p></p><p>مرا مادر پدر بودند خرسند</p><p></p><p>ز هر کام از جهان الا ز فرزند</p><p></p><p>پدر گفتهست روزی با برهمن</p><p></p><p>که گر بت سازدم این دیده روشن</p><p></p><p>به فرزندی نماید سرفرازم</p><p></p><p>مر او را خادم بت خانه سازم</p><p></p><p>چنان گفت و چنان گشت و چنان کرد</p><p></p><p>مرا شش ساله در بتخانه آورد</p><p></p><p>یکی بتگر در آنجا رشک آذر</p><p></p><p>مرا افتاد خو با مرد بتگر</p><p></p><p>چو بت می کردم از جان خدمت او</p><p></p><p>که بد میل دلم با صنعت او</p><p></p><p>از آن خدمت روان او برافروخت</p><p></p><p>هر آن صنعت که بودش با من آموخت</p><p></p><p>برهمن بت تراشی داد یادم</p><p></p><p>بماند آن خوی طفلی در نهادم</p><p></p><p>چو از چشم محبت سوی من دید</p><p></p><p>چنان گشتم که استادم پسندید</p><p></p><p>بتی باری به سنگی نقش بستم</p><p></p><p>ربود آن بت عنان دل ز دستم</p><p></p><p>شب و روزم سر اندر پای او بود</p><p></p><p>سرم پیوسته پر سودای او بود</p><p></p><p>بسی گشتم که او را زنده بینم</p><p></p><p>به جان آن گوهر ارزنده بینم</p><p></p><p>ندیدم در همه چین همچو اویی</p><p></p><p>شدم شیدایی و آشفته خویی</p><p></p><p>از آن آشوب بی اندازه من</p><p></p><p>همه چین گشت پرآوازه من</p><p></p><p>همه گفتند شادان نیک بختی</p><p></p><p>زباغ خسروی خرم درختی</p><p></p><p>کش اول بت می صورت چشاند</p><p></p><p>به معنی بازش از صورت کشاند</p><p></p><p>همه بامن نیاز آغاز کردند</p><p></p><p>مرا از همگنان ممتاز کردند</p><p></p><p>برهمن چون مرا بی خویشتن دید</p><p></p><p>مرا همچون صنم خود را شمن دید</p><p></p><p>من از سودای بت ز آنگونه گشته</p><p></p><p>که فرش بت پرستی در نوشته</p><p></p><p>هجوم خلق و عشق بت چنان کرد</p><p></p><p>که دورم عاقبت از خانمان کرد</p><p></p><p>سفر کردم ز صورت سوی معنی</p><p></p><p>ترا دیدم بدیدم روی معنی</p><p></p><p>چه بودی باز چشمش بازگشتی</p><p></p><p>هم از صورت به معنی بازگشتی</p><p></p><p>وصال از دیدهٔ جانت گشادهست</p><p></p><p>ترا نیز اینچنین کاری فتادهست</p><p></p><p>هوسهای دل دیوانه تو</p><p></p><p>همه بت بوده در بتخانهٔ تو</p><p></p><p>خیال منصب و ملک و زن ومال</p><p></p><p>هوای عزت و سلمن و اقبال</p><p></p><p>هنرهایی که بود آخر و بالت</p><p></p><p>سراسر نقص میدیدی کمالت</p><p></p><p>همه چون بت پرستیهای خامه</p><p></p><p>سیاه از وی چو بختت روی نامه</p><p></p><p>چو با عشق بتان افتاد کارت</p><p></p><p>شرابی شد پی دفع خمارت</p><p></p><p>ز صورت های بی معنی رمیدی</p><p></p><p>چنان دیدی که در معنی رسیدی</p><p></p><p>بسی از سخت گوییهای اغیار</p><p></p><p>به سنگ و آهن افتادت سر و کار</p><p></p><p>بسی آه نفس را گرم کردی</p><p></p><p>که تا سنگین دلی را نرم کردی</p><p></p><p>بر دلها بسی رفتی به زاری</p><p></p><p>که نقش مهر بر سنگی نگاری</p><p></p><p>جفاها دیدی از بیگانه و خویش</p><p></p><p>ز جور دلبر و کین بداندیش</p><p></p><p>که گردیدی و سنجیدی کنونش</p><p></p><p>فزودن دیدی زکوه بیستونش</p><p></p><p>لبی دیدی که از شیرین کلامی</p><p></p><p>شکر