انتشار یافتهها
تالارها
نوشتههای جدید
جستجو در تالارها
جدیدترینها
نوشتههای جدید
آیتمهای جدید
آخرین فعالیت
کاربران
کاربران ثبت نام شده
بازدیدکنندگان فعلی
بوفه
مدالها
حمایت مالی
اشتراک ویژه
بازیها
بازی 2048
مار بازی
ورود
ثبتنام
جدیدترینها
جستجو
جستجو
فقط جستجوی عنوانها
توسط:
نوشتههای جدید
جستجو در تالارها
منو
ورود
ثبتنام
نصب برنامه
نصب
★پیدا کردن رمانهای بینام★
سلام مهمون عزیز امیدوارم حالت خوب باشه. تا حالا شده خلاصهی یه رمانی که قبلاً خوندیش یادت باشه؛ اما اسم اثر رو فراموش کرده باشی؟! اگه این مشکل رو داری اصلاً نگران نباش، کافیه توی انجمن رمانیک ثبت نام کنی و خلاصه رمان رو توی این تاپیک بگی. اینطوری با یه تیر دو نشون زدی هم اسم رمانی که دنبالش بودی و پیدا میکنی، هم به خانواده بزرگ رمانیک میپیوندی و حالا میتونی کلی رمان جدید بخونی و اگه خواستی هم خودت دست به قلم بشی.
نویسندهی عزیزی که قصد تایپ رمانت رو داری، کافیه که روی فرستادن موضوع کلیک کنی و اسم اثر، نویسنده و خلاصه رمانت رو به همراه ژانرش بنویسی و منتظر تایید توسط مدیر مربوطه باشی. لازم به ارسال مجدد تاپیک اثرت نیست.
دوست داری اخبار طنز بنویسی؟ و باعث خندوندن کاربرا بشی؟ برای خبرنگار شدن بپر اینجا.
علاقه داری به نویسندهها کمک کنی تا اشکالات نگارشی خودشون رو برطرف کنن؟ برای ویراستار شدن کلیک کن.
به نظارت علاقه داری؟ دوست داری به نویسندهها توی پیشبرد اثرشون کمک کنی و ناظرباشی؟ آموزش هم داریم. کلیک کن^^
تو هم میتونی وبتون و مانگا و مانهوا ادیت بزنی! برای ادیتور شدن کلیک کن
برای پیوستن به تیم تدوین کلیک کن تا توی ساخت کلیپ حرفهای بشی.
برای اعلام آمادگی رنک بازرس کلیک کن تا توی حفظ و رعایت قوانین بهمون کمک کنی.
به طراحی جلد علاقه داری؟ دوست داری برای آثار یه جلد با خلاقیت خودت طراحی کنی؟ کلیک کن
. . .
تالارها
کتابدونی
تایپ اثر
تایپ رمان
رمان حکم گناه | زری
جاوا اسکریپت غیر فعال میباشد. برای تجربه بهتر، جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال کنید.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
پاسخ به موضوع
نوشته
<blockquote data-quote="ARNI." data-source="post: 130753" data-attributes="member: 8080"><p><strong>وارد اتاقش میشود، اتاقی که چهار دیوارش جز قفس نیست. نفسی عمیق، و زیرِلب آهی میکشد. </strong></p><p><strong>انگار دلتنگ کسی است. کسی که سالهاست او را ترک کرده است. او چه کسی است؟ میداند اما کاری از او ساخته نیست. پردههایِ سفید رنگ تنها چیزی هستند که توجهی او را به خود جلب کرده است. باد، پردههایِ سفید رنگِ اتاقش را به رقص در اورده بود. چند قدم به طرفِ پنجره برداشت. پردههایِ سفید رنگ میانِ سر و دستانش پیچید، نسیمی خنک گونههایِ قرمز رنگش را به نوازش کشید. انگار امروز هم، آفتاب در صورتش نمایان نمیشد و نمیتابید. انگار امروز هم مثلِ روزهایِ دیگر هوا بارانی است. ابرها در آسمان میگریستند، بر اثر بارش باران، بخارهایِ زیادی بر پشتِ پنجره نمایان بود. رویِ صندلی چوبی کناره پنجره نشست. باد موهایِ تنش را سیخ کرده و تنش را ریشریش میکرد. حس میکرد انگار باد صدایش میزند:</strong></p><p><strong>- مارتیک!