در دست اقدام گل‌های بی‌تابوت |مرضیه کاویانی پویا

عنوان: سکوتی تا ابد
نویسنده: مرضیه کاویانی پویا
ژانر: تراژدی

مقدمه:
...
نمی‌شود بروی، در حالی که کسی همین نزدیکی‌ها دارد برایت جان می‌دهد.

 

[Romanik Bot]

سلام خدمت شما دلنویس عزیز

متشکریم از شما بابت انتخاب انجمن رمانیک برای نگارش آثار ارزشمندتان

خواهشمندیم قبل از شروع دلنوشته‌ی خود، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین ایجاد دلنوشته

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
درخواست جلد برای دلنوشته

آموزش درخواست جلد رو در لینک زیر مشاهده کنید:

آموزش درخواست جلد برای دلنوشته​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست نقد و بررسی دلنوشته

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
تاپیک اعلام پایان تایپ

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست رصد برای دلنوشته ​

بعد از اتمام رصد، مدیران هر تالار تاپیک‌های مربوطه رو ایجاد و نظر شما رو در پایان میپرسند و نیازی به ایجاد تاپیک‌های مختلف تا بر روی سایت رفتن اثر نمی‌باشد.

در صورت علاقمندی به صوتی شدن اثر خودتان، در لینک زیر درخواست صوتی شدن دهید.
درخواست صوتی شدن دلنوشته

آموزش و قوانین درخواست صوتی شدن رو در لینک زیر مشاهده کنید:
آموزش و قوانین صوتی شدن

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست انتقال یا خروج از متروکه

|متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[زاده آتش]

دلنوشته: ای کاش

دلم جز تو کسی را نمی‌خواست.
اما افسوس که فقط حسرت بر دلم مانده؛
حسرتی که تمام نمی‌شود...
شاید من نمی‌خواهم که تمام شود.
و از دنیای من، فقط تو ماندی...
و افسوس.

 

[زاده آتش]

دلنوشته: کوله‌بار خوشبختی

کاش می‌شد به عقب برگشت...
کاش می‌شد زمان را متوقف کرد،
و برگشت به همان روزهایی که می‌خندیدیم،
شاد بودیم، و نفس می‌کشیدیم زندگی را.

اما از یک جایی به بعد...
همه‌چیز خراب شد.
دیگر مثل قبل نشدیم.
نخندیدیم...
فقط در گوشه‌ای ایستادیم،
نظارگر خوشبختی دیگران شدیم،
و برایشان ایستاده دست زدیم...
درست همان زمانی که خودمان طرد شدیم.

نمی‌دانم چرا،
اما احساس می‌کنم خوشبختی هم
از یک جایی به بعد،
کوله‌بارش را بست،
و رفت دنبال زندگی خودش.

شاید او هم خسته شده بود...
شاید دیگر نای ماندن نداشت.

 

[زاده آتش]

دلنوشته: دور از این دیار

می‌خواهم پرنده‌ای باشم…
پر بگیرم و از این دیار دور شوم؛
آن‌قدر دور که دیگر
هیچ‌کس نتواند
دلم را زخمی کند.

دلم می‌خواهد
به جای این بغضی که
در گلویم سنگینی می‌کند،
دستی از غیب بیاید،
راه نفسم را ببندد
و آرام، آرام
جان بدهم.

و در همان لحظه‌های آخر
فکر کنم…
که آیا اصلاً جایی
در این دنیا برای من بود؟
آیا خوشبختی
سهم کوچکی از من داشت؟

اما هر چه می‌گذرد،
حالم بدتر می‌شود…
در خودم گم می‌شوم،
مثل کودکی که
در میان جمعیت
مادرش را گم کرده…
دوان‌دوان می‌گردد
و هر چه پیش می‌رود،
بیشتر گم
می‌شود.

راستی،
این عدالت است؟

 

[زاده آتش]

دلنوشته: خودِ درد

گاهی آن‌قدر دلم می‌گیرد
که دلم می‌خواهد فریاد بزنم...
فریادی بلند،
تا تمام دردهایم
تمام شود.

اما اگر فریاد بزنم،
رسوا می‌شود این دلِ بیمارم...

نمی‌دانم چرا،
اما گاهی فکر می‌کنم
زندگی فقط برای بعضی‌هاست؛
برای همان‌هایی که
هر روز خدا
می‌خندند،
شادند،
بی‌هیچ فکر و خیالی.

نه برای ما...
که تا می‌خندیم،
خنده‌مان با فکر و خیال درهم می‌ریزد
و می‌شود اخمی بر پیشانی‌مان.

در جمع هم که باشیم،
باز هم
بیشتر
احساس تنهایی می‌کن
یم...

و این یعنی:
خودِ درد.

 

[زاده آتش]

دلنوشته: پرنده‌ی در قفس

دلم می‌خواهد دور شوم...
از میان آدم‌ها بروم،
جایی که هیچ‌کس نباشد،
فقط من باشم و خودم.

اما حالم شبیه پرنده‌ای‌ست در قفس؛
پرنده‌ای که سال‌هاست
در آرزوی آزادی،
بال‌هایش را به میله‌ها کوبیده...

و به‌جای پرواز،
زخم‌ها روی تنش نشسته‌اند.

شاید خودش هم می‌داند
که این راه، راهش نیست...
اما نمی‌خواهد
آخرین امیدش را از دست بدهد.

آری...
من همان پرنده‌ام.
درمانده‌، بی‌کس.

شاید اگر کسی را داشتم
که دوستم داشت،
خودش می‌آمد
درِ قفسم را باز می‌کرد
تا پرواز کنم.

اما آن‌ها مرا...
در همان قفس نگه می‌دارند،
به هوای دلبستگی...
و نمی‌
دانند
چقدر دلم پر کشیدن می‌خواهد.

 

[زاده آتش]

دلنوشته: کاش دور شوم...

کاش می‌توانستم بروم...
آن‌قدر دور،
که دیگر نایی برای بازگشت نماند.

دور شوم از هیاهوها،
پناه ببرم به سکوت شب،
آرام بگیرم میان آواز باران،
و عشق را
در روشنای خورشید ببینم.

قدرت را لمس کنم
در سرسبزی درختان،
و لبخند بزنم
چون گل‌های خوش‌عطرِ بهاری.

کاش می‌شد...
دور شوم،
فقط برای کمی آرامش،
فقط
برای کمی خود بودن.

 

[زاده آتش]

دلنوشته: سقوط آرام

چیزی درون سینه‌ام سنگینی می‌کند...
و هرچه می‌گذرد،
بزرگ‌تر می‌شود، عمیق‌تر می‌شود.

می‌خواهم رهایش کنم،
اما نمی‌شود.
هر بار که تلاش می‌کنم،
درد بیشتر می‌شود،
و من در آن درد،
غرق می‌شوم...
غرق در گذشته،
غرق در تاریکی بی‌پایان.

نمی‌دانم چرا این‌گونه شد...
یا اصلاً،
برای رهایی، چه باید کرد؟

به دستانم نگاه می‌کنم...
خون‌آلودند،
سرشار از درد،
اما زخم دلم،
هنوز تازه‌تر از پیش می‌تپد.

پس،
در گوشه‌ای می‌ایستم...
و فق
ط نظاره‌گر سقوط خود می‌شوم.

 

[زاده آتش]

دلنوشته: شمع بی‌پایان

دلم گرفته…
مثل آسمانی که بی‌وقفه می‌بارد.

دلم آتش گرفته…
مثل شمعی که می‌سوزد،
اما من،
می‌سوزم و…
آب
نمی‌شوم.