را داده فتوا بر حرامی</p><p></p><p>رخی دیدی که خورشید سحر تاب</p><p></p><p>چو نیلوفر ز عشقش رفته در تاب</p><p></p><p>بدیدی مویی آتش پرور عشق</p><p></p><p>هزاران خسرو اندر چنبر عشق</p><p></p><p>قدی دیدی خرام آهو زشمشاد</p><p></p><p>به رعنایی غلامش سرو آزاد</p><p></p><p>تذروی دیدی از وی باغ رنگین</p><p></p><p>خضاب چنگلش از خون شاهین</p><p></p><p>غزالی دیدی از وی دشت را زیب</p><p></p><p>و زو بر پهلوی شیران سد آسیب</p><p></p><p>بهشتی دیدی از وی کلبه معمور</p><p></p><p>سرا پا رشک غلمان ، غیرت حور</p><p></p><p>اگر چه آن هم از صورت اثر داشت</p><p></p><p>ولیکن ره بمعنی بیشتر داشت</p><p></p><p>اگر چه نقش آن صورت زدت راه</p><p></p><p>ولی جانت ز معنی بود آگاه</p><p></p><p>ترا گر نی دل و گردیده بودی</p><p></p><p>چو فرهادش به معنی دیده بودی</p><p></p><p>برو شکری کن ار دردی رسیدت</p><p></p><p>که آخر چاره از مردی رسیدت</p><p></p><p>که معنیهای مردم صورت اوست</p><p></p><p>جنون سرمست جام حیرت اوست</p><p></p><p>هر آن معنی که صورت را مقابل</p><p></p><p>کجا بند صور بگشاید از دل</p><p></p><p>چو بحر معنی آید در تلاطم</p><p></p><p>شود این صورت معنی در او گم</p><p></p><p>در این معنی کسی کاو را نه دعویست</p><p></p><p>یقین داند که صورت عین معنیست</p><p></p><p>به نام خالق پیدا و پنهان</p><p></p><p>که پیدا و نهان داند به یکسان</p><p></p><p>در گنج سخن را میکنم باز</p><p></p><p>جهان پر سازم از درهای ممتاز</p><p></p><p>حدیثی را که وحشی کرده عنوان</p><p></p><p>وصالش نیز ناورده به پایان</p><p></p><p>به توفیق خداوند یگانه</p><p></p><p>به پایان آرم آن شیرین فسانه</p><p></p><p>که کس انجام آن نشیند از کس</p><p></p><p>که در ضمن سخن گفتندشان بس</p><p></p><p>حکایتها میان آن دو رفتهست</p><p></p><p>که نه آن دیده کس ، نی آن شنفتهست</p><p></p><p>شبی در خواب فرهاد آن به من گفت</p><p></p><p>که چشمم زیر کوه بیستون خفت</p><p></p><p>که آن افسانه کس نشنیده از کس</p><p></p><p>که من خواهم که بنیوشند از این پس</p><p></p><p>ز وحشی دید یاری روی یاری</p><p></p><p>وصالش داشت از یاری به کاری</p><p></p><p>بسی در معانی هردو سفتند</p><p></p><p>به مقداری که بد مقدور ، گفتند</p><p></p><p>به نام خسرو و فرهاد و شیرین</p><p></p><p>بیان عشق را بستند آیین</p><p></p><p>ولی ز آن قصه چیزی بود باقی</p><p></p><p>که پرشد ساغر هر دو ز ساقی</p><p></p><p>ز دور جام مردافکن فتادند</p><p></p><p>سخن از لب ، ز کف خامه نهادند</p><p></p><p>شدند اندر هوای وصل جانان</p><p></p><p>به گیتی یادگاری ماند از آنان</p><p></p><p>کنون آن خامه در دست من افتاد</p><p></p><p>که آرد قصهای شیرین ز فرهاد</p><p></p><p>چو شرح حال خود را کوهکن گفت</p><p></p><p>ندانی پاسخش چون زان دهن گفت</p><p></p><p>وصال اینجا سخن را بس نمودهست</p><p></p><p>نقاب از چهرهٔ جان بس نمودهست</p><p></p><p>ز صابر بشنو آن پاسخ که او داد</p><p></p><p>که بس کام از لبش زان گفتگو داد</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="~Romaysa_paX~, post: 18098, member: 21"] به