</strong></p><p><strong>گویی فکر میکند کسی که دلتنگِ اوست صدایش میزند با ذوق و شوق سرش را برمیگرداند، اما تا چشمش به اتاقِ خالی میافتد لبهایش را میگزد، با خود فکر میکند که برگشتِ او جز خیال نیست. یا شاید فکر میکند خیالاتی شده است و در ذهنش پر از خیالهایی است که هرگز به واقعیت تبدیل نخواهد شد. دیگر حتی نشستن کنارِ پنجره هم، نمیتواند تسکینی برایِ حالِ بدش باشد. از رویِ صندلی چوبی بلند میشود؛ مردمکِ چشمانش به طرفِ قابِ عکسِ خاک خوردهی رویِ دیوار میافتد، اشک در چشمانش حلقه میزند. آرام چشمانش را میبندد با باز و بسته شدنِ چشمش، اشک از فراقش رویِ گونههایش میچکد و سیلِ چشمانش جاری میشود. اشکِ رویِ گونههایش انگار قصدِ بازی گوشی دارد. آرام راهِ خود را پیدا میکند و همانند سرسره سُر میخورد و رویِ گردنش میافتد، اشکی که حال رویِ گردنش است او را قلقلک میدهد. دستانش را به طرفِ گردنش میبرد و اشک را پاک میکند، دیگر خبری از ردِ پاهایِ اشک بر گونه و گردنش نیست. دستش را به طرفِ قابِ عکس میبرد، او را با دستانش میگیرد و گوشهای از تخت مینشیند. آرام دستانِ نرم و لطیف و مردانهاش را رویِ چهرهی او میکشد.</strong></p><p><strong>لبخندی تلخ مهمانِ چهرهی زیبایش میشود.</strong></p><p><strong>با خود میگوید:</strong></p><p><strong>- آن روز چه زیبا میخندید! من آن روز برایِ او ماهرترین عکاسِ شهر بودم. </strong></p><p><strong>آهی زیر لب میکشد، انگار بیشتر از او، دلتنگ آن روزهایی است که در جایجایِ شهر خاطره سازی کردهاند، اشکهایش را پاک میکند و دستمال را از کمد کشوییاش بیرون میآورد و رویِ قابِ عکس میکشد، او همانند دیگران، برای تنهاییهایش نمیگریستد بلکه برایِ تنهاییهایش در خلوتِ خود قهقهه میزند.</strong></p><p><strong>صدایِ خندههایش در اتاق و سالنِ خانه میپیچد، قابِ عکس را در جایِ خود قرار میدهد و به طرفِ سالن میرود، یک فنجانِ قهوه برایِ خود میریزد و تلوزیون را روشن میکند، یک آهنگِ بیکلام که بتواند حسِ آرامبخشی را به تن و روحش تزریق کند میگذارد و یکی از پاهایش را رویِ آن یکی دیگر از پاهایش میگذارد و با عشق، قهوهاش را مینوشد. دلش برایِ نوازشهایِ گوهر نایابش تنگ شده بود. او کسی بود که در غمِ او شریک و در لحظات خوشیاش ناپدید میشد. اما حال چی؟ حال نه بود که غصهاش را بخورد و نه بود که در هنگامِ خوشیاش قایمباشک بازی کند.</strong></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="ARNI., post: 130753, member: 8080"] [B]وارد اتاقش میشود، اتاقی که چهار دیوارش جز قفس نیست. نفسی عمیق، و زیرِلب آهی میکشد. انگار دلتنگ کسی است. کسی که سالهاست او را ترک کرده است. او چه کسی است؟ میداند اما کاری از او ساخته نیست. پردههایِ سفید رنگ تنها چیزی هستند که توجهی او را به خود جلب کرده است. باد، پردههایِ سفید رنگِ اتاقش را به رقص در اورده بود. چند قدم به طرفِ پنجره برداشت. پردههایِ سفید رنگ میانِ سر و دستانش پیچید، نسیمی خنک گونههایِ قرمز رنگش را به نوازش کشید. انگار امروز هم، آفتاب در صورتش نمایان نمیشد و نمیتابید. انگار امروز هم مثلِ روزهایِ دیگر هوا بارانی است. ابرها در آسمان میگریستند، بر اثر بارش باران، بخارهایِ زیادی بر پشتِ پنجره نمایان بود. رویِ صندلی چوبی کناره پنجره نشست. باد موهایِ تنش را سیخ کرده و تنش را ریشریش میکرد. حس میکرد انگار باد صدایش میزند: - مارتیک! گویی فکر میکند کسی که دلتنگِ اوست صدایش میزند با ذوق و شوق سرش را برمیگرداند، اما تا چشمش به اتاقِ خالی میافتد لبهایش را میگزد، با خود فکر میکند که برگشتِ او جز خیال نیست. یا شاید فکر میکند خیالاتی شده است و در ذهنش پر از خیالهایی است که هرگز به واقعیت تبدیل نخواهد شد. دیگر حتی نشستن کنارِ پنجره هم، نمیتواند تسکینی برایِ حالِ بدش باشد. از رویِ صندلی چوبی بلند میشود؛ مردمکِ چشمانش به طرفِ قابِ عکسِ خاک خوردهی رویِ دیوار میافتد، اشک در چشمانش حلقه میزند. آرام چشمانش را میبندد با باز و بسته شدنِ چشمش، اشک از فراقش رویِ گونههایش میچکد و سیلِ چشمانش جاری میشود. اشکِ رویِ گونههایش انگار قصدِ بازی گوشی دارد. آرام راهِ خود را پیدا میکند و همانند سرسره سُر میخورد و رویِ گردنش میافتد، اشکی که حال رویِ گردنش است او را قلقلک میدهد. دستانش را به طرفِ گردنش میبرد و اشک را پاک میکند، دیگر خبری از ردِ پاهایِ اشک بر گونه و گردنش نیست. دستش را به طرفِ قابِ عکس میبرد، او را با دستانش میگیرد و گوشهای از تخت مینشیند. آرام دستانِ نرم و لطیف و مردانهاش را رویِ چهرهی او میکشد. لبخندی تلخ مهمانِ چهرهی زیبایش میشود. با خود میگوید: - آن روز چه زیبا میخندید! من آن روز برایِ او ماهرترین عکاسِ شهر بودم. آهی زیر لب میکشد، انگار بیشتر از او، دلتنگ آن روزهایی است که در جایجایِ شهر خاطره سازی کردهاند، اشکهایش را پاک میکند و دستمال را از کمد کشوییاش بیرون میآورد و رویِ قابِ عکس میکشد، او همانند دیگران، برای تنهاییهایش نمیگریستد بلکه برایِ تنهاییهایش در خلوتِ خود قهقهه میزند. صدایِ خندههایش در اتاق و سالنِ خانه میپیچد، قابِ عکس را در جایِ خود قرار میدهد و به طرفِ سالن میرود، یک فنجانِ قهوه برایِ خود میریزد و تلوزیون را روشن میکند، یک آهنگِ بیکلام که بتواند حسِ آرامبخشی را به تن و روحش تزریق کند میگذارد و یکی از پاهایش را رویِ آن یکی دیگر از پاهایش میگذارد و با عشق، قهوهاش را مینوشد. دلش برایِ نوازشهایِ گوهر نایابش تنگ شده بود. او کسی بود که در غمِ او شریک و در لحظات خوشیاش ناپدید میشد. اما حال چی؟ حال نه بود که غصهاش را بخورد و نه بود که در هنگامِ خوشیاش قایمباشک بازی کند.[/B] [/QUOTE]
درج نقلقولها...
پاسخ دادن
تالارها
کتابدونی
تایپ اثر
تایپ رمان
رمان حکم گناه | زری
سلام
دوست عزیز
جهت انتشار آثار و یا حمایت از نویسندههای انجمن، اکنون به خانوادهی رمانیک بپیوندید.
با ما اوقات خوشی را تجربه خواهید کرد. 🌹
تالار
فراخوانها
آموزش
کار با انجمن
قوانین
کلی
قوانین
فرستادن موضوع و نوشته
بالا
پایین