زلف خویش دستی زد پریوش نگشت از حال خود آن نقش دلکش از آنجا یافت کان تمثال خویش است که احوالش نه چون احوال خویش است و یا استاد چینی کرده نیرنگ یکی آیینه بنمودهست از سنگ تبسم را درون سینه ره داد به صنعت پیشه مزد از یک نگه داد به شوخی گفت کای مرد هنرور تو گویی بوده شیرینت برابر مرا خود یک نظر افزون ندیدی چسان این صورت دلکش کشیدی اگر گویم هنر بود این هنر نیست چنین تمثال کار یک نظر نیست بگفت آن یک نظر از چشم دل بود از آنش دست هجران محو ننمود چو دیدم بر رخت از دیدهٔ دل از آن دارم شب و روزت مقابل بگفت این نقش بد گو را بهانهست به بی پروایی شیرین بهانهست همی گوید که آن کاین نقش بستهست چو دل شیرین به پهلویش نشستهست که کس نادیده نقش کس نپرداخت و گر پرداخت چو اصلش کجا ساخت بگفتا داند این کاندیشد این راز که این صورت که بر مه زیبدش ناز برهر کس که جای از ناز دارد ز بس شوخی زکارش باز دارد دلی از سنگ باید جانی از روی که پردازد به سنگ و تیشه زین روی چو شیرینش چنین بی خویشتن دید به بیهوشی صلاح کوهکن دید بگفتا بایدش جامی که پیمود به م×س×ت×ی چند حرفی گفت و بشنود اگر حرفی زند م×س×ت×ی بهانهست توان گفت او به بد م×س×ت×ی نشانهست وزین غافل که عاشق چون شود م×س×ت لب از اسرار عشقش چون توان بست مگر میخواست وصف نوگل خویش عیان تر بشنود از بلبل خویش به دور آمد شرابی چون دل پاک روان افروز دور از هر هوسناک میی سرمایه عشق جوانی کمین تعریفش آب زندگانی به صافی چون عذار دلنوازان به تلخی روزگار عشقبازان سراپا حکمت و آداب گشته فلاتونیست در خم آب گشته ادبها دیده از خردی زدهقان شده در خورد بزم پادشاهان نخست آن مه به لعل آلوده یاقوت نمود از لعل تر یاقوت را قوت از آن رو جام می جان پرور آمد که روزی بر لب آن دلبر آمد چو جام از لعل او شد شکر آلود به آن تلخی کش ایام پیمود چو جوش باده هوش از دل ربودش که چندان گشت آشوبی که بودش جنون کش با خرد گرگ آشتی بود چو فرصت یافت بر وی دست بگشود که بیرون شو ز سرکاین خانهٔ ماست نیاید صحبت عقل و جنون راست خرد عشق و جنون را دید همدست از آن هنگامه رخت خویش بر بست ادب را رفت گستاخی به سر نیز که گستاخیست جا ننگ است برخیز حجاب این کشمکش چون دید شد راست به او کس تا نگوید خیز برخاست خرد با پیشکاران تا برون راند جنون با دستیاران در درون ماند حجاب عقل رفت و جای آن بود حجاب عشق بر جا همچنان بود حجاب عشق اگر از پیش خیزد به مردی کاب مردان را بریزد چه غم گر عشق داور پرده رو نیست که خورشید است و چشم بد بر او نیست ولی عشقی که نبود پردهاش پیش زیان بیند هم از چشم بد خویش که عاشق چون نظر پرورده نبود همان بهتر که او بیپرده نبود چو آتش عاشق آنگه رخ برافروخت که اول خویش و آنگه پرده را سوخت از آتش سوختن از پرده پیش است که او خود پردهٔ سیمای خویش است چو شیرین کوهکن را پرده در دید به شیرینی از او در پرده پرسید که ای چینی نسب مرد هنرمند به چین با کیستت خویشی و پیوند در آن شهری ز تخم سر بلندان و یا از خاندان مستمندان تو با فرهنگ و رای مهترانی نپندارم که تخم کهترانی نخستین روز کت پرسیدم از بوم نگردید از نژادت هیچ معلوم همی خواهم که دست از شرم شویی نژاد خویشتن با من بگویی دگر گفتش تو گویی بت پرستی کت اندر بت تراشی هست دستی بسی نقش است در این کوه خارا نباشد همچو این صورت دل آرا بدو فرهاد گفت آری چنین است ز چینم بت پرستی کار چین است تو ای بتگر به چین منزل گزینی به غیر از بت پرستی می نبینی چنین می رفت در اندیشهٔ من کز اول روز دانی پیشهٔ من ولی معذوری ای سرو سمن سا که یک سرداری و سد گونه سودا صنم ازناز دستی برد بر روی به سد ناز و کرشمه گفت با اوی که ای از تیشه رکش کلک مانی ترا بینم به مزدوران نمانی غریبی پیشه ور از کارفرما ز سودای زر و نه فکر کالا اگر روی زمین گردد پر از در ترا بینم که چشم دل بود پر همه گوهر ز نوک تیشه داری نخواهی زر چه در اندیشه داری چنین بیمزد این زحمت کشیدن مرا بار آورد خجلت کشیدن کشی رنج و هوای زر نداری اگر رنج دو روزه بود باری کرا داری بگو در کشور خویش که نه داری سر او نه سر خویش به حق آشنایی ها که پیشم سراسر شرح ده احوال خویشم از این گفتار فرهاد هنرمند به خود پیچد و خامش ماند یکچند وزان پس شرح غم با نازنین گفت چنین شیرین نگفت اما چنین گفت که ای لعلت زبانم برده از کار زبانت بازم آورده به گفتار چه میپرسی که تاب گفتنم نیست و گر چه هم دل بنهفتنم نیست شنیدم ای نگار لاله رخسار دلی داری غمین جانی پرآزار گلت پژمرده و طبعت فسردهست که سودا در مزاجت راه بردهست به حیلت کوه و صحرا میسپاری که یک دم خاطری مشغول داری چه باید بر سر غم غم نهادن به فکر غم کشی چون من فتادن به چنگ و باده ده خود را شکیبی نه از درد دل چون من غریبی ولی گویم به پیشت مشکل خویش به امیدی که بگشایی دل خویش مگو از غم، ره غم چون توان بست که می گویند خون با خون توان بست نگویم کز غمم آزاد سازی که از غم خاطر خود شاد سازی بدان ای گل عذار مه جبینم که من شهزادهٔ اقلیم چینم من از چینم همه چین بت پرستند چو من یک تن ز دام بت نرستند مرا مادر پدر بودند خرسند ز هر کام از جهان الا ز فرزند پدر گفتهست روزی با برهمن که گر بت سازدم این دیده روشن به فرزندی نماید سرفرازم مر او را خادم بت خانه سازم چنان گفت و چنان گشت و چنان کرد مرا شش ساله در بتخانه آورد یکی بتگر در آنجا رشک آذر مرا افتاد خو با مرد بتگر چو بت می کردم از جان خدمت او که بد میل دلم با صنعت او از آن خدمت روان او برافروخت هر آن صنعت که بودش با من آموخت برهمن بت تراشی داد یادم بماند آن خوی طفلی در نهادم چو از چشم محبت سوی من دید چنان گشتم که استادم پسندید بتی باری به سنگی نقش بستم ربود آن بت عنان دل ز دستم شب و روزم سر اندر پای او بود سرم پیوسته پر سودای او بود بسی گشتم که او را زنده بینم به جان آن گوهر ارزنده بینم ندیدم در همه چین همچو اویی شدم شیدایی و آشفته خویی از آن آشوب بی اندازه من همه چین گشت پرآوازه من همه گفتند شادان نیک بختی زباغ خسروی خرم درختی کش اول بت می صورت چشاند به معنی بازش از صورت کشاند همه بامن نیاز آغاز کردند مرا از همگنان ممتاز کردند برهمن چون مرا بی خویشتن دید مرا همچون صنم خود را شمن دید من از سودای بت ز آنگونه گشته که فرش بت پرستی در نوشته هجوم خلق و عشق بت چنان کرد که دورم عاقبت از خانمان کرد سفر کردم ز صورت سوی معنی ترا دیدم بدیدم روی معنی چه بودی باز چشمش بازگشتی هم از صورت به معنی بازگشتی وصال از دیدهٔ جانت گشادهست ترا نیز اینچنین کاری فتادهست هوسهای دل دیوانه تو همه بت بوده در بتخانهٔ تو خیال منصب و ملک و زن ومال هوای عزت و سلمن و اقبال هنرهایی که بود آخر و بالت سراسر نقص میدیدی کمالت همه چون بت پرستیهای خامه سیاه از وی چو بختت روی نامه چو با عشق بتان افتاد کارت شرابی شد پی دفع خمارت ز صورت های بی معنی رمیدی چنان دیدی که در معنی رسیدی بسی از سخت گوییهای اغیار به سنگ و آهن افتادت سر و کار بسی آه نفس را گرم کردی که تا سنگین دلی را نرم کردی بر دلها بسی رفتی به زاری که نقش مهر بر سنگی نگاری جفاها دیدی از بیگانه و خویش ز جور دلبر و کین بداندیش که گردیدی و سنجیدی کنونش فزودن دیدی زکوه بیستونش لبی دیدی که از شیرین کلامی شکر را داده فتوا بر حرامی رخی دیدی که خورشید سحر تاب چو نیلوفر ز عشقش رفته در تاب بدیدی مویی آتش پرور عشق هزاران خسرو اندر چنبر عشق قدی دیدی خرام آهو زشمشاد به رعنایی غلامش سرو آزاد تذروی دیدی از وی باغ رنگین خضاب چنگلش از خون شاهین غزالی دیدی از وی دشت را زیب و زو بر پهلوی شیران سد آسیب بهشتی دیدی از وی کلبه معمور سرا پا رشک غلمان ، غیرت حور اگر چه آن هم از صورت اثر داشت ولیکن ره بمعنی بیشتر داشت اگر چه نقش آن صورت زدت راه ولی جانت ز معنی بود آگاه ترا گر نی دل و گردیده بودی چو فرهادش به معنی دیده بودی برو شکری کن ار دردی رسیدت که آخر چاره از مردی رسیدت که معنیهای مردم صورت اوست جنون سرمست جام حیرت اوست هر آن معنی که صورت را مقابل کجا بند صور بگشاید از دل چو بحر معنی آید در تلاطم شود این صورت معنی در او گم در این معنی کسی کاو را نه دعویست یقین داند که صورت عین معنیست به نام خالق پیدا و پنهان که پیدا و نهان داند به یکسان در گنج سخن را میکنم باز جهان پر سازم از درهای ممتاز حدیثی را که وحشی کرده عنوان وصالش نیز ناورده به پایان به توفیق خداوند یگانه به پایان آرم آن شیرین فسانه که کس انجام آن نشیند از کس که در ضمن سخن گفتندشان بس حکایتها میان آن دو رفتهست که نه آن دیده کس ، نی آن شنفتهست شبی در خواب فرهاد آن به من گفت که چشمم زیر کوه بیستون خفت که آن افسانه کس نشنیده از کس که من خواهم که بنیوشند از این پس ز وحشی دید یاری روی یاری وصالش داشت از یاری به کاری بسی در معانی هردو سفتند به مقداری که بد مقدور ، گفتند به نام خسرو و فرهاد و شیرین بیان عشق را بستند آیین ولی ز آن قصه چیزی بود باقی که پرشد ساغر هر دو ز ساقی ز دور جام مردافکن فتادند سخن از لب ، ز کف خامه نهادند شدند اندر هوای وصل جانان به گیتی یادگاری ماند از آنان کنون آن خامه در دست من افتاد که آرد قصهای شیرین ز فرهاد چو شرح حال خود را کوهکن گفت ندانی پاسخش چون زان دهن گفت وصال اینجا سخن را بس نمودهست نقاب از چهرهٔ جان بس نمودهست ز صابر بشنو آن پاسخ که او داد که بس کام از لبش زان گفتگو داد [/QUOTE]
درج نقلقولها...
پاسخ دادن
تالارها
امور فرهنگی
ادبیات
متفرقه ادبیات
شیرین و فرهاد
سلام
دوست عزیز
جهت انتشار آثار و یا حمایت از نویسندههای انجمن، اکنون به خانوادهی رمانیک بپیوندید.
با ما اوقات خوشی را تجربه خواهید کرد. 🌹
تالار
فراخوانها
آموزش
کار با انجمن
قوانین
کلی
قوانین
فرستادن موضوع و نوشته
بالا
پایین